Het gezicht van de dood

Een huiveringwekkende confrontatie met het ultieme kwaad

Het eerste wat ik ruik is moord.

Een schrijver heeft me eens gevraagd hoe moord ruikt. Hij was op zoek naar materiaal voor een boek dat hij aan het schrijven was, iets authentieks.

‘Het is het bloed,’ zei ik tegen hem. ‘De dood stinkt, maar wanneer je voornamelijk bloed ruikt, ruik je meestal een moord.’

‘Het is alsof je een mond vol muntjes hebt die je niet kunt uitspugen.’

Ik ruik het nu, die doordringende, weeïge, koperachtige geur. Tot op zekere hoogte windt het me op.

Er is hier een moordenaar geweest. Ik jaag op moordenaars.

Ik loop verder.

Het meisje is zestien jaar oud. Ze heet Sarah, bevindt zich op de plaats delict van een gruwelijke drievoudige moord en houdt een pistool tegen haar hoofd gedrukt. Ze beweert tegenover de politie dat ‘de Vreemdeling’ haar adoptiegezin heeft vermoord. Dat hij haar al haar hele leven achtervolgt en iedereen vermoordt van wie ze houdt. En dat niemand haar gelooft. En dat klopt, niemand gelooft haar. Tot nu toe…

Special agent Smoky Barrett heeft de leiding over CASMIRC, een speciale FBI-eenheid die zich bezighoudt met het opsporen van seriemoordenaars. En deze zaak zal het uiterste van hen vergen. Want een nieuwe wrede dubbele moord toont aan dat deze seriemoordenaar op een missie is en verdergaat dan welke moordenaar dan ook.