Stracone złudzenia

„Łatwo się pisze, a trudno sprzedaje".

Dwójka mężczyzn. Dwójka przyjaciół. Lucjan Chardon de Rubempre – młody poeta oraz Dawid Sechard – właściciel drukarni.

Paryż w XIX wieku, środowisko literatów, recenzentów, dziennikarzy, wielkiej sztuki. Szacunek? Uznanie? Z tą rzeczywistością nie mają nic wspólnego. Tutaj przychylność publiczności zależy od pieniędzy. Kariera pisarza zależy od humoru prasy, która jednego dnia może ogłosić go wielkim, by drugiego zwyczajnie zniszczyć. Reguły tej gry są proste – decyduje rynek i układ sił.

Brutalnie zderza się z tą rzeczywistością Lucjan, który za wszelką cenę pragnie w niej zaistnieć. Podobnie Dawid, którego uczciwość nie przetrwa bezwzględności innych przedsiębiorców.

Jedno z najciekawszych dzieł Balzaca. Wnikliwe, dobitne, szczere i ponadczasowe. Powieść dojrzałego realizmu, która na wskroś wydaje się być aktualna.

Honoré de Balzac francuski pisarz określany mianem „mistrza realizmu", który żył w latach 1799-1850. Dzieciństwo spędził na prowincji, studiował prawo w Paryżu, ale swoje życie poświęcił pisaniu. Był tytanem pracy, pisał po kilkanaście godzin dziennie. Czynnie uczestniczył w życiu literackim. Jego największe dzieło to cykl „Komedia ludzka", w którym przedstawił czasy od rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W prozie łączył elementy realizmu z romantyzmem. Portretował kobiety po trzydziestce, mężatki – stąd popularne sformułowanie „kobiety w wieku balzakowskim". W Polsce pisarstwo Balzaca upowszechnił Tadeusz Boy-Żeleński, który przetłumaczył i wydał znaczną część „Komedii ludzkiej". Debiutował w 1829 roku utworem „Szuanie". Jedne z jego słynnych powieści to m.in. „Ojciec Goriot", „Stracone złudzenia" czy „Eugenia Grandet". Autor zasila grono najwybitniejszych twórców pierwszej połowy XIX wieku.