Onze zielen bij nacht

In de vertrouwde omgeving van Holt, Colorado, de thuishaven van alle werk van Kent Haruf, komt Addie Moore onverwacht op bezoek bij haar buurman, Louis Waters. Haar man is al jaren dood. Zijn vrouw ook. Ze kennen elkaar al lang, en wonen in hun eentje in huizen waar geen gezinsleven meer bestaat en waar de nachten eenzaam zijn. Ze hebben nooit veel woorden gewisseld, maar nu raken ze in gesprek.

En meer dan dat. Addie stelt voor dat ze samen de nachten doorbrengen en haar bed delen. Het gaat niet om seks, maar om de intimiteit van de slaapkamer, waar ze hun gesprekken voortzetten en hun dromen, angsten en verwachten delen. En waar ze in de koude nachten de warmte van elkaars lichaam voelen.

Het nachtelijk samenzijn blijft niet onopgemerkt. In het stadje Holt spreekt men er schande van. Maar Addie en Louis laten zich hun nieuw verworven geluk niet afnemen. Totdat Addie's zoon, wiens huwelijk op de klippen dreigt te lopen, bij zijn moeder aanklopt en vraagt of zij een zomer lang haar kleinzoon Jamie in huis wil nemen.

Een paar dagen lang is Louis niet meer welkom, maar dan vraagt Addie of hij terugkomt en ontwikkelt zich een diepe vriendschap tussen de oude man en de kleine jongen die 's nachts beschutting zoekt in het bed van de twee oude mensen. Familie en buren zijn geschokt en Addie voelt zich verplicht de relatie met Louis te beëindigen. Maar lang duurt dat niet.

Met de warmte en compassie die zo eigen zijn aan het schrijverschap van Kent Haruf, zorgt de auteur voor een even wijze als ontroerende ontknoping.