Verloop van jaren

Eindelijk lag ik naast haar

ze wilde dat ik haar bezat

maar mijn lichaam taalde er niet naar

het was net als een gedicht

je moet het eigenlijk niet schrijven

wil je het behouden

In Verloop van jaren is de taal als altijd bij Remco Campert licht en transparant. Hij voert de lezer naar een onbekend gebied vol weemoedige vreugde, waar de herinneringen even tastbaar zijn als de belevenissen van de nieuwe dag.