‘Ik ga voor het raam staan en kijk naar de tuin. Ik hoop er een bevestiging in te vinden dat deze dag echt bestaat, dat ik in deze dag besta, dat er een werkelijkheid is waarin ik besta.’ In deze stemming beziet Remco Campert zichzelf als een lege kartonnen doos. Het is een prachtige paradox, dit tastbare beeld, dat iets wat in wezen onbenoembaar is aanwezig maakt. Remco Campert kan dit als geen ander. De toon is vaak melancholiek, maar even vaak vol humor.
