Ik heb nu weer de tijd

Ik heb nu weer de tijd, het tweede deel van Adriaan Morriëns herinneringen in Privé-Domein, is een staalkaart van het literaire kunnen van de oude homme des lettres. 'Het liefkozen gaat mij nog altijd gemakkelijk af', schrijft hij in het openingsverhaal, en met diezelfde tederheid hanteert hij nog immer zijn pen. Hij is onovertroffen in het schrijven van miniaturen, waarbij kleine gemoedsbewegingen steeds haarscherp worden verwoord. Dezelfde subtiele beschrijvingskunst is te bewonderen in zijn langere stukken, verhalen en herinneringen. Morriën laat zijn lezers delen in het zinnelijke genot van een vluchtige ontmoeting of een compleet amoureus avontuur. Adriaan Morriën is ook gespecialiseerd in het observeren en beschrijven van verschijningen in zijn literaire biotoop, die hij met lichte roddelzucht, een groot gevoel voor stijl en een sterk ontwikkeld inzicht in de menselijke natuur benadert. In Ik heb nu weer de tijd is W.F. Hermans zijn belangrijkste onderwerp.

Over Plantage Muidergracht schreven de critici onder meer:

Het is een genoegen hem op zijn wandelingen te vergezellen. Hij heeft een eigen toon, vertelt zonder behaagzucht en weet zijn verhaal met menige spitsvondige opmerking of curieuze observatie te kruiden.' - Gerrit Jan Zwier

Wat het boek zo plezierig maakt is de trefzekere toon van lichte spot en openhartigheid. Een boek van een rasschrijver.' - Doeschka Meijsing in Elsevier

[...] een kennismaking met een uniek en voor ons land uitzonderlijk talent.' - Adriaan van der Veen in Vrij Nederland