Polleke is heel blij dat haar vader, Spiek, niet meer verslaafd is. Hij zegt dat hij in Nepal zichzelf heeft gevonden. Polleke vraagt zich af wat mensen toch met zichzelf bedoelen. Waar zou bijvoorbeeld Mimoens zelf zitten? Misschien wel in zijn mooie zwarte ogen... Wat Polleke trouwens raar vindt is dat Spiek zijn zelf nu in een soort jurk heeft verpakt. En ook nog absoluut zo bij opa in het ziekenhuis op bezoek wil. Gelukkig kan opa erom lachen: hij vindt dat Spiek er schattig uitziet! Alles goed en wel, toch maakt Polleke zich grote zorgen. Want opa is erg ziek. Dat is alweer iets wat Polleke van die volwassenen niet begrijpt: haar moeder en de meester trouwen en geven een groot feest. Hoe kunnen ze nu zo aan zichzelf denken, nu het slecht gaat met opa?
Het vierde deel van de Polleke-serie van Guus Kuijer werd bekroond met een Zilveren Griffel!
