Ik had nóg een reden om bang te zijn voor Lindsey. Nadat ik haar zag dansen in de tuin van het tehuis waar Dylans oma woont en voordat ze er met die veel te knappe mannelijke nurse vandoor ging, zei ze tegen me: ‘Jou vind ik aardig.’ Het klonk als: de rest niet . Ik zei: ‘Dank je.’ ‘Jou en Dylan,’ zei ze. Klonk weer als: de rest niet . Ik zei niks. Omdat ik het moment niet wilde verpesten. Maar ook omdat ik heel hard zat na te denken waarom. Waarom ze mij en Dylan wél aardig vond. ‘Je kan alleen niet tekenen,’ besloot ze. Daar moest ik een beetje om lachen want het enige wat ik kan, is tekenen. Voor de rest heb je helemaal niks aan mij.
De pers over het werk van Erna Sassen:
‘Zonder Titel is YA-literatuur van de beste soort.’ – JOUKJE AKVELD IN HET PAROOL
‘Sassen heeft zich ontwikkeld tot een schrijver die de stem van een puber als geen ander weet te vangen. Tranen van het lachen en tranen van ontroering volgen elkaar op in dit onstuimige en verbluffend goed geschreven boek voor jongeren.’ – JURY NIENKE VAN HICHTUM-PRIJS 2021
