Jak stać się wytrwałym? Jakie uczucia budzi w Tobie słowo „wytrwałość”? Podziw? Radość? Znużenie? Zniechęcenie? A może lekceważenie? Wytrwałość, która wydaje się stać nieco na uboczu istotnych cech człowieka, w rzeczywistości jest jedną z najważniejszych! Mówi się o niej, że jest cechą zwycięzców. Od tego, czy ją w sobie wykształcimy, zależy nasza życiowa satysfakcja i poczucie szczęścia. Jak stać się wytrwałym? Jak w pełni wykorzystać moc wytrwałości w codziennym życiu? Wytrwałość to wymagająca cecha. Nie chcemy więc zaakceptować faktu, że tak wiele od niej zależy. Więcej niż od talentu, środowiska, szczęśliwego zbiegu okoliczności. Niełatwo ją rozwinąć. A jednak można podać wiele przykładów ludzi wytrwałych, którzy szli do celu, opierając się przeciwnościom i rozwiązując kolejne problemy, niekiedy bardzo trudne. Jak to zrobili? Na to pytanie odpowiada niniejszy wykład. Wskazuje on, jak pokonywać zniechęcenie i pokusę rezygnacji, gdy mnożą się przeszkody, a cel jest jeszcze daleko. Podpowiada, jak powiązać wytrwałość z wyobraźnią i marzeniami. Proponuje również skuteczne sposoby wykorzystywania podświadomości do rozwijania wytrwałości i kształtowania nawyków, które będą ją wspomagać.

Jak rozwinąć kluczowe cechy osobowości.

Jak stać się wytrwałym

Powieść-legenda przetłumaczona na kilkanaście języków, a w 1993 r. na jej motywach Costa Gavras nakręcił film „La petite apocalypse” z Jirzim Menzlem w roli głównej. Dwudziestowieczne arcydzieło literatury polskiej, które łączy w sobie wszelkie atuty opowieści właściwie skrojonej, opowieści uniwersalnej, uderzającej z wielką siłą w samo sedno. Czytałem kilka razy z nieustającym zachwytem. Mamy tu w zasadzie nie tylko opowieść o reżimie, o PRL-u, ale o każdym dowolnym systemie, strukturze, układzie, który nie dostrzega człowieka. Mamy tu także apokaliptyczny klimat, warstwę futurologiczną i piękno słowa. A także samotność głównego bohatera, jego bunt i trwogę oraz pytania. Konwicki daje nam opowieść zagmatwaną, pełną symboliki i wielce ciekawych zwrotów akcji. Narracja nadaje całości napęd. Niby nic nie jest przesądzone, ale wszystko dąży ku tragedii. Wędrujemy z głównym bohaterem doznając wielu uczuć, emocji, zniewag, niezrozumienia. Jesteśmy jakby we śnie, w transie. Lecimy z bohaterem ku światłu świecy jak ćma. Wybitne! [Stach, lubimyczytac.pl] Najgłośniejsza książka opublikowana w latach PRL w drugim obiegu, zaciekle konfiskowana przez bezpiekę i wielki bestseller czytelniczy wolnej Polski. „Mała apokalipsa” wywołała zażarte dyskusje zarówno w obozie komunistycznej władzy, jak i wśród dysydentów. Konwicki ukazał w niej nie tylko groteskowo przerysowane realia PRL-u, ale sportretował również środowisko opozycji. Bohater, starzejący się pisarz, swego czasu piewca realizmu socjalistycznego, dziś stojący po stronie dysydentów, otrzymuje od konspiratorów propozycję samobójstwa przez samospalenie w proteście przeciwko przyłączeniu Polski do Związku Sowieckiego. Dostaje kanister z benzyną i w poszukiwaniu zapałek przemierza Warszawę świętującą kolejną rocznicę powstania PRL. Spotyka przedstawicieli różnych grup i środowisk i jego obłąkańcza, jednodniowa włóczęga układa się w panoramę rozbitego i zdezorientowanego społeczeństwa. Honor czy godność nie są już wartościami, świat się dewaluuje, ludzie pochłonięci są małymi sprawami, więc i apokalipsa skrojona jest na taką miarę – jest mała. [lubimyczytac.pl] W latach 70. książka była wielkim wydarzeniem, do dzisiaj niewiele się zestarzała, deczko oniryczny obraz Warszawy w okowach rozwiniętego socjalizmu robi wciąż olbrzymie wrażenie; no i ten wspaniały styl Konwickiego. Dla mnie to jego najlepsza książka. [idaredalma, lubimyczytac.pl] Temat powieści dotyka wielkiego politycznego tabu. Tak jasne wskazanie Związku Radzieckiego jako prześladowcy narodu polskiego jeszcze w latach 80. wydawało się czynem jeśli nie brawurowym, to na pewno bardzo ryzykownym. Głównym bohaterem i narratorem „Małej Apokalipsy” jest literat Tadeusz K., ucieleśnienie samego autora. Postrzega on rzeczywistość przez pryzmat literatury. Jego udręką są obsesyjne myśli o śmierci i pogłębiająca się coraz bardziej depresja. Tadeusz K. ma świadomość, że życie w świecie bez wartości pozbawione jest sensu. Podsumowuje więc swój dorobek pisarski i pozostawia testament na miarę czasów, w których przyszło mu żyć. Akcja „Małej Apokalipsy” rozpoczyna się od przybycia przedstawicieli opozycji do mieszkania Tadeusza K. Proponują mu samospalenie się w proteście przeciw planom przyłączenia Polski do ZSRR. Uchwycony w kleszcze moralnego szantażu, bohater wychodzi na ulice Warszawy, którymi wędruje aż do finalnego wieczoru. Spotyka po drodze dziwacznych osobników, zakochuje się w Rosjance Nadzieżdzie (Nadziei). W swojej wędrówce po mieście widzi wyłącznie objawy rozpadania się systemu, który coraz bardziej przypomina groteskową karykaturę wyobrażeń o ustroju komunistycznym. Polska ukazana w „Małej Apokalipsie” to kraj w stanie agonalnym. Utwór staje się jednak nie tylko obrazem całkowitego rozkładu PRL-u. Jest też gorzkim rozrachunkiem z opozycją, podobną w istocie do reżimu, z którym sama walczy. [Agora, 2010] Bestseller czytelniczy czasów PRLu. W przestrzeni peerelowskiej nie ma bezpiecznych stref, wszędzie czuwa wszechobecny system. Anonimowy pisarz chodzi po ulicach Warszawy, został wyznaczony do manifestacyjnego samospalenia w akcie protestu przeciw przyłączeniu Polski do Związku Radzieckiego. Z kanistrem w ręce wędruje przez wynaturzoną i groteskową Warszawę w poszukiwaniu zapałek, próbując jednocześnie zrozumieć sens swojej ofiary. Oczami bohatera obserwujemy świat, w którym nie obowiązują żadne wartości, a napotykani ludzie to żałosna i odrażająca pulpa, w pełni akceptująca otaczającą rzeczywistość i system, który rządzi. Dzieło mądre i niezapomniane. [Audioteka] Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji. Projekt okładki: Olga Bołdok.

Mała apokalipsa

Karnawał 1894 roku. Warszawa bawi się w najlepsze. Każdego dnia w wielkich salach i domach prywatnych odbywają się przyjęcia, rauty i maskarady. Matki robią wszystko, aby znaleźć odpowiednich mężów dla córek, a ojcowie liczą ruble przeznaczone na posagi. Radosny nastrój przerywa morderstwo. W trakcie balu w Resursie Obywatelskiej, ginie Józefina Majerowa, wyrocznia w sprawach mody oraz autorka rubryki towarzyskiej w jednej z warszawskich gazet. Zabójca zniknął w tłumie gości, nie zostawiając śladów. Młody sędzia śledczy, Jerzy Szuster, robi wszystko, aby rozwikłać sprawę dziwnej zbrodni. Pomaga mu w tym komisarz policji, Aleksander Woronin. Niestety, wysiłki śledczych nie przynoszą efektu. Nikt nie zna tajemnic zmarłej dziennikarki, motywy zbrodni są niejasne, zeznania świadków wykluczają się wzajemnie, podejrzani mają żelazne alibi, a jedynym dowodem rzeczowym jest stłuczona butelka. Wygląda na to, że w krwawej układance brakuje najważniejszych elementów. Tymczasem ktoś zabija kolejną osobę… Co łączy dwie z pozoru różne ofiary? Czy rozwiązania zagadki należy szukać w teraźniejszości, czy może w zamierzchłej przeszłości? Jaką rolę w sprawie odgrywa Leontyna Rapacka? Czy pierwsze śledztwo Jerzego Szustra ma szanse zakończyć się sukcesem?

Warszawianka. Od zmierzchu do świtu

Andrzej Sapkowski, arcymistrz światowej fantasy, zaprasza do swojego Neverlandu i przedstawia uwielbianą przez czytelników i wychwalaną przez krytykę wiedźmińską sagę! Jesienne Ekwinokcjum tegoż dziwnego roku przyniosło rozmaite znaki na niebie i na ziemi, które jakoweś klęski niechybnie zwiastowały. Tuż przed północą zerwała się straszliwa zawierucha, zadął potępieńczy wicher, a pędzone po niebie chmury przybrały fantastyczne kształty, wśród których najczęściej powtarzały się sylwetki galopujących koni i jednorożców. Lelki dzikimi głosami wyśpiewywały konajączkę, zaskowyczała beann'shie, zwiastunka rychłej i gwałtownej śmierci. A gdy przecwałował Dziki Gon i rozwiały się chmury, ludzie zobaczyli księżyc – malejący, jak zwykle w czas Zrównania. Ale tej nocy księżyc miał barwę krwi. W świątyni bogini Melitele trzy osoby śnią ten sam sen. „Krew na jej twarzy... Tyle krwi...”

Wiedźmin

Wiedźmin. Wieża Jaskółki

W nagraniach audiobooka wzięło udział 84 aktorów m.in. Krzysztof Gosztyła, Krzysztof Banaszyk, Anna Dereszowska, Joanna Pach-Żbikowska, Małgorzata Kożuchowska, Adam Ferency, Sławomir Pacek, Tomasz Marzecki, Wojciech Pszoniak, Wiktor Zborowski, Sławomir Orzechowski, Henryk Talar, Maciej Musiał. W rolę Koral w Sezonie burz wcieliła się Karolina Gorczyca, która po raz pierwszy stanęła za mikrofonem. Reżyserem słuchowisk jest Janusz Kukuła. Oto nowy Sapkowski i nowy wiedźmin. Mistrz polskiej fantastyki znowu zaskakuje. „Sezon burz” nie opowiada bowiem o młodzieńczych latach białowłosego zabójcy potworów ani o jego losach po śmierci/nieśmierci kończącej ostatni tom sagi. „Nigdy nie mów nigdy!” W powieści pojawiają się osoby doskonale czytelnikom znane, jak wierny druh Geralta – bard i poeta Jaskier – oraz jego ukochana, zwodnicza czarodziejka Yennefer, ale na scenę wkraczają też dosłownie i w przenośni postaci z zupełnie innych bajek. Ludzie, nieludzie i magiczną sztuką wyhodowane bestie. Opowieść zaczyna się wedle reguł gatunku: od trzęsienia ziemi, a potem napięcie rośnie. Wiedźmin stacza morderczą walkę z drapieżnikiem, który żyje tylko po to, żeby zabijać, wdaje się w bójkę z rosłymi, niezbyt sympatycznymi strażniczkami miejskimi, staje przed sądem, traci swe słynne miecze i przeżywa burzliwy romans z rudowłosą pięknością, zwaną Koral. A w tle toczą się królewskie i czarodziejskie intrygi. Pobrzmiewają pioruny i szaleją burze. I tak przez 404 strony porywającej lektury. WIEDŹMIN. SEZON BURZ to w wiedźmińskiej historii rzecz osobna, nie prapoczątek i nie kontynuacja. Jak pisze Autor: Opowieść trwa. Historia nie kończy się nigdy…

Wiedźmin. Sezon burz

Po spędzeniu niemal osiemnastu miesięcy w Uczelni Wojskowej Basgiath Violet Sorrengail wie, że nie ma już czasu na naukę. Nie ma już czasu na niepewność. Ponieważ bitwa zaczęła się na dobre, a wraz z wrogami nadchodzącymi z zewnątrz, jak i tymi kryjącymi się w ich szeregach, nie wiadomo już komu ufać. Teraz Violet musi wybrać się za upadające aretiańskie osłony, aby znaleźć sprzymierzeńców na obcych ziemiach, którzy będą gotowi stanąć do walki razem z Navarrą. Podróż ta podda próbie jej inteligencję, szczęście i siłę, ale ona zrobi wszystko, żeby uratować ukochanych – swoje smoki, rodzinę, dom oraz jego. Nawet jeśli oznacza to trzymanie tajemnicy tak wielkiej, że mogłaby wszystko zniszczyć. Potrzebują armii. Potrzebują mocy. Potrzebują magii. I potrzebują jednej rzeczy, którą tylko Violet może odnaleźć – prawdy. Jednak burza nadchodzi… I nie wszyscy przetrwają jej gniew.

Empireum

Onyx Storm. Onyksowa burza

W produkcji tego audiobooka wzięło udział ponad 70 znakomitych aktorów m.in. Krzysztof Banaszyk, Mariusz Benoit, Marcin Bosak, Jacek Braciak, Anna Dereszowska, Krzysztof Gosztyła, Kazimierz Kaczor, Marian Opania, Maria Pakulnis, Wojciech Pszoniak, Henryk Talar, Dorota Segda, Wiktor Zborowski. Dzięki wyjątkowej muzyce skomponowanej przez Adama Skorupę oraz efektom dźwiękowym umiejętnie wplecionym w fabułę audiobook skutecznie wciąga słuchacza w świat pełen magii, doznań i emocji. Wiedźmiński kodeks stawia tę sprawę w sposób jednoznaczny: wiedźminowi smoka zabijać się nie godzi. To gatunek zagrożony wymarciem. Aczkolwiek w powszechnej opinii to gad najbardziej wredny. Na oszluzgi, widłogony i latawce kodeks polować przyzwala. Ale na smoki – nie. Wiedźmin Geralt przyłącza się jednak do zorganizowanej przez króla Niedamira wyprawy na smoka, który skrył się w jaskiniach Gór Pustulskich. Na swej drodze spotyka trubadura Jaskra oraz – jakżeby inaczej – czarodziejkę Yennefer. Wśród zaproszonych przez króla co sławniejszych smokobójców jest Eyck z Denesle, rycerz bez skazy i zmazy, Rębacze z Cinfrid i szóstka krasnoludów pod komendą Yarpena Zigrina. Motywacje są różne, ale cel jeden. Smok nie ma szans.

Wiedźmin. Miecz przeznaczenia

Świat Ciri i wiedźmina ogarniają płomienie. Nastał zapowiadany przez Ithlinne czas miecza i topora. Czas pogardy. A w czasach pogardy na powierzchnię wypełzają Szczury. Szczury atakujące po szczurzemu, cicho, zdradziecko i okrutnie. Szczury uwielbiające dobrą zabawę i zabijanie. Maruderzy z rozbitych armii, zabłąkane dzieciaki, wyrzutki, dziwna zbieranina stworzona przez wojnę i na wojennym nieszczęściu żerująca. Ludzie, którzy wszystko przeżyli, wszystko utracili, którym śmierć już niestraszna. Solidarni w biedzie i nieszczęściu, dla obcych mający zaś tylko to, czego sami od pogrążającego się w chaosie świata zaznali. Pogardę.

Wiedźmin. Czas Pogardy

W produkcji tego audiobooka wzięło udział ponad 70 znakomitych aktorów m.in. Krzysztof Banaszyk, Mariusz Benoit, Marcin Bosak, Jacek Braciak, Anna Dereszowska, Krzysztof Gosztyła, Kazimierz Kaczor, Marian Opania, Maria Pakulnis, Wojciech Pszoniak, Henryk Talar, Dorota Segda, Wiktor Zborowski. Dzięki wyjątkowej muzyce skomponowanej przez Adama Skorupę oraz efektom dźwiękowym umiejętnie wplecionym w fabułę audiobook skutecznie wciąga słuchacza w świat pełen magii, doznań i emocji. Później mówiono, że człowiek ów nadszedł od północy, od Bramy Powroźniczej. Nie był stary, ale włosy miał zupełnie białe. Kiedy ściągnął płaszcz, okazało się, że na pasie za plecami ma miecz. Białowłosego przywiodło do miasta królewskie orędzie: trzy tysiące orenów nagrody za odczarowanie nękającej mieszkańców Wyzimy strzygi. Takie czasy nastały. Dawniej po lasach jeno wilki wyły, teraz namnożyło się rozmaitego paskudztwa – gdzie spojrzysz, tam upiory, bazyliszki, diaboły, żywiołaki, wiły i utopce plugawe. A i niebacznie uwolniony z amfory dżinn, potrafiący zamienić życie spokojnego miasta w koszmar, się trafi. Tu nie wystarczą zwykłe czary ani osinowe kołki. Tu trzeba zawodowca. WIEDŹMINA. Mistrza magii i miecza. Tajemną sztuką wyuczonego, by strzec na świecie moralnej i biologicznej równowagi.

Wiedźmin. Ostatnie życzenie

To nie jest zwykły audiobook. To słuchowisko z 79 aktorami, muzyką i efektami dźwiękowymi! Andrzej Sapkowski, arcymistrz światowej fantasy, zaprasza do swojego Neverlandu i przedstawia uwielbianą przez czytelników i wychwalaną przez krytykę wiedźmińską sagę! Tako rzecze Ithlinne, elfia wieszczka i uzdrowicielka: Drżyjcie, albowiem nadchodzi Niszczyciel Narodów. Stratują waszą ziemię i sznurem ją podzielą. Miasta wasze zostaną zburzone i pozbawione mieszkańców. Nietoperz i kruk w domach waszych zamieszkają, drzewo straci liść, zgnije owoc i zgorzknieje ziarno. Zaprawdę powiadam wam, oto nadchodzi czas miecza i topora, wiek wilczej zamieci. Miasto płonie, wąskie uliczki zieją ogniem i żarem. Narasta wrzask, odgłosy zajadłej walki, murem wstrząsają głuche uderzenia taranu. Krzyk, strach. Obezwładniający, paraliżujący, duszący strach.

Wiedźmin. Krew Elfów

Kontynuacja Fourth Wing, bestsellerowej serii Empireum. Najlepsze romantasy 2023 roku według Goodreads! „Na pierwszym roku niektórzy z nas tracą życie. Na drugim roku reszta traci człowieczeństwo". XADEN RIORSON Wszyscy spodziewali się, że Violet Sorrengail umrze w trakcie pierwszego roku w Uczelni Wojskowej Basgiath. Jednak Odsiew był zaledwie pierwszym testem mającym na celu pozbycie się kadetów o słabej woli, niemających szczęścia i niegodnych. Teraz zaczyna się prawdziwe szkolenie i Violet już się zastanawia, jak to przetrwa. Nie chodzi o to, że jest wyczerpujące czy wyjątkowo brutalne albo stworzone do tego, by przesuwać próg bólu kadetów do granic wytrzymałości. Problem stanowi nowy wicekomendant, który postawił sobie za punkt honoru udowodnienie Violet, że jest bezsilna – chyba że zdradzi mężczyznę, którego kocha. Mimo że ciało Violet jest słabsze i bardziej kruche niż innych, dziewczyna wciąż ma spryt… oraz żelazną wolę. A dowództwo zapomniało o najważniejszej lekcji, jakiej nauczył ją Basgiath: jeźdźcy smoków tworzą własne zasady. Niestety w trakcie tego roku sama determinacja nie wystarczy. Ponieważ Violet zna prawdziwy sekret ukrywany przez Uczelnię Wojskową Basgiath – i być może nic, nawet smoczy ogień, nie będzie w stanie ich uratować.

Iron Flame. Żelazny płomień

Andrzej Sapkowski, arcymistrz światowej fantasy, zaprasza do swojego Neverlandu i przedstawia uwielbianą przez czytelników i wychwalaną przez krytykę wiedźmińską sagę!

Wiedźmin. Chrzest Ognia

Jest jeden Bóg To znaczy był, bo odszedł i dziś nikt nie wie, gdzie się podziewa. Zanim jednak zniknął na dobre, dał ludziom wyobraźnię, wolną wolę i siłę wiary, a ci wykorzystali owe dary, by stworzyć sobie nowych bogów, półbogów, tytanów i innych, którzy zasiedlili ziemię i wprowadzili nowe porządki. Aniołowie potrzebują sojusznika, którego nie obowiązują ich rygorystyczne zasady i prawa. Kogoś, kto pomoże im wygrywać w toczących się na ziemi starciach i bez problemu odnajdzie się zarówno pośród istot mitycznych, jak i współczesnych ludzi. Wybór archaniołów pada na Lokiego, boga ognia i kłamstwa z panteonu Asów. Współpraca zaczyna się obiecująco, ale czy ktoś taki jak on da się długo trzymać na krótkiej smyczy?

Kłamca

Czy nietrafiony prezent może zmienić się w najwierniejszą, najlepszą przyjaciółkę? Może, ale tylko wtedy, gdy po otwarciu pudełka z upominkiem, znajdziemy w nim czarodziejską lalkę Teklę. Rozkapryszona Jagoda nie próbuje nawet powstrzymać swojej złości i stara się rozprawić z nieudanym świątecznym podarunkiem. Niechciana lalka zaczyna wykorzystywać swoje moce, pokazując Jagodzie magiczne sztuczki. Dziewczynka szybko zaprzyjaźnia się z lalką Teklą, dzięki czemu staje się wrażliwsza, milsza i skora do pomocy. Kiedy już wszystko układa się dobrze, przychodzi czas rozstania, a pożegnania bywają trudne.

Tekla

"Czuję się jak ścigana zwierzyna. Cały czas na baczności. Cały czas oglądam się przez ramię. Znalazł nas już? Czy to już koniec?" Po przybraniu nowych imion, przerażone rodzeństwo ucieka przed swoim agresywnym, znęcająym się nad rodziną ojcem. Podczas gdy oni poszukują nowego życia, ojciec poszukuje ich. Czy kiedykolwiek się od niego uwolnią? Czy rodzeństwu uda się pozbyć mrocznych wspomnień z przeszłości i wybaczyć bliskim wyrządzone krzywdy? Pogoń to niebagatelna, ważna i porywająca seria o życiu, które nie jest łatwe. Jednocześnie jest też ciepłą i aktualną opowieścią o przyjaźniach, pierwszych miłościach i nowych początkach. Anne-Marie Donslund (ur. 1966 r.) jest autorką wielu książek dla dzieci i młodzieży. Ukończyła studia magisterskie na kierunkach Historia myśli filozoficznych oraz Estetyka i kultura. Kieruje Szkołą Pisarską dla Młodzieży w Zelandii Środkowej i Zachodniej.

Pogoń

Pogoń - Pożar

Kod 4.5.0. w wojskowym żargonie oznacza: wszystko spokojnie. Książka „Odessa 4.5.0.” opowiada o życiu miasta w czasie wojny. W Odessie było cicho i spokojnie, ale tylko w porównaniu z innymi ukraińskimi miastami. Odessa nie była nigdy bombardowana tak jak Charków, Mariupol, Kijów czy Mikołajów. Było cicho i spokojnie, ale słowa te bardzo często autor książki wykorzystywał jako swoistą tarczę przed własnym strachem. Książka opowiada o nim ukazując wszystkie jego słabości i wady. Opowiada o człowieku, który znalazł się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Historia pierwszych trzech miesięcy spędzonych w Odessie po wybuchu wojny, to historia całego życia autora. Fragment książki: „23 lutego wysiadłem na peronie dworca kolejowego w Odessie. Wszystko co złe miało dopiero nadejść następnego ranka. Jeszcze o tym nie wiedziałem. Udzieliłem wywiadu dziennikarzom radia WNET. Nie wiedziałem, że od jutra będę tych wywiadów udzielać praktycznie codziennie. 24 lutego 2022 roku ukraińskie miasta obudziły się od wybuchów. Najeźdźca planował błyskawicznie podbić kraj. Ukraińcy, jak się później okaże bohatersko stawili opór. Kreml nie był w stanie zrealizować planu szybkiego zajęcia Ukrainy i dokonać zmiany władzy w kraju. Główną przeszkodą dla okupantów stała się jedność Ukraińców i Siły Zbrojne Ukrainy. Koszt tego oporu to tysiące ofiar wśród ludności cywilnej, zniszczone losy milionów Ukraińców, utrata bliskich, domów, mieszkań, utrata poprzedniego życia. To właśnie o tym jest ten dziennik. To jest również dziennik o polskich i ukraińskich wolontariuszach. To głównie im go poświęcam…”

Odessa 4.5.0

Wiersze z tomiku Oczęta dedykowane są głównie młodzieży w wieku od piętnastu do dwudziestu lat. Poruszają problemy związane z przemocą psychiczną w szkole, nieszczęśliwą miłością, fascynacją nauczycielem, a także naiwnością młodych ludzi oraz ich zagubieniem, zanim wkroczą w dorosłość.

Oczęta

Dzieło autora scenariusza do ikonicznego serialu „Czterdziestolatek"! Tytuł dzieła jest przewrotny i sugeruje, że to rodzaj prywatnych zapisków Toeplitza, które nie powinny trafić do szerokiego grona odbiorców. Tymczasem autor miał nadzieję, że ,,Czytelnik odnajdzie w nim także echa własnych przemyśleń i przypomni sobie fakty, które zaprzątały również i jego uwagę". ,,Mówienie do siebie" to antologia zawierająca wyselekcjonowane felietony, które w latach 1973-1977 publikowano w tygodniku ,,Kultura". Zbiór tekstów pokazuje efekty kronikarskiej pracy autora, dzięki nim czytelnik ma okazję poczuć atmosferę życia w Polsce lat 70-tych XX wieku. Szeroka tematyka felietonów pozwala zrozumieć zjawiska społeczno-ekonomiczne, które szczególnie zwracały uwagę Toeplitza. Lektura przypadnie do gustu każdemu, kto potrafi docenić ,,smaczki" żywotnej i ciągle atrakcyjnej formy felietonu, a przy tym szuka wartościowej rozrywki na wolne popołudnie lub czas podróży. Krzysztof Teodor Toeplitz pseud. KAT, KTT, Krzysztof Deuter (ur. 28 stycznia 1933 r. w Otrębusach, zm. 30 marca 2010 r. w Warszawie) - pisarz, publicysta, działacz polityczny, autor scenariuszy filmowych i telewizyjnych (m.in. ,,Czterdziestolatka", ,,Sławy i chwały"). Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Ukończył historię sztuki na UW (1955). Zadebiutował w 1947 r. jako krytyk filmowy, był wykładowcą PWST w Warszawie i łódzkiej PWSFTviT, redagował ,,Szpilki", publikował w ,,Przeglądzie Kulturalnym", ,,Polityce, ,,Przeglądzie" i ,,Trybunie". Wydał ponad 30 książek, m.in. powieści "Gorący kartofel", "Zapiski ambasadora Nolandii" i szkice "Groch o ekran". W latach 1955-58 i 1981-87 był kierownikiem literackiego Zespołu Filmowego "Kadr", a w latach 1979-80 Zespołu Filmowego "Iluzjon". Laureat wielu nagród, m.in. Złotego Medalu "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2009).

Mówienie do siebie

Ksiazka jest czescia 13 (z 15) w serii Natur-fiske. Celem wielu wedkarzy jest zlapanie duzej ryby. Ta ksiazka daje wiele rad, jak to marzenie moze stac sie rzeczywistoscia. Twierdze, ze wiedza jest rozwiazaniem, o czym niektórzy, którzy daza do osobistego rekordu kazdego dnia wedkowania, mogli zapomniec. Bardzo wazne jest, aby wyciagac wnioski przy wedkowaniu, sluchac rad innych i zdobywac wiedze na temat gatunków, które lowisz, poznawac lowione wody, stosowac metody i przynety odpowiednie dla duzych ryb. Czy duze szczupaki zeruja w tym samym czasie co mniejsze? Odpowiedz znajduje sie w tej ksiazce, a takze sprawdzam, czy powiedzenie „duza przyneta to duza ryba” jest prawdziwa. Eksperci udzielaja porad dotyczacych przynet na duze ryby, a ja analizuje, czy do zlapania rekordowej ryby potrzebne jest „szczescie”. EPUB3: Fixed format

Natur-fiske PL

Zlapac duzego

Człowiek żywi nadzieję, a nadzieja żywi człowieka Jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich filozofów bada zjawisko podejrzane i mało komentowane, z pogranicza serca i rozumu, a jednocześnie bardzo ludzką, emocjonalną potrzebę. Czy o nadzieję trzeba walczyć? Dlaczego za nadzieję uważa się często coś, co wcale nią nie jest? Autor tropi losy nadziei – od Platona po Tischnera. Uważnie przygląda się definicjom św. Tomasza i Jacka Dukaja. I wreszcie opisuje, jak sam widzi nadzieję – zwłaszcza tę zderzoną z powszechnym poczuciem beznadziei. Jak rozwijało się myślenie o niej od czasów starożytnych aż po współczesność? Publikacja niebywale trafia w swój czas. Jeszcze pamiętamy pandemię, dotyka nas wojna, załamują się światowe gospodarki. A książka niesie pocieszenie. Swoją mądrą książką Jacek Filek odpowiada na potężny kryzys nadziei. Nie proponuje jednak zbioru zaleceń – jak żyć (z nadzieją), ale historię filozoficznej refleksji nad tym pojęciem. Taki zamysł może wydawać się luksusem w czasie, gdy uzasadniony lęk przed jutrem paraliżuje naszą zdolność do oczekiwania na coś dobrego. A jednak analizy Filka są bezcenne, bo pokazują, że właśnie krytyczne myślenie może przybliżyć nas do nadziei, która liczy się z lękiem, i nie jest matką głupich. Autor przekonuje, że możemy nie tylko rozpaczać, ale też „nadziejować”. Bo nadzieja nie jest uczuciem, stanem pasywnym, w który popadamy, lecz przyrodzoną zdolnością do akceptacji świata. Jak pisała Emily Dickinson, jest „tym upierzonym / Stworzeniem na gałązce / Duszy” (tłum. S. Barańczak). dr hab. Łukasz Tischner Jacek Filek – filozof, emeryt. prof. zw. UJ, wydał .: Z badań nad istotą wartości etycznych (Kraków 1996), Filozofia jako etyka (Kraków 2001 – nominowana do Nagrody Jana Długosza dla najlepszej książki w dziedzinie humanistyki), Filozofia odpowiedzialności XX wieku (Kraków 2003 – nagroda ministra), Etyka. Reinterpretacja (Kraków 2014 – nagroda im. ks. Józefa Tischnera). Jego artykuły były publikowane . w „Kwartalniku Filozoficznym” czy „Tygodniku Powszechnym”. Uzyskał patent dla „Szachownicy dla trzech osób” – wynalazek zdobył medale na światowych wystawach w Norymberdze i w Brukseli.

O nadziei Historyczne i analityczne wprowadzenie do fenomenologii nadziei

Anioły, demony, Piekło, Niebo, okrucieństwo, poświęcenie, pożądanie, poezja, szaleństwo, walka. Ale przede wszystkim miłość. Miłość przekraczająca granicę między życiem a śmiercią. Miłość, która niczego się nie boi. Miłość, która przed niczym się nie cofnie. To wszystko zmieściło się na 376 stronach „Księżyców Jowisza” Joanny Bober. To wszystko raz przeczytane, nie da się już nigdy zapomnieć.

Księżyce Jowisza

„Życie z Bogiem to więc nie kwestia pytania o to, co mamy robić, ale sprawa przygotowania dla Niego miejsca, aby mógł w nas żyć i tworzyć najpiękniejszą historię.” „Najnowsza książka Wojtka Walaszczyka to jedna z tych pozycji, które czyta się jednym tchem. Widzimy w niej Boga, działającego z mocą wśród ludzi takich jak my: zwykłych Polaków, żyjących w XXI wieku, którzy nie są herosami wiary. Każdy z nas zmaga się bowiem z podobnymi trudnościami, jak bohaterowie kolejnych rozdziałów Twórcy historii.” - Agata Strzyżewska (misjonarka)  „Książka Twórca historii nie ma podziału na rozdziały. Zamiast rozdziałów jest prawdziwy człowiek i prawdziwa historia. To dziesięć różnych opowieści, które mają cechę wspólną – są jak motek wełny. Z perspektywy ludzkiej są zawikłane i poplątane. Kiedy jednak Bóg bierze je w swoje ręce, to nawet w tym, co poplątane, widać sens, a z motka zagmatwanego życia powstaje dzieło Bożej, zbawczej historii.” - Radosław Siewniak (ewangelista, założyciel Stowarzyszenia „Do Źródła”)  „Zobacz, jak Bóg porusza się w życiu zwykłych, wydawałoby się nic nie znaczących w ogromnym wszechświecie, ludzi. Historie, które pokazują, że małe, często niewyraźne Boże wskazówki i słowa rodzą Jego potężne dzieła. Polecam gorąco – niezależnie od tego, w jakiej sytuacji dziś się znajdujesz, Bóg potrafi zrobić coś, co nie pojawiło się nawet w twoich najbardziej odważnych marzeniach.” - Grzegorz Przeliorz (Wydawnictwo Szaron)  O AUTORZE: Wojciech Walaszczyk – Pastor i współzałożyciel Centrum Chrześcijańskiego WINNICA w Rybniku. Autor książki Pocałunek Nieba, mówca konferencyjny i budowniczy Kościoła. Jego nauczania są pełne łaski, która – jak wierzy – jest kluczem do owocnego życia chrześcijańskiego. Wyznaje i praktykuje proroczy wymiar prowadzenia służby i Kościoła, wspierając całym sercem rozwój Kościołów lokalnych w Polsce i za granicą. Mieszka w Rybniku wraz z żoną Olą i trójką dzieci.

Twórca historii

Na zawartość książki złożyły się notatki spisywane codziennie przez jej autora, które łączy miłość do Ukrainy. Dotyczą one przeszłości, teraźniejszości, ale co ważne, dotyczą również przyszłości Ukrainy. Opowiadają o ciekawostkach z historii Odessy, Kijowa i Charkowa. Każda historia powinna zostać udokumentowana choćby po to, aby cieszyć w przyszłości i prowokować do dyskusji. To właśnie po to powstały te notatki i to właśnie dzięki nim powstały książki stanowiące ich obszerny zbiór.

Jeszcze kilka słów o Odessie

Przed Nami ciąg dalszy toskańskich opowieści ze smakiem. Tym razem autorka opowie o kursie piekarniczym, zabierze Nas na toskanski targ i odwiedzi jesienne Montepulciano. Przepłyniemy się kajakiem i posiedzimy pod drzewem z oczami. Dla chętnych czeka trekking po toskańskich wzgórzach czy poszukiwanie tajemniczych klownów. A na koniec dla Wszystkich propozycje włoskich i toskańskich receptur. Jak zawsze podczas czytania poczujemy głód i chęć przygotowania jednej ze smakowitych potraw. Buon appetito! Aleksandra Seghi filolog włoski, współredaktor portalu informacyjnego Polacy we Włoszech www.polacywewloszech.com, autorka bloga Moja Toskania www.aleksandraseghi.com oraz licznych artykułów o włoskiej tematyce. Od ponad 20 lat mieszka w Toskanii i organizuje warsztaty kulinarne. W Polsce opublikowała siedem książek: Smaki Toskanii, Słodkie pieczone kasztany – toskańskie opowieści ze smakiem, Zielona Toskania, Domowa kuchnia włoska, Pascal 360 stopni, Fanklub bułeczek z rozmarynem czyli ciąg dalszy toskańskich opowieści ze smakiem, Miasta widma w Toskanii – historia, tradycje, ludzie.

Winogrona na żyrandolu

Autobiografia Wilhelminy Skulskiej, autorki kryminałów PRL, dziennikarki i publicystki. Jak zastrzega autorka, utwór nie tylko wiernie oddaje wydarzenia związane z jej życiem, ale także przedstawia postaci i miejsca pod ich własnymi imionami bądź nazwami. Skulska z humorem i dystansem informuje przyszłych czytelników o pomyłkach i nietaktach, które przyjdzie jej popełnić oraz związanym z nimi braku możliwości złożenia jakiejkolwiek reklamacji już po zakupie książki. Wilhelmina Skulska – pisarka, publicystka, dziennikarka, autorka scenariuszy filmowych. Członkini Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, redaktorka tygodnika „Przekrój". Publikowała m.in. w „Po Prostu", „Świecie" i „Trybunie Ludu".

Działka i ja

Autobiograficzna powieść o zmaganiach z nieuleczalną chorobą – mukowiscydozą. Autorka snuje refleksje o sensie życia i mierzy się z lękiem przed śmiercią, ale także skupia się na doświadczaniu codzienności, z której usiłuje pozyskać wszystko to, co uznaje za potrzebne i ważne. Zdaniem autorki autobiografia niesie dla niej także wartość terapeutyczną. Autorka wydała autobiografię w wersji papierowej dzięki współpracy z fundacją Oddech Życia, która pomaga chorym na mukowiscydozę oraz ich bliskim. Autorka wideobloga „CF w Kopenhadze", urodzona na Białorusi, mieszkająca w Kopenhadze. W autobiografii „Anastasis" opisuje swoje zmagania z mukowiscydozą, nieuleczalną chorobą genetyczną.

Anastasis

Znakomita opowieść o tworzeniu podwalin PRL. Autor pokazuje, że okres pomiędzy zakończeniem okupacji hitlerowskiej, a Odwilżą Październikową 1956 roku, to nie tylko czas dyktatury, walki z wrogami klasowymi, cenzura, ale również epoka, w której żyli zwykli ludzie. Różni ludzie, ci szlachetni, oddani Polsce, ale także ci pozbawieni skrupułów, niegodziwi. W 2000 roku książka została uhonorowana Literacką Nagrodą „Solidarności”.

W cieniu złych drzew

Pierwsza część czterotomowego cyklu dla młodzieży. Jej bohaterem jest 18-letni Maciek. Chłopak przeżywa pierwsze uczucia, ma kłopoty w domu (rodzice są rozwiedzeni, Maciek mieszka z matką, która spodziewa się kolejnego dziecka), marzy o tym, żeby być malarzem i zdaje na ASP. Maciek i jego przyjaciele na co dzień muszą podejmować decyzje: małe, większe, wreszcie takie, które zaważą na całym ich przyszłym życiu...

Maciek, Ewa, Gruby i inni. Tom 1. Samotne wyspy i storczyk

Rok 1240. Na tronie Polski zasiada Bolesław Wstydliwy, którego żoną jest święta Kinga. Ludmiła jest bogatą dziedziczką. Odkąd została sierotą, o jej losie decydują dwaj stryjowie utracjusze. Aby uciec od niechcianego związku, dziewczyna chroni się w murach witowskiego klasztoru, który wkrótce zdobywają Tatarzy. Zostaje wzięta w jasyr, a następnie wraz z innymi jeńcami odbita przez wojska wojewody krakowskiego. W obliczu zagrażającego niebezpieczeństwa postanawia jechać do zamku swej przyjaciółki Elżbiety, by ją ostrzec. Niestety, nie udaje jej się zdążyć na czas. Aby ratować przyjaciółkę z tatarskiej niewoli, Ludmiła wyrusza w niemal samobójczą misję, której tłem stają się najważniejsze wydarzenia polityczne w barwnej, multikulturowej Mongolii wnuków Czyngis-chana. Obcina sobie warkocze, by udawać genueńskiego pachołka, a potem sama rozporządza swoją ręką – rozkochany tatarski rycerz godzi się nawet na chrześcijański ślub. Deotyma wykazuje się – zapewne dzięki dwuletniemu zesłaniu w głąb Rosji, na którym towarzyszyła ojcu po powstaniu styczniowym – rozległą wiedzę o historycznej cywilizacji Mongołów. Na tej podstawie buduje fabułę o wielkim rozmachu geograficznym.

Branki w jasyrze

Wierz odważnie i nie bój się pytać Odważne, niewygodne i mądre. Poznaj niezwykle aktualne teksty Ludwika Wiśniewskiego OP. Tylko wtedy człowiek może dotrzeć do prawdy, kiedy zdolny jest do zobaczenia tego, co jest czarne, jak i tego, co jest białe. Zapiski legendarnego dominikanina z lat 2003-2007 to zderzenie z przemyślanym, głębokim i bezkompromisowym chrześcijaństwem, które nie daje się przez nikogo zawłaszczyć. Z chrześcijaństwem, które głosi Chrystusa a nie żaden, choćby najlepiej wyglądający, ludzki ład. Z chrześcijaństwem, które jest wyzwaniem. Najwięcej zamętu powstaje wtedy, kiedy religię pomiesza się z polityką, z ekonomią czy jakimś narodowym szowinizmem. Z takim zamętem mamy do czynienia dzisiaj w Polsce i oczywiście w Rosji. Czego to ludzie nie wymyślą, gotowi są każde swoje twierdzenie podpierać autorytetem Orędzia chrześcijańskiego! Tak więc im bardziej przylgniemy do Ewangelii, im bardziej będzie ona dla nas droga, święta i pewna – tym więcej będziemy mieli wątpliwości co do jej interpretacji, pojawiającej się w ustach różnych ludzi.

Nowe czarne z białym

O profesorze Jerzym Vetulanim krążyło – wśród jego znajomych, rodziny i przyjaciół – sporo anegdot. Zebranie ich w jednej książce to świetny pomysł na intrygujący i zabawny portret tego wielce nietuzinkowego uczonego. Myślę, że profesor Vetulani – który sam o sobie mówił, iż uwielbia wcielać się w rolę błazna i nie znosi postaw nadęto-pomnikowych – byłby nim zachwycony. Marcin Rotkiewicz, dziennikarz naukowy „Polityki” i autor książki Mózg i błazen. Rozmowa z Jerzym Vetulanim Profesor, łobuz, mędrzec, błazen, geniusz: Jerzy Vetulani Był Piotrem Skrzyneckim świata nauki. Łamał schematy do tego stopnia, że jego amerykańscy współpracownicy pytali, czy na pewno jest profesorem. A w rzeczywistości był wybitnym neurobiologiem i jednym z największych polskich uczonych naszych czasów. Historie opowiedziane w tej książce pokazują, z jak wielką swobodą godził w sobie wiele różnorodnych wizerunków. Grał wiele ról, ale pozostawał zawsze sobą (no i jeszcze Etruskiem). Sceny z życia Jerzego Vetulaniego. Zastrzyk endorfin i lekcja dystansu do życia. Wszystko zaczęło się w drugiej połowie lat 50., kiedy władza zażądała od Piotra Skrzyneckiego, by podzielił Piwnicę na kilka sekcji, które miały być odpowiedzialne za konkretne inicjatywy. Piotr zwołał wszystkich piwnicznych przyjaciół na spotkanie i ogłosił, by artyści zaproponowali, do jakich sekcji chcą należeć. Były Sekcje Zwłok, Sekcje Marcistów (przekręcona nazwa Marksistów) i jeszcze kilka innych. Oburzenie wzbudziła dopiero propozycja Jerzego Vetulaniego, który oznajmił wszem wobec: – Sekcja Geniuszy!

Prezes Sekcji Geniuszy

Program formacyjny dla świeckich Kościoła XXI wieku Wiele osób przeżywa swoje nawrócenie podczas kursów i rekolekcji, ale brakuje im stałej formacji i zakorzenienia we wspólnocie Kościoła. Zeszyty formacji duchowej o. Bogdana Kocańdy OFMConv to odpowiedź na duszpasterskie wyzwania naszych czasów. Przedstawiony w nich program jest możliwy do wdrożenia w każdej parafii. Dzięki niemu powstawać mogą środowiska dojrzałych uczniów Chrystusa, świadomych swojej chrześcijańskiej godności. Stając się światłem dla świata, budują Kościół, o jakim marzy Bóg. Czteroletni cykl formacyjny narodził się dzięki doświadczeniom Wspólnoty Talitha Kum działającej przy Franciszkańskim Domu Formacyjno-Edukacyjnym w Rychwałdzie. Cały program składa się z pięciu szkół. Są nimi: Szkoła Uczniostwa Szkoła Świadków Szkoła Charyzmatów Szkoła Budowania Wspólnoty Szkoła Liderów Szkoła Charyzmatów to trzecia z pięciu części programu. Trwa jedenaście tygodni, a jej celem jest pogłębienie wiedzy na temat głównych charyzmatów i towarzyszących im zjawisk duchowych, a także wprowadzenie w modlitwę o objawienie się tych darów w życiu członków wspólnot, by posługując nimi, budowali Kościół Chrystusowy. Książka zawiera komplet materiałów potrzebnych do jej przeprowadzenia: nauczania, konspekty dla animatorów małych grup, materiały wyjaśniające dla animatorów, zestawy zadaniowe do pracy indywidualnej. o. Bogdan Kocańda OFMConv – doktor teologii duchowości, ceniony kierownik duchowy i rekolekcjonista, pełnił również posługę egzorcysty. Obecnie kustosz sanktuarium maryjnego w Rychwałdzie oraz dyrektor Franciszkańskiego Domu Formacyjno-Edukacyjnego.

Kerygma

Szkoła Charyzmatów

Czy wszystkie religie są tak samo dobre? Czy katolik może bezpiecznie ćwiczyć jogę i uprawiać medytację? Czy charyzmatycy przekazują fałszywy obraz Boga? Czy zainteresowanie egzorcyzmami jest niebezpieczne? Jakie są prawdziwe i fałszywe zagrożenia dla wiary? Ojciec Radosław Broniek OP bierze pod „inkwizytorską lupę” współczesne zjawiska duchowe i bacznie się im przygląda. Efekty jego śledztwa wielu mogą zaskoczyć. Okazuje się bowiem, że zagrożenia dla naszej wiary często pochodzą z miejsc, z których w ogóle się tego nie spodziewamy. Wszystkie za to prowadzą do niechcianych mutacji, zniekształcenia obrazu Boga i zafałszowania relacji, którą z Nim mamy. Jak się nie pogubić w świecie, który wodzi na pokuszenie tysiącami ścieżek duchowego rozwoju, jak znaleźć prawdziwą drogę, która prowadzi do celu? Ten przewodnik na pewno ci w tym pomoże. W naszym organizmie zachodzą mutacje. Wywierają one różne skutki – od zupełnie niezauważalnych do tych powodujących śmierć. Coś analogicznego ma miejsce w świecie wiary. Są dobre zmiany, ożywcze dla wiary, ale są i takie, które są dla niej śmiertelnym zagrożeniem. Chciałbym te różne mutacje wiary – zwłaszcza negatywne – trochę „podglądnąć”. O. dr Radosław Broniek, dominikanin, teolog fundamentalny, pracuje w Dominikańskim Centrum Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach.

Duchowe bezdroża

Opowieść o Studenckim Teatrze Satyryków (STS), który w latach 50., 60. i 70. zrzeszał wybitnych tekściarzy, kompozytorów, reżyserów i wykonawców, wśród których znaleźli się m.in.: Agnieszka Osiecka, Stanisław Tym, Olga Lipińska, Krystyna Sienkiewicz, Zofia Merle. W szarych czasach PRL-u artyści stworzyli dla siebie barwną przestrzeń wspólnej pracy, zabawy i życia towarzyskiego. Książka jest zbiorem niepublikowanych wcześniej rozmów z członkami STS. Jeżeli pragniesz cofnąć się do czasów świetności teatrów kabaretowych, to ta książka jest przeznaczona właśnie dla Ciebie! Paweł Szlachetko - powieściopisarz, reportażysta. Debiutował w latach 90. Jest autorem kilkunastu słuchowisk i reportaży emitowanych na antenie Polskiego Radia. Wydał kilka cykli reportaży (m.in. „Najwięksi polscy zbrodniarze", „Zabijałem dla mafii") oraz powieści kryminalnych. „Zwerbowana miłość" doczekała się filmowej ekranizacji, zaś na podstawie „Śladami złodziei aniołów" powstał serial telewizyjny. Szlachetko publikował także powieści sensacyjne pod pseudonimem Arthur Ray. Janusz R. Kowalczyk – polski teatrolog i filmoznawca (Uniwersytet Jagielloński), a także scenarzysta (PWSFTViT w Łodzi). Satyryk związany w latach 1978-1987 z krakowską Piwnicą pod Baranami. Jest autorem słuchowisk, scenariuszy i książek. Wraz z Pawłem Szlachetko opublikował książkę „STS. Tu wszystko się zaczęło". Przez lata pracował jako recenzent teatralny dla „Rzeczpospolitej". Od 2009 roku współpracuje z portalem „Culture.pl", gdzie zajmuje się literaturą.

STS. Tu wszystko się zaczęło

Powieść autora scenariusza do ikonicznego serialu „Czterdziestolatek"! ,,Podglądanie na odległość" to suma subiektywnych spostrzeżeń wynikających z praktyki nabytej przez Toeplitza jako doświadczonego autora inscenizującego widowiska telewizyjne i wieloletniego recenzenta programów TV. Niniejszy zbiór luźno powiązanych ze sobą esejów ,,skłania jednak również do zastanowienia się nad tym, co właściwie w telewizji jako środku przekazu jest złe, a co jest dobre, co jest udane - i dlaczego - a co nie może liczyć na powodzenie artystyczne czy widowiskowe?" Krzysztof Teoplitz pokazuje czytelnikowi telewizję jako potężny czynnik kulturotwórczy w Polsce lat 70-tych. Dzięki niemu mamy okazję przyjrzeć się poszczególnym zjawiskom telewizyjnym z perspektywy doświadczonego, zawodowego krytyka rozmiłowanego w kulturze polskiej. To idealna książka dla każdego, kto szuka przyjemnej lektury, a zarazem rozrywki na najwyższym poziomie literatury popularnonaukowej. Krzysztof Teodor Toeplitz pseud. KAT, KTT, Krzysztof Deuter (ur. 28 stycznia 1933 r. w Otrębusach, zm. 30 marca 2010 r. w Warszawie) - pisarz, publicysta, działacz polityczny, autor scenariuszy filmowych i telewizyjnych (m.in. ,,Czterdziestolatka", ,,Sławy i chwały"). Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Ukończył historię sztuki na UW (1955). Zadebiutował w 1947 r. jako krytyk filmowy, był wykładowcą PWST w Warszawie i łódzkiej PWSFTviT, redagował ,,Szpilki", publikował w ,,Przeglądzie Kulturalnym", ,,Polityce, ,,Przeglądzie" i ,,Trybunie". Wydał ponad 30 książek, m.in. powieści "Gorący kartofel", "Zapiski ambasadora Nolandii" i szkice "Groch o ekran". W latach 1955-58 i 1981-87 był kierownikiem literackiego Zespołu Filmowego "Kadr", a w latach 1979-80 Zespołu Filmowego "Iluzjon". Laureat wielu nagród, m.in. Złotego Medalu "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2009).

Podglądanie na odległość

Gruza zaprasza do tytułowego stolika w kawiarni wydawnictwa „Czytelnik”, przy którym spotykał się z najwybitniejszymi postaciami polskiej kultury. Byli wśród nich: Antoni Słonimski, Gustaw Holoubek, Tadeusz Konwicki, Andrzej Szczepkowski, Jonasz Kofta, Andrzej Łapicki, Janusz Głowacki, Michał Komar i wielu innych artystów, polityków, celebrytów. „Stolik” stanowi mistrzowskie połączenie kontrowersyjnych dykteryjek i anegdot z refleksją nad przemijającym czasem i ludzkimi słabościami. Jerzy Gruza nie oszczędza nikogo – w tym samego siebie. Kawiarnia „Czytelnika” była nieformalnym klubem literackim, rodzajem domu – jak pisze Jerzy Gruza – w którym spotykano się, przyjmowano gości, toczono zawzięte pojedynki na poglądy i oceny tego, co wydarzyło się w polityce, teatrze, kinie oraz w życiu towarzyskim i osobistym. Warto wejść do tego świata – czasem nieco nierzeczywistego, ale mocno związanego z tym, co działo się wokół nas w tamtych latach. KRYSTYNA LUBELSKA: Jerzy Gruza, doskonały obserwator nie tylko wydarzeń politycznych i artystycznych, ale także towarzyskich, prowadzi z nami wyjątkową rozmowę o życiu. Mam coraz bardziej przeciwne zdanie na prawie wszystkie tematy – mówi. I trudno temu zaprzeczyć. W książce przeplatają się więc wydarzenia tragiczne i komiczne, a przekora sąsiaduje z ironią i autoironią. Krótsze i dłuższe anegdoty, czasem tylko jednozdaniowe myśli i zaskakujące komentarze, nie oszczędzają środowiska artystycznego, polityków i innych osób dobrze znanych z mediów. KRZYSZTOF LUBCZYŃSKI: Humor Gruzy jest wyszukany i – by tak rzec – piętrowy. Części czytelników może wystarczyć piętro z licznymi, bardzo zabawnymi anegdotami i – jak to się kiedyś określało – „kawałami”, które Gruza obficie serwuje. Ich rodowód jest rozmaity, choć wiele z nich dotyczy środowiska z racji zawodowych najbliższego autorowi, czyli artystycznego, głównie reżyserskiego i aktorskiego. Na piętrze drugim jest styl Gruzy, wyszukany, w kolorycie zgryźliwy, sarkastyczny, bezlitosny dla rozmaitych ludzkich słabości i śmieszności. Czuje się jednak, że ta zgryźliwość autora tylko po części jest emanacją jego temperamentu, bo poza tym jest formą wyszukanej konwencji. Można by rzec, że Gruza bawi się tworzeniem swojego wizerunku jako żółciowego Zoila i w tej „szczelinie” między szczyptą prawdy psychologicznej o autorze, a ową zabawą konwencją tkwi cały smak jego pisania. Nie sposób oprzeć się też wrażeniu dobrych asocjacji i pokrewieństw literackich. Jeśli przypomni to nam choćby typ wolteriańskiej powiastki filozoficznej, to będzie to niewątpliwie dobry kierunek skojarzeń. Projekt okładki: Iwona Białas.

Stolik. Anegdoty, plotki, donosy

Książka dla osób w każdym wieku. Ojcostwo jako przygoda i wyzwanie. Książka dowcipna i bezpretensjonalna. Inspirująca, bo udowadnia, że zwykłe, codzienne czynności mogą być pasjonujące. Odlotowa ale i mocno osadzona w realiach. Opowieść o męskiej przyjaźni autora i jego dziesięcioletniego syna. Ich relacje pokazane na tle codziennych zmagań dowodzą, że można się wspaniale bawić, wzajemnie się przy tym wychowując. W relacjach autora z synem ważne są drobne gesty i słowa; cegiełki budujące relację opartą na zrozumieniu. W postawie Pałki uderza to, że traktuje kilkulatka poważnie: umie go słuchać, bawi się z nim i do niczego nie zmusza. Uczy samodzielnego myślenia. Styl, w jakim napisana jest ta książka jest pełen polotu oraz oryginalnego poczucia humoru. Pałka jest mistrzem krótkiej formy i lapidarności. Potrafi w kilku, pozornie prostych zdaniach zawrzeć ciekawe, niebanalne treści, podsumowane zaskakującą pointą. Jest też wnikliwym obserwatorem. Potrafi dostrzec, że rzeczy pozornie błahe, zwyczajne są tak naprawę bardzo interesujące, jeśli tylko zechcemy to zauważyć. Lektura tej książki to nie tylko dobra, dająca do myślenia, inteligentna rozrywka. Może też być okazją do poważniejszych refleksji. Czytając ją mimo woli nasuwają się skojarzenia z cyklem opowiadań o Mikołajku Sempe i Gościnnego. Książka Jacka Pałki na pewno w niczym im nie ustępuje. Twórczość obu autorów może być czytana z równą satysfakcją zarówno przez dzieci jak i przez dorosłych. Razem lub osobno. Ale uprzedzam! Twórczość ta jest daleka od kanonów drętwej, wychowawczej poprawności. Niniejsza książka jest czwartą, ostatnią z serii książek Jacka Pałki o Bazylku. Skoro tak, to dlaczego Bazylek nazwa się teraz DJ-Micha? Otóż zmiana imienia głównego bohatera z Bazylka na Didżeja nie była pomysłem autora. Jak było? Oddajmy mu głos: „Co do kolejnego mojego tekstu, to chyba mam dobry pomysł. Otóż nigdy nie ukazał się czwarty Bazylek. Miał wyjść w Naszej Księgarni, nawet zrobiono już korektę i redakcję... Ale komuś się odwidziało. A szkoda, bo to chyba najfajniejsza część Bazylkowych przygód... Mamy więc premierowy tekst, którego w tej wersji nie było nawet w Internecie. Tekst wygładzony, zredagowany, profesjonalnie przygotowany. Zmiana imienia głównego bohatera, to wynik rozmów z Naszą Księgarnią. I sugestii... Że może by się odkleić od Bazylka, nie kontynuować serii, znaleźć nowego bohatera, niepowtarzalnego... Zmieniłem więc imiona, część realiów i okoliczności. Ale w sumie, poza imionami postaci, treść jest prawie taka sama” (e-mail Jacka Pałki z 2 lipca 2013).

DJ-Micha znów coś kręci czyli Bazylek część 4

Lata dwudzieste XIX wieku. Na ziemiach polskich i w Rosji powstają tajne stowarzyszenia. Młodzi ludzie pragną wolności i nie akceptują despotycznych rządów cara. Maria Rajewska wychodzi za mąż za bajecznie bogatego bohatera wojen napoleońskich, księcia Wołkońskiego. Nikt się nie spodziewa, że zostanie on skazany na wieloletnią katorgę i dożywotnie zesłanie na Syberię. Maria rusza za nim. Czy miłość i lojalność wystarczą, by przetrwać zwycięsko taką próbę? Car Mikołaj Romanow, odpowiedzialny za utrzymanie swojej dynastii u władzy, bezlitośnie rozprawia się ze spiskiem swoich oficerów i gwardzistów. Filomaci zmuszeni są opuścić ukochane Wilno i udać się w głąb Rosji. Co ich tam czeka? Czy któryś z nich zdoła wrócić do kraju? Miłość na wygnaniu, tęsknota za domem, wierność sobie i konieczne kompromisy. Ale także nadzieja i nowe szanse. W ostatniej części cyklu „Romantyczni” Dorota Ponińska przedstawia burzliwe losy polskich i rosyjskich zesłańców w carskiej Rosji.

Romantyczni zesłańcy

Fascynująca i nieoczywista rozmowa z arcybiskupem Światosławem Szewczukiem „Chcemy powiedzieć całemu światu, że Ukraina żyje, Ukraina walczy, Ukraina trwa, Ukraina się modli” – tymi słowami do Ukraińców i całego świata zwraca się codziennie arcybiskup większy kijowsko-halicki Światosław Szewczuk, zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, największego katolickiego Kościoła wschodniego na świecie. Słowa te są bez wątpienia mottem książki jednego z najwyższych autorytetów religijnych, duchowych i moralnych Ukrainy, który z bolesną szczerością mówi o „diabelstwie” wojny we wszelkich jej wymiarach: osobistym, społecznym i międzynarodowym. A przede wszystkim o ogromnym przywiązaniu Ukraińców do wolności i woli walki aż do całkowitego zwycięstwa nad agresorem. Ukraina walczy nie tylko o wolność swojego kraju, ale w imieniu całej Europy i świata. Zachęcam gorąco do lektury tej niezwykłej książki. Dzięki niej zrozumiemy znaczenie wojny, jaka toczy się u naszych wschodnich sąsiadów. Znaczenie nie tylko w sensie militarnym i politycznym, lecz również duchowym. Warto po nią sięgnąć także po to, aby mimo kłamstwa i zbrodni dostrzec chrześcijańską nadzieję. Arcybiskup metropolita lubelski Stanisław Budzik Przesłanie arcybiskupa Światosława Szewczuka jest świadectwem, że naród ukraiński pokona trudności, jakie napotkał w drodze do swojej ziemi obiecanej, którą jest suwerenne, niepodległe i wolne demokratyczne państwo. prof. Adam Daniel Rotfeld

Bóg nie opuścił Ukrainy

Ksiazka jest czescia 5 (z 15) w serii Natur-fiske. To dosc rewelacyjna ksiazka, bo mozna przeczytac i dowiedziec sie, o jakich porach w ciagu dnia szczupaki zeruja. Opisuje, jak mój wspólautor, Christer Svensson, i ja to odkrylismy i jak sprawdzilismy, czyte „czasy posilków” sa prawdziwe. Z pewnoscia tak bylo i wydalismy (drukowana) ksiazke "Nu hugger gäddan!" gdzie zostaly opisane czasy zerowania. Ta sensacyjna ksiazka jest po raz pierwszy dostepna w jezyku angielskim w poprawionej wersji cyfrowej. Czasy zerowania nadal wystepuja w tych okreslonych godzinach i dadza ci wiecej bran, jesli wykorzystasz te informacje. Do sprecyzowania czasów bran uzywalismy trollingu i lowienia pod lodem, wiec w ksiazce sa tez informacje o tych metodach. Przed premiera „Nu hugger gäddan!” nie pisano o czasie bran, poniewaz bardzo niewiele osób myslalo, ze istnieja okreslone godziny zerowan. EPUB3: Fixed format

Czasy bran szczupaka

Ksiazka jest czescia 12 (z 15) w serii Natur-fiske. W mojej (drukowanej) ksiazce „Ekscytujace metody na szczupaki, sandacze i okonie” wielka nowoscia byl szczególowy rozdzial o lowieniu w pionie, metodzie, która uderzyla jak bomba w wedkarstwie sportowym w Szwecji w 2007 roku. Wielu wedkarzy którzy do tego czasu trollingowali lub spinningowali przeszli na lowienie wertykalne . Nastapil sandaczowy szal, który znaczaco zmienil wedkarstwo. Bylem zaangazowany od samego poczatku i w tej ksiazce opisano rózne warianty lowienia wertykalnego, które pojawily sie po jego rozpowszechnieniu w Szwecji. Nazywam podstawowa metode „tradycyjna” i opisuje moje dni wedkowania z gosciem, który ja rozpropagowal, Jörgenem Larssonem i dwoma przewodnikami wedkarskimi w Holandii. Fireball, czyli lowienie w pionie na naturalna przynete, to druga opisana metoda. Metoda, która wprowadzilem w ksiazce „Ekscytujace...” i która nadal stosuje, wedkarstwo dryftowe, jest dokladnie opisana, podobnie jak opis, jak mozna lowic w pionie za pomoca prostszego sprzetu, „Wedkowanie wertykalne dla kazdego”. Oczywiscie uwzgledniono równiez metode, która wyparla tradycyjna metode i stala sie bardzo popularna. Nazywa sie to pelagicznym polowem wertykalnym, którego celem sa wieksze ryby drapiezne, glównie sandacze. Wiele duzych ryb zostalo sprowokowanych do ataku na przynete dzieki tej spektakularnej metodzie, która opiera sie na podstawowym narzedziu, echosondzie. EPUB3: Fixed format

Lowienie wertykalne

„Legion” to dramat Stanisława Wyspiańskiego. Opowiada on o rzymskim legionie Adama Mickiewicza. Jest to sztuka z inscenizacją zaprojektowaną z niespotykanym dotąd w Polsce rozmachem. Cechuje ją również zuchwałości polemiki z romantyczną historiozofią. Ten dramat podejmuje z wielką siłą, stale obecny nie tylko w literackich dziełach Wyspiańskiego, problem dziedzictwa romantycznego, mesjanizmu i kultu wieszczów, ciążącego na polskim życiu umysłowym i artystycznym przełomu XIX i XX wieku. Poeta z pasją pokazuje myślowe i artystyczne konsekwencje uproszczonego, schematycznego rozumienia tej tradycji.

Legion

„Wielki człowiek do małych interesów” to komedia autorstwa Aleksandra Fredry. Główny bohater to Ambroży Jenialkiewicz, właściciel ziemski. Ma głowę pełną wspaniałych pomysłów, które zapisuje, a potem nie może odczytać. Inwestuje, zarządza majątkami młodych krewnych, planuje ich małżeństwa, knuje intrygi. Nic z jego planów jednak nie wychodzi, lecz on, zadowolony, twierdzi, że wszystko poszło po jego myśli, z nieznacznymi tylko modyfikacjami, i nie zaprzestaje pozornych działań i pustej aktywności.

Wielki człowiek do małych interesów

Gdy patrzymy w czas miniony – ten codziennie wpisywany w ludzkie twarze, zaklęty w starych fotografiach, przekuwany mozolnie w muzykę, kłębiący się w kielichach martwych klepsydr – wciąż nie mamy pewności, czy to, że jesteśmy, ważniejsze jest poprzez to, że byliśmy, czy poprzez to, że jeszcze (przez czas jakiś) będziemy? Co od świata wzięliśmy – czy to, co mu daliśmy? Czy lepszy był wtedy, gdy do niego wchodziliśmy, czy teraz, gdy powoli go opuszczamy i nic już nie mamy do stracenia? Nocne upojenie przeszłością trwało krótko. Pomagał alkohol, napędzała stara studencka piosenka, która niepotrzebnie przywołała „tę naszą młodość”. Może dlatego tak szybko umierają takie spotkania. Nie zabija ich pamięć, tylko bezradność. Wspólnota bezradności. Ostatni kieliszek szampana, spacer parkową aleją, milczący dzwon na kościelnej wieży, wszystko to ma siłę wieczności. Bo kolejnego spotkania w tym składzie już nie będzie, a odległość zmieszana z czasem oznacza zwykle małą śmierć… „Miniatury” są próbą opisania zmiennej i zmieniającej się rzeczywistości, próbą uchwycenia tej zmienności poprzez głos pojedynczego człowieka zmagającego się z tym wszystkim, co przynosi codzienność. Zachowanie w świadomości tego, co czujemy i myślimy, realizując swój własny scenariusz czasami nazywany losem... Krótkie opowiadania czasami lepiej niż inne narzędzia opisują rzeczywistość…

Miniatury

Z pozoru zwykłe obrazki namalowane przez prostą góralkę. Chowane na dno rzeźbionej skrzyni, aby nikt ich nie zobaczył. Nikt się nie domyślił, nie dociekał. Co one przedstawiają, że są tak strzeżone? Ukryte myśli, niespełnione marzenia? A może wielką tajemnicę? Czy można spuścić na przeszłość ciężkie wieko i udawać, że zgubiło się klucz? On i tak się znajdzie. Borykanie się z losem jest naszym przeznaczeniem, ale nie musi ono być zawsze bolesne. Bohaterowie odnajdują swoje drogi, obrazki są wyjęte ze skrzyni i wreszcie mogą być powieszone na ścianie, aby cieszyć swoimi barwami. W Malowankach na szkle, które tylko z pozoru wyglądają jak sztampowe wytwory folkloru góralskiego zapisano tajemnice z przeszłości, w których kryją się niespełnione nadzieje i złamane serca. Opowiedziane tu historie pokazują, jak wielką siłę ma miłość. Ta prawdziwa, mieniąca się różnymi odcieniami, zarówna macierzyńska, kobiety do mężczyzny i mężczyzny do kobiety. I nie jest to naiwna romansowa opowiastka, ale piękna opowieść o życiu, sztuce, macierzyństwie i miłości. Fragment recenzji – Blog Strefa autora To książka o miłości i namiętności, o rozstaniach i powrotach, o życiu w którym szczęście miesza się z goryczą. Ta powieść upaja górami, wzrusza losami nakreślonych w niej postaci. To książka warta poznania nie tylko przez tatromaniaków. Fragment recenzji – Cudowny świat książek

Malowanki na szkle

To wspomnienia z amerykańskiego etapu dwuletniej podróży dookoła świata. To wgląd w niecodzienne życie wędrującej po świecie zapalonej podróżniczki i jej męża. To także alternatywa podróżnicza dla odważnych, którzy nie chcą korzystać ze standardowych ofert biur podróży. Książka rozpala wyobraźnię i zachęca do podjęcia wyzwania, jakim jest samodzielne eksplorowanie świata. Joanna Morea Podróże to jej hobby, wielka pasja i fascynacja. Najchętniej wędruje z plecakiem. Ma za sobą wiele krótkich wypraw, rejsów morskich, jak również dwuletnią podróż dokoła świata. „Nie gonię za przygodą, pragnę odkrywać znikające piękno ziemi i różnorodność kultur, a to warte jest wielu wyrzeczeń" – twierdzi.

Kiedy marzenia spełniają się na dachu

17-letnia Alex Spencer nie ma beztroskiego życia. Ojciec opuścił ją kilka lat wcześniej i nie utrzymuje z nią kontaktu. Została sama z matką alkoholiczką. Jest zmuszona znosić jej rozwiązłość i pijackie wybryki. Alex nie ma bezpiecznej ostoi, do której mogłaby powracać. Jest samotna i zagubiona, pełna kompleksów. Dziewczyna nie pasuje do otaczającego jej świata. Przypadek sprawia, że na jej drodze staje 36-letni Christopher Turner, mężczyzna z przeszłością, muzyk. Przystojny, tajemniczy, o rozbrajającym uśmiechu i dzikim spojrzeniu. Daje jej wsparcie w trudnych chwilach, a także staje się jej opiekunem i obrońcą. Czy dzięki niemu stanie się w końcu szczęśliwa? Czy jego intencje i uczucia są szczere? Czy po prostu chce wykorzystać fakt, że znalazła się na zakręcie życia?

Dziewiętnaście. Tom pierwszy

Powieść autobiograficzna. Główny bohater pochodzi ze wsi położonej u podnóża góry Święty Krzyż. W tym miejscu rządzi przede wszystkim „prawo pięści i sztachety”. Nic więc dziwnego, że jego największym marzeniem jest wyrwanie się do wielkiego świata i zostanie kimś sławnym – najlepiej drugim Maradoną. Poważna kontuzja kolana powoduje jednak, że nie może już dłużej grać w piłkę. Ostatnią deską ratunku, której się chwyta, jest pisanie wierszy. Mimo wysiłków wena twórcza nie dopisuje, co doprowadza bohatera do frustracji. Wszystkie te działania mają na celu sprostanie ambicjom zmarłego ojca – alkoholika. Czy uda mu się osiągnąć cel, czy też czeka go „los powtórzony”? Przekonajcie się sami.

Niech żyje wolność

Zbiór opowiadań fantasy dla młodszych dzieci. Ich bohaterami są zakatarzone krasnoludki, niewidzialne psy, łakome smoki, bezdomne hipopotamy i koty polujące na nagrodę. No i oczywiście, dzieci, które cały świat ożywiają siłą swojej wyobraźni. Książka została uhonorowana Koziołkiem Matołkiem – Nagrodą Literacką im. Kornela Makuszyńskiego przyznaną przez Fundację „Książka dla Dziecka” oraz czasopismo „Guliwer” w 1997 r.

Dobry potwór nie jest zły

Historia dwojga dzieci, które nigdy nie powinny się były spotkać, w tak różnych światach żyły, samotne z różnych przyczyn. 9-letnia Joasia i 11-letni Julek, chora dziewczynka i łobuziak-wagarowicz, chyba nic bardziej niemożliwego niż historia ich, przypadkowego zresztą, spotkania… A jednak. Te dzieci, złaknione przyjaźni, odnajdują to, czego dotąd nie miały – zrozumienie, solidarność i lojalność. Uczą się od siebie życia na nowo, każde z nich z tej przyjaźni czerpie siłę dla siebie, i naukę na dalsze życie. Przekonują się, czym jest, jak boli kłamstwo i jakie są jego konsekwencje. Przewartościowują swoje postawy, stają się innymi, silniejszymi ludźmi. Wręcz na naszych oczach dokonuje się w nich ta przemiana. Jest to opowieść o tym jak dobroć i wiara w czyjeś dobre intencje pomagają przetrwać najtrudniejsze nawet doświadczenia losu.

Złota karawela

rank|desc

publishdate|desc

publishdate|asc

rating|desc

title|asc

audioduration|desc

audioduration|asc

Polski

BookBeat lets you enjoy over 1 million audiobooks and e-books on your mobile or tablet. Try for free!

BookBeat - Audiobooks and e-books directly in the mobile. Try for free!

Unless you're out on an adventure, it's better to sign up at the website of {country}.

Polski

About us

Follow us

Help and contact

Information

BookBeat

Download BookBeat