In een sombere bui denk ik dat er in de toekomst alleen nog maar rampen te verwachten zijn, maar ja, als ik terugkijk was het verleden ook niet van rampen verstoken. Op de een of andere manier leken die toen verder weg. En ik had het idee dat er, als we ons allemaal flink inspanden, nog wel iets aan te doen zou zijn. De wereld leek redbaar. In die gedachte zie ik nu minder heil. In die jaren was ik nog iemand met een vrij beroep, nu ben ik omgebouwd tot een zelfstandige zonder personeel. Die betiteling roept een gevoel van mislukt zijn bij me wakker. Zo oud al en nog steeds zonder personeel. Moederziel alleen sta ik op de lege, krijsende planeet.
In Mijn eenmanszaak, een bundeling van de columns die Remco Campert vanaf april 2009 voor de Volkskrant schreef, belicht hij met milde ironie dagelijkse onderwerpen die hem verwonderen, ontroeren of kwaad maken. Door de weergaloze bril van een van s lands geliefdste schrijvers krijgt Nederland een heel ander aanzien.
