Zonder rampspoed valt er niets te melden

De laatste zes jaar van zijn leven sleet Frans Pointl in een Amsterdams verpleeghuis. Zijn kamer noemde hij zijn 'bezemhok'. Er stonden twee boekenkastjes, een bed, een defect grammofoonmeubel en een glazen bureau met daarop zijn typemachine. Hij luisterde er naar de radio, las er boeken en werkte aan nieuwe verhalen.

In Zonder rampspoed valt er niets te melden zijn Pointls laatste verhalen gebundeld. Hij schreef ze deels in briefvorm, gericht aan een imaginaire vriend. Hij vertelt over zijn huidige leven, maar grijpt ook terug naar de bekende thema's in zijn werk: zijn moeder, de oorlog, de hospita's. Ook beschrijft hij vroegere ontmoetingen, zoals bijvoorbeeld met de oud-minister Els Borst.

Openhartige verhalen zijn het, waarbij de auteur niemand spaart. Ook zichzelf niet.

elke ochtend

elke ochtend

slik ik mijn leeftijd in

80 staat er op het

tabletje Ac. Acetyls.

elke ochtend:

de middag

toekomst

de dag van morgen

verre toekomst

en altijd

dat verterend kistverlangen

die versleten tranen

elke ochtend