Głód

Nie mam nic przeciwko monologom wewnętrznym, nie boję się „trudnych w odbiorze” powieści. Nie jest też tak, że z założenia nie podobają mi się utwory z irytującymi bohaterami. Ale tutaj? To jest bełkot chorego psychicznie człowieka, ale bynajmniej nie mamy tu do czynienia z poruszającym studium szaleństwa. Czy więc nasz bohater snuje jakieś ważkie przemyślenia na temat czegokolwiek? Również nic z tych rzeczy. Opisuje swój głód, zastanawia się gdzie iść, jak skombinować trochę kasy, w jak najgłupszy sposób może się jej pozbyć, gdy już jakiś piniądz w końcu wpadnie, jak bardzo by chciał napisać coś dobrego, jakie to straszne, że natchnienie nie przychodzi, jak żałośni są inni ludzie i... to już wszystko. Ta powieść nie zawiera nic więcej. Nie wyniesiesz z niej żadnych przemyśleń na temat życia, Wszechświata ani całej reszty. Gwoździem do trumny jest przedwojenne tłum. F. Mirandoli. I nie chodzi mi wcale o archaiczny język-ono jest po prostu słabe, pełne niezręczności i kalek językowych