Ik keek naar buiten, naar de kade waar de mensen stonden die hun familie of vrienden kwamen ophalen. Ze lachten en zwaaiden naar de mensen op de boot. Toen besloot ik iets. Ik zou deze vakantie gaan redden.
Zes weken zomervakantie. Een nieuwe beste vriend. Voor het eerst verliefd… Het eiland waar alles hetzelfde is. En toch zo anders. Een zomer zonder mama. Een heel leven zonder mama. Kan dat? Gelukkig zijn zonder degene die je haren knipte of zei dat jij kan lachen als een overwinnaar?
