Kobieta trzydztestoletnia

Tam, gdzie kończy się miłość, zaczyna się małżeństwo.

Los kobiety nigdy nie był prosty. Wiara w zauroczenie i naiwność uczuć były głównym nurtem edukacji młodych panien w XIX wieku. Czasem stawały się też jedyną manifestacją wolności...

Młoda Julia wychodzi za mąż za Wiktora, przekonana o swojej oraz jego ogromnej miłości. Po ślubie okazuje się, że jej szczęście było tylko iluzją. Jednak obowiązek małżeński rządzi się własnymi prawami, których należy przestrzegać niezależnie od uczuć.

Mocny, drobiazgowy i wnikliwy portret kobiecej psychiki oraz egzystencji, w którym Honoré de Balzac unika jednoznaczności. Nikt w tej historii nie pozostaje bez winy.

Honoré de Balzac francuski pisarz określany mianem „mistrza realizmu", który żył w latach 1799-1850. Dzieciństwo spędził na prowincji, studiował prawo w Paryżu, ale swoje życie poświęcił pisaniu. Był tytanem pracy, pisał po kilkanaście godzin dziennie. Czynnie uczestniczył w życiu literackim. Jego największe dzieło to cykl „Komedia ludzka", w którym przedstawił czasy od rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W prozie łączył elementy realizmu z romantyzmem. Portretował kobiety po trzydziestce, mężatki – stąd popularne sformułowanie „kobiety w wieku balzakowskim". W Polsce pisarstwo Balzaca upowszechnił Tadeusz Boy-Żeleński, który przetłumaczył i wydał znaczną część „Komedii ludzkiej". Debiutował w 1829 roku utworem „Szuanie". Jedne z jego słynnych powieści to m.in. „Ojciec Goriot", „Stracone złudzenia" czy „Eugenia Grandet". Autor zasila grono najwybitniejszych twórców pierwszej połowy XIX wieku.