De Theaetetus is een filosofisch werk geschreven door Plato in het begin van het midden van de 4e eeuw voor Christus, dat de aard van kennis onderzoekt, en wordt beschouwd als een van de grondleggers van de epistemologie. Zoals veel van Plato's werken is de Theaetetus geschreven in de vorm van een dialoog, in dit geval tussen Socrates en de jonge wiskundige Theaetetus en zijn leraar Theodorus van Cyrene. In de dialoog proberen Socrates en Theaetetus een definitie van episteme, of kennis, te bedenken en bespreken ze drie definities van kennis: kennis als niets anders dan perceptie, kennis als waar oordeel en, ten slotte, kennis als een waar oordeel met een verslag. . Elk van deze definities blijkt onbevredigend te zijn, aangezien de dialoog eindigt in aporie als Socrates vertrekt om te worden gehoord voor zijn proces wegens goddeloosheid.
