Een jaar geleden hield ik zijn hand in de mijne en nam ik afscheid van hem.
Zonder hem ben ik de weg kwijt. Ik breng mijn tijd door met elk klein detail van ons leven samen proberen te herinneren, of proberen te vergeten. Ik werk zoveel als ik kan, zodat ik te uitgeput ben om te rouwen, om verdrietig te zijn, om ook nog maar iets te voelen.
Een heel jaar verdrink ik in mijn verdriet. En dan verandert één brief alles. Een brief van hem. Een laatste verzoek vol geheimen.
'Mijn liefste Nadia,
Vertrouw me, liefste. Vertrouw me nog een laatste keer. Soms is de epiloog van een verhaal het begin van een ander verhaal.'
