Stella Grant houdt ervan om controle te hebben. Om haar taaislijmziekte te beheersen en de mogelijkheid van longtransplantatie te behouden, moet Stella zes stappen afstand houden met alles en iedereen. Het enige waar Will Newman controle over wil hebben, is het verlaten van het ziekenhuis. Binnenkort wordt hij achttien en kan hij alle apparaten loskoppelen en de wereld zien.
Will is precies waar Stella van weg moet blijven. Als hij alleen al op haar ademt, zou ze haar plek op de transplantatielijst kwijt kunnen raken. Een van hen zou zelfs kunnen sterven. Afstand: zes stappen. Geen uitzonderingen. Maar plotseling voelt zes stappen niet aan als veiligheid. Het voelt als een straf.
Wat als ze een klein stukje van de ruimte konden stelen die hun kapotte longen van hen hebben gestolen? Zou vijf stappen uit elkaar echt zo gevaarlijk zijn als het ervoor zorgt dat hun hart stopt met breken?
