Eg som hadde trudd eg skulle vere åleine her, og så var det eit renn av folk!
Og brått fekk eg igjen ei kjensle av at eg ikkje var åleine. Det er ikkje ei slik kjensle eg bruker å få, som regel veit eg når eg er åleine og når eg ikkje er det. Det var vel faktisk første gong eg hadde denne kjensla. Eg visste at i skogen skal ein stole på kjenslene sine. På instinkta og på dei indre røystene. Og ein skal sove lett, alltid med ei ladd børse ved sida av senga.
