Weinig boeken over de Tweede Wereldoorlog zijn zo aangrijpend als Mijn kleine oorlog. Een rapsodische aaneenschakeling van beklijvende beelden, navrante geschiedenissen en ogenschijnlijk banale scènes dompelt de lezer onder in een sfeer van vunzigheid, geweld en dreigende ondergang. Louis Paul Boon kant zich systematisch tegen elke poging om een hogere betekenis te geven aan wat hij registreert. Want oorlog is in zijn opvatting onbeschrijflijk zinloos. 'Schop de menschen tot zij een geweten krijgen [...] wat heeft het alles voor zin?' Mijn kleine oorlog is de spiegel van een kapotte tijd.
