Stephen R. Covey, autor jednego z najważniejszych poradników XX wieku „7 nawyków skutecznego działania” zmienił życie milionów czytelników na całym świecie, ukazując, w jaki sposób stać się wysoce skutecznym w działaniu. Zawarte w książce porady odzwierciedlają kompletną strukturę uniwersalnych i ponadczasowych zasad rządzących charakterem, a także skutecznością ludzkich działań. Jednakże po kilku latach autor obserwując zachodzące w świecie zmiany, dostrzegł umiejętność wykorzystania mocy, jaka drzemie w trzecim wymiarze siedmiu nawyków. Wzniesienie się na wyżyny ludzkiego geniuszu i motywacji – tego, co moglibyśmy nazwać głosem – wymaga nowego sposobu myślenia, nowego wachlarza umiejętności, nowego zestawu narzędzi – słowem, nowego nawyku.

Ósmy nawyk

Ponad 5 milionów książek Thomasa Eriksona sprzedanych na świecie. Fenomenalny skandynawski poradnik, który opanował listy bestsellerów.Wiemy już, jak radzić sobie z idiotami.Teraz przyszła pora, aby zrobić porządek z psychopatami. Prawdopodobnie nie raz spotkałeś takiego typka – charyzmatyczny, energiczny, zawsze uprzejmy i pomocny. Mówi to, co chciałbyś właśnie usłyszeć, dzięki czemu czujesz się przy nim doskonale. I nawet jeżeli coś w głowie ci powtarza, że jest w tym nutka fałszu, to i tak w to wierzysz. Jest tak pięknie, że aż psychopatycznie. Thomas Erikson, naukowiec i światowej sławy coach, uświadomi ci, jak psychopaci manipulują twoimi słabościami, aby wykorzystać cię jak najbardziej. W zależności od tego, którym typem osobowości jesteś, możesz go w sprytny sposób rozpracować i oprzeć się jego manipulacji. Oczywiście nie każdy, kto ma cechy psychopatyczne, od razu jest psychopatą i nie każdy psychopata jest seryjnym mordercą. Niemniej psychopaci są wśród nas i można ich spotkać częściej, niż podejrzewałeś – w pracy, w rodzinie, wśród przyjaciół. Nadszedł czas, aby poznać ich taktykę, bo kiedy zdecydują się zaatakować, będzie już za późno. Zrobią z tobą, co będą chcieli. Nie bądź naiwny. Zobacz, kto w otaczającym cię tłumie jest psychopatą, zanim on zobaczy ciebie.

Otoczeni przez psychopatów. Jak rozpracować tych, którzy tobą manipulują

Jak dawać sobie radę na zakrętach życia Życie pełne jest ostrych zakrętów. Ale najważniejsza droga to ta, która prowadzi do nas samych. I wiara w to, że możemy w sobie odkryć zdolności, aby świadomie i z powodzeniem kierować swoim życiem. Zakręty życia to książka dla każdego, komu zależy na podejmowaniu dobrych decyzji i korzystnych zmian. · Złe dzieciństwo nie oznacza, że wszystko stracone. Lęki i traumy możesz oswoić. · Poczucie własnej wartości daje ci prawo być takim, jaki jesteś. · Wiara w siebie pomaga pokonać każdą trudność. · Dbaj o siebie i otaczaj się życzliwymi ludźmi. To podstawa zdrowia psychicznego. · Ciesz się tym, co masz zamiast martwić się tym, czego nie masz – to recepta na szczęście. · Depresja to nie fanaberia, lecz ciężka choroba. Nie lekceważ jej. · Gdy związek się rozpada, upewnij się, czy to kryzys bez wyjścia czy do rozwiązania. *** Ewa Woydyłło – dr psychologii, terapeutka uzależnień, publicystka i autorka wielu książek pełnych porad oraz wiary w to, że nasze szczęście zależy od nas samych. Propagatorka ruchu, miłośniczka tenisa na korcie i na trybunach.

Zakręty życia. Rozmowy o miłości, depresji, nałogach i odnajdywaniu siebie

Świat Ciri i wiedźmina ogarniają płomienie. Nastał zapowiadany przez Ithlinne czas miecza i topora. Czas pogardy. A w czasach pogardy na powierzchnię wypełzają Szczury. Szczury atakujące po szczurzemu, cicho, zdradziecko i okrutnie. Szczury uwielbiające dobrą zabawę i zabijanie. Maruderzy z rozbitych armii, zabłąkane dzieciaki, wyrzutki, dziwna zbieranina stworzona przez wojnę i na wojennym nieszczęściu żerująca. Ludzie, którzy wszystko przeżyli, wszystko utracili, którym śmierć już niestraszna. Solidarni w biedzie i nieszczęściu, dla obcych mający zaś tylko to, czego sami od pogrążającego się w chaosie świata zaznali. Pogardę.

Wiedźmin

Wiedźmin. Czas Pogardy

Kim był Rasputin – dziki, wpływowy mnich-mistyk, który zawładnął dworem carskim? Ponad sto lat po śmierci Grigorij Rasputin pozostaje fascynującą postacią. Rasputin był nieokrzesanym chłopem syberyjskim i takim pozostał przez całe swe burzliwe życie. Mimo to zdobył nieograniczoną władzę nad ostatnim monarchą potężnego państwa, carem Mikołajem II oraz jego małżonką, carycą Aleksandrą u schyłku dynastii Romanowów. Rasputin decydował bezapelacyjnie o losie najwyższych dygnitarzy, a także każdym ważniejszym posunięciu politycznym — był faktycznym władcą. Życie mnicha rozpustnika odsłania obraz degeneracji i wyuzdania arystokracji rosyjskiej, kalejdoskop zakulisowych intryg dworskich, wyrafinowanych orgii i praktyk mistycznych w salonach petersburskich, zakusów na życie „najbliższych przyjaciół” oraz szpiegostwa wysokich dygnitarzy carskich na rzecz wroga z czasów wojny światowej. Seria #Osobowości przedstawia najciekawsze postaci ostatnich stuleci. Te mini biografie w barwnej, często zbeletryzowanej formie pozwolą Ci na zapoznanie się z często nieznanymi wydarzeniami z życiorysów tych osób.

#Osobowości

Rasputin. Car bez korony

Człowiek żywi nadzieję, a nadzieja żywi człowieka Jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich filozofów bada zjawisko podejrzane i mało komentowane, z pogranicza serca i rozumu, a jednocześnie bardzo ludzką, emocjonalną potrzebę. Czy o nadzieję trzeba walczyć? Dlaczego za nadzieję uważa się często coś, co wcale nią nie jest? Autor tropi losy nadziei – od Platona po Tischnera. Uważnie przygląda się definicjom św. Tomasza i Jacka Dukaja. I wreszcie opisuje, jak sam widzi nadzieję – zwłaszcza tę zderzoną z powszechnym poczuciem beznadziei. Jak rozwijało się myślenie o niej od czasów starożytnych aż po współczesność? Publikacja niebywale trafia w swój czas. Jeszcze pamiętamy pandemię, dotyka nas wojna, załamują się światowe gospodarki. A książka niesie pocieszenie. Swoją mądrą książką Jacek Filek odpowiada na potężny kryzys nadziei. Nie proponuje jednak zbioru zaleceń – jak żyć (z nadzieją), ale historię filozoficznej refleksji nad tym pojęciem. Taki zamysł może wydawać się luksusem w czasie, gdy uzasadniony lęk przed jutrem paraliżuje naszą zdolność do oczekiwania na coś dobrego. A jednak analizy Filka są bezcenne, bo pokazują, że właśnie krytyczne myślenie może przybliżyć nas do nadziei, która liczy się z lękiem, i nie jest matką głupich. Autor przekonuje, że możemy nie tylko rozpaczać, ale też „nadziejować”. Bo nadzieja nie jest uczuciem, stanem pasywnym, w który popadamy, lecz przyrodzoną zdolnością do akceptacji świata. Jak pisała Emily Dickinson, jest „tym upierzonym / Stworzeniem na gałązce / Duszy” (tłum. S. Barańczak). dr hab. Łukasz Tischner Jacek Filek – filozof, emeryt. prof. zw. UJ, wydał .: Z badań nad istotą wartości etycznych (Kraków 1996), Filozofia jako etyka (Kraków 2001 – nominowana do Nagrody Jana Długosza dla najlepszej książki w dziedzinie humanistyki), Filozofia odpowiedzialności XX wieku (Kraków 2003 – nagroda ministra), Etyka. Reinterpretacja (Kraków 2014 – nagroda im. ks. Józefa Tischnera). Jego artykuły były publikowane . w „Kwartalniku Filozoficznym” czy „Tygodniku Powszechnym”. Uzyskał patent dla „Szachownicy dla trzech osób” – wynalazek zdobył medale na światowych wystawach w Norymberdze i w Brukseli.

O nadziei Historyczne i analityczne wprowadzenie do fenomenologii nadziei

Wszystko miało się skończyć, kiedy je połknie. Wreszcie stanie się dorosły i będzie mógł zlekceważyć załamującą nad nim ręce mamusię. Oleje mającego i tak wszystko gdzieś tatusia. Zignoruje zapatrzone w siebie dziewczyny. Wypnie się na nic nierozumiejących kumpli. Wyśmieje nauczycieli złośliwie stawiających pałę za pałą. Wszystko miało się skończyć, kiedy je połknie. A dopiero się zaczęło. Książka wyróżniona w konkursie Książka Roku 2018 Polskiej Sekcji IBBY

Tabletki na dorosłość

Powieść dla młodzieży, której akcja rozgrywa się pod koniec lat 70-tych XX wieku w Warszawie. Główni bohaterowie, to Irmina i Marek – rodzeństwo nastolatków. Ich problemy i skomplikowane relacje – z najbliższymi, ze światem – stanowią jej motyw przewodni. Autor zastosował (z powodzeniem!) ciekawą metodę narracji, która odbiega od tradycyjnej – nie dopowiada bowiem wszystkiego do końca, dając czytelnikowi przestrzeń na jego własne interpretacje. Na motywach zaczerpniętych z „Zielonych kasztanów” powstał w 1986 roku film pod takim samym tytułem (scenariusz i reżyseria: Wojciech Fiwek). JEŻANNA (2013): Kilkunastoletni Marek mieszka z dziadkiem, matką i młodszą siostrą Irminą. Jest członkiem klubu sportowego i zapalonym piłkarzem, marzy o zagranicznym obozie sportowym. Ma grono znajomych i jednego wroga (a przynajmniej tak mu się wydaje). Niepokoi się o dziadka, którego czeka poważna operacja. Niepokoi się o matkę, która staje się coraz bardziej nerwowa, smutna i nieobecna. Martwi się o piękną siostrę, którą aż nadto interesują się jego szkolni koledzy a ona sama buduje wokół siebie mur niedomówień i tajemnic. Przy tym daje się wciągnąć w szkolne, koleżeńskie zatargi, zachowując jednak przy tym wrodzoną wrażliwość i chęć poznania prawdy. I dążenie do jej odszukania jest właśnie czynnikiem, który determinuje przebieg akcji i sposób odczytania przesłania powieści. Konstrukcja fabuły jest dość prosta ale nie jednowymiarowa. Znajdziemy tu przeskoki w czasie, wątki wspomnieniowe, niedopowiedzenia. Czytanie „Zielonych kasztanów” to jak układanie wieloelementowych puzzli – początkowo wszystko idzie gładko, ale im dalej się posuwamy, tym więcej napotykamy trudności z wpasowaniem odpowiedniego kawałka. Nie inaczej jest podczas lektury książki Domagalika. Pełny ogląd wydarzeń otrzymujemy dopiero po przeczytaniu całości i przemyśleniu pewnych, zaakcentowanych przez autora wątków. Co spowodowało narastający dystans pomiędzy członkami kochającej się przecież rodziny? Co sprawiło, że Irma nie potrafiła porozumieć się z matką a trzymała się blisko dziadka? Jaką rolę odegrało w tej historii spłowiałe zdjęcie z czasów wojny? Dlaczego stary profesor Marka oniemiał na widok siostry swego ucznia? Czy pechowy wypadek Irmy był rzeczywiście do końca przypadkowy? Czy nowo poznana, intrygująca i nieznajoma (czy aby na pewno tak całkiem nieznajoma...?) dziewczyna stała się tą, za którą tęsknił bohater? Zaletą książki jest brak jednoznacznych odpowiedzi. Nie ma tu miejsca na grubo ciosane wątki, jest za to sporo przestrzeni dla własnych domysłów i osobistych odniesień. Być może dlatego właśnie „Zielone kasztany” wywołują to dziwne, zapomniane a przejmujące uczucie... Powraca atmosfera młodzieńczych buntów i niepokoju i te wszystkie znaki zapytania, którymi naznaczone były kiedyś wszystkie zakręty i skrzyżowania życiowych dróg. Przypominają się nieprzespane noce, pełne nieokreślonych tęsknot... za kim? za czym? Janusz Domagalik świetnie buduje atmosferę. Duszny zapach więdnących kwiatów akacji w zamkniętym pokoju koresponduje z nastrojem piętrzących się sekretów rodzinnych, rosnącego oddalenia i niechęci. Krok po kroku poznajemy kolejne niewiadome, razem z Markiem tropimy wzajemne, dość skomplikowane powiązania zdarzeń i ludzi. A gdy już je poznamy, pozostaje interpretacja. Na ile można potępiać kogoś, kto szukał szczęścia a nieumyślnie skrzywdził innych? Do jakiego stopnia nasza teraźniejszość powiązana jest z zapomnianą już przeszłością? Na ile powinniśmy brać odpowiedzialność za siebie i za swoich bliskich? Jaką rolę odgrywa w naszy życiu rodzina? I jak trudna i zawiła jest droga do poznania samego siebie? Z pełną świadomością, że mój obiektywizm w ocenie książki jest, delikatnie mówiąc, dyskusyjny, polecam lekturę „Zielonych kasztanów”. Moim zdaniem to świetne remedium na chwilowe kryzysy związane z upływem czasu dla pokolenia 30+ i starszego. Ale nie tylko. PIOTR CHOJNACKI (zacofany-w-lekturze.pl): Co można wiedzieć pewnego o tych pozornie oderwanych obrazach, myślach, które nie układając się nawet w pojedyncze słowa, zdania, wymykają się niepostrzeżenie, zawsze jednak chyba zostawiając ślad. I jeśli kiedyś złożą się w jakąś konstrukcję, czy potrafię wtedy odkryć, w jakiej postaci i w jakim momencie pierwszy raz się z nimi zetknąłem? Takie rozważania snuje Marek, wspominając wydarzenia ostatnich miesięcy, próbując rozumieć, co działo się wokół niego i co działo się z nim samym. Czytelnik nie jest tylko obserwatorem nastoletnich rozterek, staje się ich uczestnikiem, gdy próbuje wraz z bohaterem poukładać w całość okruchy wydarzeń, migawki, retrospekcje, aluzje, napomknienia. Już wydaje się, że zrozumieliśmy, że złapaliśmy sens wydarzeń, gdy autor dorzuca nowy detal i każe nam zmieniać koncepcję. Obraz rekonstruujemy w ogólnych zarysach: konflikt Marka z kolegą z drużyny piłkarskiej, relacje rodzinne: z dziadkiem, siostrą, matką, znajomość z Kaśką. Świat Marka znienacka się komplikuje; chłopak musi podejmować decyzje i ponosić ich konsekwencje; jego decyzje wpływają też na los innych. Gdyby Janusz Domagalik zdecydował się napisać historię kilkunastoletniego Marka od początku do końca, od wprowadzenia w rodzinno-szkolno-uczuciowe perturbacje przez detale tychże perturbacji do ich rozwiązania, dostalibyśmy pewnie niezłą, ale chyba niczym się niewyróżniającą powieść młodzieżową. Za pomocą jednego zabiegu konstrukcyjnego Domagalik sprawił jednak, że jego książka wyłamała się z tego schematu; zaciekawiała i intrygowała, skłaniała do snucia własnych hipotez, wypełniania luk w narracji poprzez odwoływanie do własnych doświadczeń – Marek stawał się przez to kimś bliskim. W pełni zgadzam się z Jeżanną, że to „świetne remedium na chwilowe kryzysy związane z upływem czasu dla pokolenia 30+ i starszego”, nie należy jednak przypuszczać, że „Zielone kasztany” mają wyłącznie wartość sentymentalną: realia (których zresztą nie ma wiele) trochę spłowiały, sama jednak istota książki – zmagania z coraz bardziej skomplikowanymi relacjami z najbliższymi i światem – pozostały aktualne.

Zielone kasztany

Znany magnat organizuje wyprawę na, tajemniczy dotychczas, biegun północny. Sam pomysł określany jest jako magnacki "wymysł", który narazi kraj na straty finansowe i śmieszność. Pod szczególną wątpliwość opinii ludu zostają również poddane tajemnicze koneksje pomiędzy magnatem, a chłopakiem z nizin społecznych, który ma poprowadzić wyprawę na tak olbrzymią skalę. Język, postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów z których pochodzi. W niniejszej publikacji zachowano oryginalną pisownię. Edmund Jezierski, a właściwie Edmund Krüger - publicysta i powieściopisarz. Już jako nastolatek odnosił pierwsze sukcesy w branży, ukazując swój talent czytelnikom za pośrednictwem tygodnika Bluszcz. Nawiązał także współpracę z Kurierem Porannym oraz Przyjacielem Dzieci. Nie osiadł jednak na laurach. W swojej karierze opublikował kilkadziesiąt tytułów.

Zwycięzcy bieguna. Powieść fantastyczna

Pogrzeb ojca odsłania różne oblicza przybyłych na niego żałobników. Stykając się z lawiną emocji i osobowości bardzo łatwo jest ulec własnym słabościom... "Pogrzeb" to jedno z krótkich, przewrotnych i niepokojących opowiadań autora powieści kryminalnych i obyczajowych z Zielonej Góry. Marcin Radwański to pisarz urodzony w Zielonej Górze, gdzie nadal mieszka. Jest autorem zbioru opowiadań pt. „Skok w przepaść" (2015 r.) i powieści kryminalnych pt. „Nieprzypadkowa ofiara" (2015 r.), „Nie odrzucaj mnie" (2016 r.) i „Danie główne" (2017 r.).

Pogrzeb

Magda, główna bohaterka, jest kobietą wycofaną i zakompleksioną, biorącą z pokorą wszystko, co przyniesie jej los. Jej życie zapewne wciąż byłoby spokojne, stabilne i nudne, gdyby nie pewien wieczór, który rozpocznie cały splot wydarzeń. Babski wypad do Grecji i postanowienie, że będzie to początek nowego życia zmieni się bowiem w totalny chaos z mnóstwem zwrotów akcji. Jeżeli potrzebujesz oderwania od szarej rzeczywistości i poprawy nastroju, to ta książka jest właśnie dla Ciebie. Duża dawka humoru, zabawne dialogi i fabuła sprawią, że nie będziesz w stanie poprzestać na żadnym z rozdziałów. Nie zaczynaj jej czytać wieczorem, bo nie przerwiesz, dopóki nie przewrócisz ostatniej strony. Agnieszka Szubert Z wykształcenia socjolog, z zamiłowania mól książkowy. Urzędniczka i autorka bloga „W ironii siła”. W internetowej przestrzeni opisuje swój świat oraz wszystko to, co na gorąco ją porusza, zachowując przy tym indywidualny styl z domieszką sarkazmu, ale i z zachowaniem dobrego smaku. Jej czytelnicy to zwykle osoby, które w świecie pełnym trosk i obowiązków chcą choć na chwilę oderwać myśli od codzienności. Usiąść z kubkiem kawy w wygodnym fotelu, najlepiej w kapciach i dresie, albo zaszyć się w cichym kącie w pracy i czytając jej teksty spojrzeć na absurdy tego świata z wielkim przymrużeniem oka. Przy okazji dobrze się przy tym bawiąc. Z miłości do Grecji, atmosfery tego kraju i ludzi, Agnieszka Szubert stworzyła swój drugi dom w małej wiosce na Peloponezie, do którego jeździ nie tylko aby odpocząć, ale i pisać. Tam właśnie, pośród widoków, od których ciężko oderwać oczy, powstała książka „Nowe życie”. Zabawna historia, pełna ironii i nieoczekiwanych zwrotów akcji, osadzona w doskonale znanych autorce, realnych miejscach w Grecji.

Nowe życie

Jaką cenę zapłacisz za życie tych, których kochasz najbardziej? Paweł Darski wciąż opłakuje śmierć ukochanej żony i córki. Kiedy pojawia się szansa na przeprowadzkę do odziedziczonej po rodzicach posiadłości w niewielkim miasteczku, mężczyzna nie zastanawia się długo. Spokój, cisza i równowaga wewnętrzna – właśnie to zamierza odnaleźć w nowym otoczeniu. Nie podejrzewa jednak, że ta decyzja zapoczątkuje serię dramatycznych wydarzeń, których nie spodziewałby się w najgorszych koszmarach. We Wścibnikach bowiem ścierają się wpływy dwóch ortodoksyjnych sekt pod przewodnictwem gotowych na wszystko, fanatycznych wyznawczyń. I co gorsza, każda z nich chce mieć Pawła po swojej stronie... Co zrobi zrozpaczony mężczyzna, gdy jedna z nich znajdzie sposób, by mógł ponownie spotkać się ze swoją rodziną? Czy zrezygnuje, gdy dowie się, jak wysoką cenę przyjdzie mu za to zapłacić? Konrad Gryta - autor powieści grozy pt. "Wymiana".

Wymiana

Nie wiem, który z nas był najbardziej podekscytowany, gdy ja i dwóch moich kumpli zarzuciliśmy na siebie plecaki i wyruszyliśmy na szlak. Tuż przed tym, jak skręcaliśmy z naszego podwórka, odwróciłem się, by pomachać po raz ostatni. Ktoś mógłby pomyśleć, że ruszamy na wojnę albo coś, bo ciocia Lou płakała ze wzruszenia i wycierała oczy chusteczką. A myśmy tylko po prostu dorastali. Ciężko jest poukładać sobie w głowie wszystkie te nowe uczucia. Ostatnio dużo myślę o córce naszego nowego nauczyciela, Kamelii. Od razu było widać, że ta śliczna dziewczyna wpadła też w oko Jackowi Berry. Lecz w życiu bym nie przypuszczał, do czego mój przyjaciel się posunie, by zdobyć jej względy… O serii Akcja dzieje się na amerykańskiej farmie, pod koniec XIX wieku. Josh Jones zdaje sobie sprawę, że jego rodzina nie jest typowa, ale to jedyne życie, jakie kiedykolwiek poznał. Ciocia Lou, dziadek, wujek Charlie i pradziadek - wszyscy ukształtowali młodego mężczyznę, jakim się stał. Ale kiedy dorasta, Josh zaczyna stawiać czoła ważnym pytaniom dotyczącym życia, miłości i wiary. Trzy miliony książek sprzedanych w serii (na świecie). Rekomendacje: Wzruszająca i pełna Bożych wartości opowieść, która będzie się podobać zarówno dorosłym jak i młodzieży. Przygody i przeżycia bohaterów mogą być doskonałą inspiracją do cennych rozmów w rodzinie. Polecam! Dr Piotr Wołochowicz, teolog, autor serii książek „Wierzące Dzieci”, Dyrektor Fundacji Misja Służby Rodzinie Janette Oke Znana kanadyjska autorka ponad 70 książek, między innymi sześciotomowej powieści Głos serca (na jej podstawie nakręcono znany w Polsce serial). W Polsce wydana została także jej bestsellerowa seria: Miłość Przychodzi Łagodnie oraz powieść z czasów biblijnych: Śledztwo Setnika. Dodatkowe informacje Autorzy: Janette Oke Czyta: Mikołaj Sierociuk Muzyka: Mate.O ISBN: 978-83-66681-06-4 Tłumaczenie: Dominika Głowa Tytuł oryginału: The Winds of Autumn, seria: Seasons of the Heart Seria: #PragnieniaSerc, tom 2 Format: CD-MP3 Opakowanie: zafoliowany digipack 14x19cm Wydawnictwo: Psalm18.pl Rok premiery: 2020 Tytuły w serii #PragnieniaSerc 1. Pewnego razu latem 2. Powiew jesieni 3. Zima nie trwa wiecznie 4. Wiosenna obietnica Wybrane fragmenty recenzji "Lubię książki, w których akcja jest na tyle spokojna, że pozwala mi wejść w codzienność bohaterów. Interesują mnie zwyczajne perypetie, wybory dokonywane każdego dnia, wzrastanie na drodze życia. A jeśli - oprócz typowo obyczajowych walorów - powieść ma duchowy przekaz, jestem zachwycona! ☺️ Do takich książek należy powieść "Powiew jesieni" autorstwa Janette" imperfectdaughter.ola @Instagram "Przeczytałam jednym tchem, kontynuacja "Pewnego razu latem". Autorka rewelacyjnie wczuła się w postać dorastajacego chłopaka i w tak żartobliwy sporób. Wiele zabawnych momentów, ale i ważnych życiowo treści. Momentami wzruszajaca. Wszytko czego można chcieć od powieści! :)" Użytkownik Ceneo "(...) Bardzo spodobało mi się to, że Josh nie jest idealny. Ma słabości jak każdy z nas i dlatego z łatwością możemy się z nim utożsamić. (...) Nie przepadam za opasłymi książkami, ale żałowałam, że ta nie ma przy najmniej 800 stron. Tak wciąga! Nie mogę się doczekać kolejnych części tej serii." Magazyn Droga "(...) Powieści napisane są niezwykle przyjemnym językiem, są pełne ciepła, a także nutki nostalgii. Mimo swobodnego i lekkiego języka, poruszają niemało poważnych zagadnień, z którymi mamy do czynienia w swoim życiu. Podejście do Boga i wiary, do pracy, do swoich obowiązków; miłość, przyjaźń, szacunek do drugiego człowieka. Książki fantastycznie się czyta i czas spędzony przy nich to prawdziwa przyjemność!" Blog Wielopokoleniowo [O "Pewnego Razu Latem" i "Powiew Jesieni"] "Jak to możliwe, ze tak prosta i sielska opowieść zawiera aż tyle fundamentalnych prawd na temat życia? Książka Janette Oke porusza do głębi, kieruje nasze myśli ku Stwórcy a przy tym daje niezwykłeodprężenie. Bohaterów "Powiewu Jesieni" mieliśmy już okazję poznać w pierwszym tomie z serii "Pragnienia serc". Młody Joshua zdążył już nieco podrosnąć. Doświadcza życiowych dylematów, konfrontuje swoją wiarę. Zauroczenie, Bóg, rodzina, ewolucjonizm, utrata bliskiej osoby. A wszystko to między łowieniem ryb a pójściem na biwak. Polecam z całego serca, warto wybrać się we wspólną podróż z naszym rezolutnym bohaterem." Kaja Ciszewska - Wzrastanie

#PragnieniaSerc

POWIEW JESIENI - Edycja specjalna (Muzyka Mate.O)

„Co będziesz robił po skończeniu szkoły?” – wszyscy zadają mi to pytanie. Został nam jeszcze tylko miesiąc i wygląda na to, że jedynie ja spośród uczniów naszej małej szkoły nie mam konkretnych planów. Modlę się i modlę w tej sprawie, lecz wciąż nie mam odpowiedzi. Czy Bóg prowadzi mnie do tego, bym został duszpasterzem? Farmerem? Mężem? Życie to pasmo różnych wyborów. Najtrudniejsze jest, by się na coś zdecydować. O serii Akcja dzieje się na amerykańskiej farmie, na początku XX wieku. Josh Jones zdaje sobie sprawę, że jego rodzina nie jest typowa, ale to jedyne życie, jakie kiedykolwiek poznał. Ciocia Lou, dziadek, wujek Charlie i pradziadek - wszyscy ukształtowali młodego mężczyznę, jakim się stał. Ale kiedy dorasta, Josh zaczyna stawiać czoła ważnym pytaniom dotyczącym życia, miłości i wiary. Trzy miliony książek sprzedanych w serii (na świecie). Janette Oke Znana kanadyjska autorka ponad 70 książek, między innymi sześciotomowej powieści Głos serca (na jej podstawie nakręcono znany w Polsce serial). W Polsce wydana została także jej bestsellerowa seria: Miłość Przychodzi Łagodnie oraz powieść z czasów biblijnych: Śledztwo Setnika. Dodatkowe informacje Autorzy: Janette Oke Czyta: Mikołaj Sierociuk Muzyka: Mate.O ISBN: 978-83-66681-28-6 EAN: 9788366681286 Tłumaczenie: Dominika Głowa Tytuł oryginału: Winter is Not Forever, seria: Seasons of the Heart Seria: #PragnieniaSerc, tom 3 Format: MP3 (link do plików wysyłany emailem) Czas: 6 godz. 5 min. Wydawnictwo: Psalm18.pl Rok premiery: 2022 Tytuły w serii #PragnieniaSerc 1. Pewnego razu latem 2. Powiew jesieni 3. Zima nie trwa wiecznie 4. Wiosenna obietnica Wybrane fragmenty recenzji "Lubię książki, w których akcja jest na tyle spokojna, że pozwala mi wejść w codzienność bohaterów. Interesują mnie zwyczajne perypetie, wybory dokonywane każdego dnia, wzrastanie na drodze życia. A jeśli - oprócz typowo obyczajowych walorów - powieść ma duchowy przekaz, jestem zachwycona! ☺️ Do takich książek należy powieść "Powiew jesieni" autorstwa Janette" imperfectdaughter.ola @Instagram "Przeczytałam jednym tchem, kontynuacja "Pewnego razu latem". Autorka rewelacyjnie wczuła się w postać dorastajacego chłopaka i w tak żartobliwy sporób. Wiele zabawnych momentów, ale i ważnych życiowo treści. Momentami wzruszajaca. Wszytko czego można chcieć od powieści! :)" Użytkownik Ceneo "(...) Bardzo spodobało mi się to, że Josh nie jest idealny. Ma słabości jak każdy z nas i dlatego z łatwością możemy się z nim utożsamić. (...) Nie przepadam za opasłymi książkami, ale żałowałam, że ta nie ma przy najmniej 800 stron. Tak wciąga! Nie mogę się doczekać kolejnych części tej serii." Magazyn Droga "(...) Powieści napisane są niezwykle przyjemnym językiem, są pełne ciepła, a także nutki nostalgii. Mimo swobodnego i lekkiego języka, poruszają niemało poważnych zagadnień, z którymi mamy do czynienia w swoim życiu. Podejście do Boga i wiary, do pracy, do swoich obowiązków; miłość, przyjaźń, szacunek do drugiego człowieka. Książki fantastycznie się czyta i czas spędzony przy nich to prawdziwa przyjemność!" Blog Wielopokoleniowo [O "Pewnego Razu Latem" i "Powiew Jesieni"] "Jak to możliwe, ze tak prosta i sielska opowieść zawiera aż tyle fundamentalnych prawd na temat życia? Książka Janette Oke porusza do głębi, kieruje nasze myśli ku Stwórcy a przy tym daje niezwykłeodprężenie. Bohaterów "Powiewu Jesieni" mieliśmy już okazję poznać w pierwszym tomie z serii "Pragnienia serc". Młody Joshua zdążył już nieco podrosnąć. Doświadcza życiowych dylematów, konfrontuje swoją wiarę. Zauroczenie, Bóg, rodzina, ewolucjonizm, utrata bliskiej osoby. A wszystko to między łowieniem ryb a pójściem na biwak. Polecam z całego serca, warto wybrać się we wspólną podróż z naszym rezolutnym bohaterem." Kaja Ciszewska - Wzrastanie

ZIMA NIE TRWA WIECZNIE

Powieść obyczajowo-sensacyjna, w której tle jest wojna, lata PRL-u z obrazkami przypominającymi smak lat 50. i teraźniejszość. Lidia, postać niezwykła, łamiąca powszechnie obowiązujący stereotyp starszej pani, pełna życia, niepozbawiona kokieterii, dowcipna, przedsiębiorcza, ale także wierna w przyjaźni. Helena, obwarowana dystansem do wszystkiego i wszystkich, zgorzkniała, zacietrzewiona w bólu i żalu, pełna pretensji do Lidii, nieustannie szuka szczęścia. Obie – niegdyś primabalerina i diwa operowa – zmagają się ze sobą, sprzeczają, są jednak do siebie bezgranicznie przywiązane. Podążając za ich historią, cofamy się do czasów wojny, gdy jako nastolatki pozostały bez rodziny – zdane tylko na siebie. Poruszeni losem dziewczyn, poznajemy ich tajemnicę. Zaskakujący finał poraża okrucieństwem różnic pokoleniowych i... wspaniałomyślnością.

Drugie piętro

Monolog kobiety, która wraca w okolice Tarnowskich Gór, gdzie w Reptach Śląskich, w dolinie rzeki Dramy spędzała niegdyś wolny czas. Wiezie ze sobą córkę, której pojawienie się na świecie wywołało serię komplikacji. Dowiadujemy się o trudnych okolicznościach porodu, o relacjach kobiety z ojcem dziewczynki, o stosunkach z teściową. Cel powrotu nad rzekę staje się coraz bardziej tajemniczy. Aleksandra Zielińska (ur. 1989) - urodzona w Sandomierzu, mieszka i tworzy w Krakowie. Z zawodu farmaceutka, pracuje w aptece, ukończyła również Wydział Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego. Jej powieść „Przypadek Alicji" była nominowana do Nagrody Conrada za najlepszy debiut literacki 2014 r. Jedna z najciekawszych pisarek młodego pokolenia, określana jako konsekwentna monografistka kobiecego kryzysu.

Królowa Dramy

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami… A może jednak niedawno? Może wczoraj, dziś, może jutro? Tuż za rogiem, w twoim bloku, u sąsiada za płotem. Wciąż rozgrywa się ta sama historia. On kocha, ale pije i bije. Ona kocha i wybacza. Bo co jej pozostało? Rodzina musi trzymać się razem – dla dzieci chociażby. O miłości nikt nie mówi, bo po co? Życie kręci się wokół telewizora, meczów polskiej reprezentacji, papierosów i żołądkowej gorzkiej. Czy istnieje cień szansy, że ten odwieczny krąg zostanie w końcu przerwany? On przestanie pić, ona od niego odejdzie. Co się wtedy stanie z tym światem, który zdawał się nie do ruszenia? Ci, którym uda się wyrwać, będą wspominać swój pobyt w Odchylicach jak przez mgłę. I wciąż będą tu wracać. Bo takie miejsca działają jak magnes – wiecznie uśpione miasteczka, w których nie ma nic. *** „O ile Reymonta nazywa się piewcą wsi polskiej, o tyle Janik zasługuje na miano piewcy Polski B. Zakochacie się w tej powieści, choć jak w przypadku każdej prawdziwej miłości – czasami będzie bolało”. Kazimierz Kyrcz Jr

Tu nie ma nic

Miłość zdeptana przez historię… Warszawa, druga połowa lat sześćdziesiątych. Nastoletni Adam Sander jest uczniem dobrego warszawskiego liceum. Nawiązuje i zrywa przyjaźnie, przeżywa pierwszą miłość, poznaje moc muzyki Stonesów i taniego alkoholu, ale także brutalnie konfrontuje się z historią. Wydarzenia marcowe, inicjowane przez władze komunistyczne wystąpienia antysemickie i ataki milicjantów na studentów Uniwersytetu Warszawskiego powodują, że Adam musi poznać korzenie swojej rodziny i znaleźć odpowiedź na pytanie, kim właściwie jest… To poruszająca historia o dojrzewaniu i przedwczesnym wkraczaniu w dorosłość, w której jedną z bohaterek jest Warszawa – ponura, przytłoczona PRL-owską szarzyzną, ale zarazem wibrująca energią młodych ludzi pragnących dla siebie pełniejszego życia. *** „Romeo i Julia w czasach zarazy”. Feliks Falk, reżyser *** „Bardzo dobra książka. Bardzo! W nastroju, w grozie, atmosferze. Bardzo mocna i prawdziwa”. Wacław Holewiński, pisarz

Bardzo długi marzec

Akcja tej powieści toczy się w sierpniu i wrześniu 1939 roku. Jej fabuła obejmuje dwa plany – obraz rodziny Łajbów ze środowiska snobistycznej pseudoarystokracji, skorumpowanej finansjery mającej powiązania z wojskiem i dyplomacją, programowo amoralnej, ukazanej z dużym dystansem; oraz pierwsze, tragiczne miesiące agresji Niemiec na Polskę. Jak trafnie wskazuje tytuł, w utworze tym wiele jest wątków erotycznych, często dość odważnych. „Miłosny atlas anatomiczny” to ostatnia powieść jaką napisał Michał Choromański opublikowana już po jego śmierci. WACŁAW SADKOWSKI – POSŁOWIE: Powieść, której lekturę czytelnicy właśnie ukończyli, jest ostatnim większym, powieściowym utworem Michała Choromańskiego; w jego papierach pośmiertnych pozostały jeszcze seria nowel czy raczej anegdot wspomnieniowych, zatytułowana „Memuary” (znana czytelnikom „Przekroju”, który drukował te utwory w odcinkach), kilka nowel, cztery nie opublikowane dramaty i cykl wierszy. Na ostatnich utworach, nowelach i powieściach, ciąży znamię uporczywego zmagania się autora z chorobą, z postępującym kryzysem witalnych i energii twórczej. Na ostateczne dopracowanie redakcyjne z wydawcą utworów przeznaczonych do wydania książkowego nie starczyło już sił ani czasu. Czytając powieść w maszynopisie, miałem wrażenie, że odbieram ostatnią wolę pisarza, jego ostatnie słowa pisarskie. Stanęło przede mną zadanie krytyczne wyjątkowo trudne i odpowiedzialne: asystowanie przy trzecim wkraczaniu Michała Choromańskiego do literatury polskiej. Michał Choromański wkraczał bowiem do literatury polskiej już dwukrotnie. Po raz pierwszy wkroczył do niej w początku lat trzydziestych powieścią „Biali bracia”, którą debiutował jako dwudziestoparoletni fenomen, niedawny repatriant ze Związku Radzieckiego (urodzony w 1904 roku w Elizawetgradzie, późniejszym Kirowgradzie, pisarz przybył do Polski w roku 1924), w dojrzałym wieku uczący się od podstaw języka polskiego. Powieść była dobra, doczekała się kilku przekładów na języki obce, ale prawdziwym majstersztykiem autora stała się powieść następna, „Zazdrość i medycyna”, wydana w roku 1933 i w tymże roku wyróżniona Nagrodą Młodych Polskiej Akademii Literatury, a przetłumaczona na kilkanaście języków! Tu już szczególne uwrażliwienia i pasje językowe sprzęgły się w arcysugestywną całość z równie osobliwymi doświadczeniami i obserwacjami autora, wieloletniego kuracjusza i pacjenta sanatoriów. Aura chorobliwej niesamowitości, wyostrzającej doznania zmysłowe i nadającej przeżyciom psychicznym bohaterów dramatycznej wyrazistości, znalazła w języku pisarza, zrodzonym z żarliwego rozszyfrowywania odcieni i idiomatycznych zagadek znaczeniowych polszczyzny, a także z dążenia do tego, by wydobyć całą muzyczną polifoniczność polskiej frazy – znakomite i sprawne narzędzie stylistyczne. Ten styl i nastrój prozy Michała Choromańskiego uczyniły ją właśnie odrębną, jedyną w swoim rodzaju, niepowtarzalnie urokliwą. Cykl przekornych, ironicznych „Opowiadań dwuznacznych” (złożonych z „Opowiadania banalnego”, „Opowiadania cynicznego”, „Opowiadania nieprawdopodobnego” i „Opowiadania wariackiego”), wydany w roku 1934, dopełnił miary tego pierwszego, triumfalnego wkroczenia Michała Choromańskiego do literatury polskiej, w której zdobył on sobie pozycję własną i poczesną. Ale los – los historyczny – zmusił Michała Choromańskiego do ponownego wkraczania do Polskiej literatury. Oddzielony od ojczyzny przez okres wojny i pierwszych kilkanaście lat powojennych, nieaktywny zresztą w tym czasie literacko, stanął Michał Choromański po powrocie do kraju w roku 1958 przed nową, zmienioną sytuacją artystyczną i społeczną, a także przed nowym pokoleniem czytelników. Przedstawił mu swą dawną twórczość – i okazało się, że jej najlepsze karty przetrwały próbę czasu, że „Zazdrość i medycyna” także w tej nowej sytuacji stała się bestsellerem. Ale przede wszystkim podjął pisarz próbę zmierzenia się z nowymi doświadczeniami i problematyką przełomu wieku, nie tylko w kalendarzowym znaczeniu. W serii powieści, rozpoczętej utworem zatytułowanym żartobliwie „Prolegomena do wszelkich nauk hermetycznych”, serii, która osiągnęła artystyczną i intelektualną kulminację w znakomitych powieściach W „rzecz wstąpić” (1968) i „Kotły Beethovenoivskie” (1969), podjął pisarz próbę określenia swojego miejsca w świecie współczesnym, swego stosunku do rozdzierających go dylematów i konfliktów, swego osądu ujawnionej wobec tych konfliktów małości i nikczemności ludzkiej, swej ufności w siłę i godność ludzką, które się budzą w ludziach pozornie straconych i stanowią zaczyn rozwoju i ocalenia człowieczeństwa. Tymi powieściami zbudował sobie Michał Choromański nową pozycję pisarską, pozycję przekornego, ale nieugiętego moralisty, który w meandrach dzisiejszych, powikłanych losów ludzkich (ukazywanych w technice kompozycyjnej i narracyjnej trafnie odzwierciedlającej owo splątanie i spotykającej się z poszukiwaniami artystycznymi europejskiej prozy awangardowej nie na płaszczyźnie snobistycznych uzależnień formalnych, lecz wspólnoty rozterki, troski i nadziei) – szuka doświadczeń, które mogą człowieka wzmocnić i uzbroić przeciw złu. I niech mi wolno będzie wyrazić przekonanie, iż proza Michała Choromańskiego pozostanie jednym z najciekawszych pisarskich świadectw naszego czasu. Ale oto kiedy w pewien sposób zamknął się obrachunek pisarza ze współczesnością, stanął Michał Choromański wobec trzeciego wkraczania w polską literaturę. Wydłużyła się bowiem perspektywa, z której patrzymy dziś zarówno na dawne, jak i na ostatnie jego książki. Postawił sobie Choromański pytanie o trwałość swej twórczości, o jej obecność w pamięci czytelników, a przede wszystkim o zdolność frapowania ich nadal, ogniskowania ich uwagi wokół swego pisarstwa. Te najtrudniejsze, najbardziej dramatyczne dla każdego pisarza czynnego przez kilka dziesięcioleci pytania postawił sobie człowiek zagrożony już fizycznym kresem istnienia. Dojrzewanie w pisarzu tego niepokoju zapowiadały już „Memuary”, pisane z tygodnia na tydzień w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, w przeddzień kulminacji owego drugiego, najbardziej chyba imponującego przypływu sił twórczych pisarza. Ten nawrót do wspomnień jest jakby żartobliwą, autoironiczną odmianą starej jak pisarstwo apologii pro vita sua. Ale najbardziej bezpośrednią próbą wyrażenia tego niepokoju był wybujały rozwój bachicznych i erotycznych pierwiastków, zawsze obecnych w jego pisarstwie, ale w ostatniej jego fazie rozwiniętych ponad dawną miarę, mających świadczyć o niewygasającej sile witalnej pisarza. W „Miłosnym atlasie anatomicznym” ta miara sięgnęła chwilami poza granice dobrego smaku, jakiemu w przeszłości pisarz w najbardziej nawet przekornych i „śmiałych” utworach nigdy nie uchybiał. Toteż na edytora tej powieści spadł obowiązek smutny i krępujący, ale wedle jego sumienia nieunikniony – dokonania w maszynopisie pewnych niewielkich skrótów eliminujących zbędne z punktu widzenia logiki narracyjnej utworu dygresje i tuszujących momenty, w których ów dobry smak cierpiał niezasłużone poniżenie. Czym wytłumaczyć te ingerencje? Pewnością, że gdyby pisarz dotrwał do etapu prac redakcyjnych nad maszynopisem, alboby je ubiegł, albo przyjął, podobnie jak to miał we zwyczaju w dobrze sprawdzonej współpracy ze swym poznańskim wydawcą – jedynym, z którym przez ostatnie lata życia chciał mieć do czynienia. A może przede wszystkim wczuciem się w intencje pisarza, który tak bardzo pragnął utrzymać żywy kontakt z czytelnikiem, dotrzymać kroku rozwijającym się zainteresowaniom literackim, że można uznać za działanie niejako w Jego imieniu, za spełnianie Jego woli wszystkie zabiegi, które utrzymaniu tego kontaktu z czytelnikiem, pogłębieniu go, ustrzeżeniu przed wszelkimi niebezpieczeństwami, sprzyjają i służą. [Zmiany i przeredagowania w tekście powieści zostały dokonane wspólnie z żoną pisarza, Ruth Sorel-Choromańską, z której zdaniem Michał Choromański bardzo się liczył. Kopia maszynopisu „Miłosnego atlasu anatomicznego” bez zmian znajduje się w warszawskim Muzeum Literatury (przyp. red.).] To trzecie, nie zakłócone nawet śmiercią pisarza, wkraczanie Michała Choromańskiego do literatury polskiej musi zakończyć się sukcesem podobnie jak jego wkraczania poprzednie. Ciąży na nas wszakże jeden jeszcze Obowiązek. Kiedy okaże się, że obecność pisarstwa Michała Choromańskiego, obecność jego książek w naszej kulturze literackiej jest żywa, nadejdzie pora, by dla historyków literatury (a to znaczy dla wszystkich czytelników pragnących spojrzeć na tego pisarza historycznie, poznać i zbadać całokształt jego pisarskiej puścizny) dostępne się stały wszystkie kartki, wszystkie frazy, jakie wyszły spod pióra tego autora. Jestem głęboko przeświadczony, że pełne, krytyczne wydanie całej puścizny literackiej Michała Choromańskiego stanie się wkrótce pilną i ważną potrzebą edytorską i historyczno-literacką. Wydanie to powinno też zdjąć odium uzurpacji, które ciąży na niniejszej edycji, opracowanej do druku już bez udziału i bez akceptacji autora. Ale może warto przyjąć na siebie to odium, by utrwalić aktualną pozycję literacką tego pisarza i zbierać przesłanki dla umacniania jego nieprzemijalnej pozycji w historii naszej literatury. Projekt okładki: Marcin Labus na podstawie obrazu „Ubierająca się kobieta” (1893), który stworzył duński malarz Anders Zorn. Spis treści: CZĘŚĆ PIERWSZA Kilka kolorowych plansz miłosnego (i obyczajowego) atlasu miłosnego czyli pierwsze śniadanie (le petit déjeuner) Dalszy ciąg i znowu od początku czyli od 22 do 29 sierpnia Aneks CZĘŚĆ DRUGA Dalsze wypadki Kilka dodatkowych barwnych klisz i ilustracji. Das zweite Tischgespräch Dwie śmierci CZĘŚĆ TRZECIA Militaria Okupacja

Miłosny atlas anatomiczny

Anna, aby uwolnić się od traumy z dzieciństwa, porzuca pracę dziennikarki i emigruje do Kanady. Nie potrafi jednak zapomnieć bólu i cierpienia. Dopiero miłość kalekiego Paula wyzwala w niej siłę do walki z tragicznym wspomnieniem. Po 20 latach zmagania się z przeszłością, pod wpływem zapoczątkowanej przemiany, postanawia pojechać do Polski. Czy Annie uda się uwolnić od nękających ją koszmarów, a żółta sukienka, symbol zła, stanie się dla niej ponownie tym, czym była kiedyś – darem miłości? „Żółta sukienka” to powieść o emigracji, niespełnieniu zawodowym, przeżyciach z dzieciństwa, które ciążą na nas przez całe życie, o próbie poradzenia sobie z nimi, o ucieczce od miłości, która jest jednocześnie jedyną nadzieją na psychiczne uzdrowienie Anny. Pamiętnik pisany w formie opowiadań jest jej powiernikiem. To z nich zakochany w Annie Paul dowiaduje się o jej rodzicach, dzieciństwie i młodości. Wyjazd do Polski staje się dla Anny początkiem nowego życia. Po powrocie jest w stanie wyznać Paulowi swoją największą tajemnicę. fragmenty recenzji „Są takie książki, po których przeczytaniu wokół nas rozchodzi się jedynie dudniąca i przejmująca cisza. Są książki, które budzą tak silne emocje, że żadne słowa nie są w stanie ich wyrazić. Jakaż szkoda, że tak często są to pozycje jeszcze nieodkryte! Przede mną leży prawdziwa perełka. Niepozorny wolumin, którego okładka, choć intrygująca, nie zapowiada pokładów bólu, przez który będziemy musieli się przedrzeć, nim dobrniemy do końca. Mimo jedynie 159 stronic, lektury tej nie można nazwać łatwą. Czyta się ją z wieloma przerwami, by dać sobie czas na odpoczynek, na odetchnięcie i uporządkowanie myśli. Nie sposób wyobrazić sobie, że tę historię z pewnością ktoś przeżył i nie miał możliwości odcięcia się od swojego cierpienia.” Anna Szczurek „Zapraszam Cię do czytania, do zapoznania się z wyjątkową powieścią pisaną bardzo przystępnym językiem i aż dziwi fakt, że to debiut. Pozazdrościć warsztatu Autorce – ale nie tylko, przede wszystkim niebywałej zdolności przekazywania słowem, obrazów i emocji. Zapraszam Cię do świata, gdzie moim zdaniem, fikcja literacka miesza się z prawdą życia.” Marta Grzebuła „Beata Gołembiowska zadebiutowała w bardzo dobrym stylu, pokazując, że ludzkie tragedie, nawet po parunastu latach, w dalszym ciągu są otwartymi ranami. „Żółta sukienka” to dramatyczna lektura, jednakże zarazem bardzo, wręcz boleśnie, prawdziwa.” Kamila Graczyk

Żółta sukienka

Historia współczesnej rodziny z zagadką z przeszłości w tle Widok nieznajomej, kpiąco uśmiechniętej kobiety na rodzinnym filmie prowokuje do wznowienia poszukiwań zaginionego przed laty ojca rodziny. Żona zaginionego, ponadosiemdziesięcioletnia Irena, ma już dosyć – rachunków, obiadów, własnych dzieci. Najbardziej ma dość uporu swojego syna, któremu zniknięcie ojca nie daje spokoju i który za wszelką cenę dąży do wyjaśnienia rodzinnej tajemnicy. Prowadzone przez niego poszukiwania przyniosą rodzinie niepokój. Czy wszystkie zagadki trzeba rozwiązywać? Zwłaszcza że nie wszystkie odpowiedzi będą miłe, a niektóre pytania nadal pozostaną otwarte.

Zniknięty

Ewelina, działając z ramienia firmy archeologicznej, koordynuje prace ziemne na terenie działki, która ma być zwolniona z nadzoru konserwatorskiego. W czasie ich trwania operator koparki wydobywa z ziemi kobiecą nogę. Rozpoczyna się śledztwo, w którym Ewelina ma zamiar wziąć czynny udział. Opowiadanie powstało w ramach spotkań organizowanych podczas warsztatów kryminalnych Krakowa Miasta Literatury UNESCO. Opowiadania tworzące zbiór \"Niebyt i inne historie kryminalne\" powstały w ramach pisarskich warsztatów Krakowa Miasta Literatury UNESCO poprowadzonych przez Janusza Czubaja i Filipa Modrzejewskiego. Paulina Dąbrowska - autorka opowiadania ze zbioru „ Niebyt i inne historie kryminalne".

Kraków Miasto Literatury UNESCO

Pierwsza sprawa

Ten audiobook to wydarzenie! Po raz pierwszy do Słuchaczy trafia znakomita proza Feliksa Falka, reżysera „Wodzireja”, „Samowolki” i „Komornika”. Kto zajrzy do tych snutych przez wybitnego twórcę opowieści prawdopodobnych i prawdziwych, ten trafi do świata, w którym znajdzie znane z autopsji doświadczenia. Poczuje absurd dnia codziennego. Ugryzie go sumienie. Nie będzie jednak poddawany ciężkim rekolekcjom. Najważniejsze przecież, aby historie były ciekawe. „Gmachem” rządzi Autor, który umie opowiadać. Proza jak współczesna przypowieść. Zaskakująca alegoriami i iluzorycznym realizmem. „Gmach” ma swoich kafkowskich bohaterów i surrealne rekwizyty. Jest w nim i śmieszno, i straszno. Tu dzieje się jak w filmie. Oto osiemnaście opowieści. Sprawdźcie, jak żyje się w gmachu, jakie kościotrupy kryją się w szafach, co zrobić, gdy przyjdzie do was zawiadomienie o waszej śmierci, i dowiedzcie się, dlaczego portier to bardzo niebezpieczna profesja. *** „Feliks Falk, wybitny reżyser, świetnie wyreżyserował swoje opowieści. Jest w nich rzeczywistość, ale też nierzeczywistość i magia” – Tomasz Jastrun.

Gmach. Opowieści prawdopodobne i prawdziwe

Przedrzyj się przez kosodrzewinę i poznaj prawdziwą grozę… Artur Grzelak w swoich opowiadaniach ukazuje szerokie spektrum grozy. Znajdziesz w nich szczyptę słowiańszczyzny, przesądów i mitów. Trafisz do postapokaliptycznej rzeczywistości, a także w odległe góry, skrywające wiele sekretów. Poznasz strach katowanych ofiar, zezwierzęcenie ich oprawców, frustrację i determinację bohaterów w obliczu najgorszego… To różnorodne historie, które skłaniają do chwili refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością i tym, co skrywa się na jej obrzeżach. Czy odważysz się zboczyć z obranej ścieżki i zagłębić w gąszczu kosodrzewiny? Wydawcą tytułu w formie papierowej jest Planeta Czytelnika

Brnąc przez kosodrzewinę

Szymon Kowalski, wykładowca akademicki prowadzący zajęcia z etyki dla przyszłych lekarzy, na polecenie przełożonej przygotowuje fakultet poświęcony medycynie III Rzeszy. Z początkiem roku akademickiego przeprowadza się do rodzinnego miasta, Tarnowa, by zająć się ojcem chorującym na alzheimera. Henryk jeszcze żyje, ale już go nie ma, a w każdym razie jest go z dnia na dzień coraz mniej – blaknie niczym liczby z obrazów Romana Opałki. Pochwyceni przez Barbarę Woźniak w intertekstualną sieć, czytamy wraz z głównym bohaterem jej powieści Foucaulta i Sontag, Dagermana i Lavant, a jednocześnie towarzyszymy mu w nieoczywistej pracy żałoby, słuchając Cohena i Świetlickiego. Jakkolwiek byśmy się starali, pytań dręczących Szymona nie da się zlekceważyć: Co mają ze sobą wspólnego nowoczesna ideologia biopolityczna i pozycja pacjenta we współczesności? I czy wszyscy – mimowolnie, rządzeni przez dyskurs – jesteśmy Baumanowskimi ogrodnikami plewiącymi chwasty w trosce o zdrowie publiczne?

Niejedno

Zranieni w Kościele – wysłuchać, zrozumieć, pomóc Lata traumy, emocjonalne zamknięcie, depresja – to tylko niektóre skutki, z którymi muszą mierzyć się osoby wykorzystane seksualnie. Co czuje osoba skrzywdzona przez księdza? Na jaką pomoc może liczyć? Gdzie i jak zgłosić fakt molestowania? Czy umiemy mówić o wykorzystywaniu seksualnym w taki sposób, by nie krzywdzić powtórnie tych, których ono dotknęło? Justyna Kaczmarczyk, dziennikarka Interii, zaprosiła do rozmowy specjalistów, którzy zajmują się pomocą osobom skrzywdzonym seksualnie. Są wśród nich psychologowie, prawnicy, ci, którzy postanowili przeciwstawić się ukrywaniu sprawców i którzy pracują na rzecz ochrony dzieci. Książkę otwiera słowo Prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka i poruszające świadectwo kobiety skrzywdzonej podwójnie - po raz pierwszy przed laty przez księdza katechetę i po raz drugi przed sądem kościelnym, kiedy to w cyniczny sposób próbowano wyciszyć sprawę. Niezwykle ważna książka, pokazująca z różnych perspektyw problem wykorzystywania seksualnego w Kościele. Ludzie się dziwią, że dopiero po wielu latach zaczynamy mówić o skrzywdzeniu. Zranienie pracuje w człowieku przez długi czas. To życie w lęku, poczuciu gniewu, buntu, wstydu, które buzuje, buzuje, aż w końcu wybucha. Ze świadectwa osoby zranionej

Zranieni

Świat kobiet i świat mężczyzn od zawsze stanowią mieszankę wybuchową. I właśnie z takiego wielkiego wybuchu powstał związek Hedviki i Mojmira. „Ekożona” stawia wiele aktualnych pytań: Czego oczekujemy od swoich partnerów? Jakie jest znaczenie porodu naturalnego? Co tak naprawdę oznacza życie w zgodzie z naturą i z samym sobą? Czy naturalny jest na przykład ogród? Albo małżeństwo? Poruszane przez autora poważne tematy zostały ubrane w brawurową narrację. Szczerość, autoironia i humor sprawiają, że mamy do czynienia z powieścią niezwykle inteligentną i nowoczesną. Ta książka rozbawi i pozwoli dowiedzieć się wiele o płci przeciwnej – zarówno kobietom, jak i mężczyznom.

Eko. Ekożona

„Sądzę, że powinniśmy czytać tylko ten rodzaj książek, które nas ranią i przeszywają… Potrzebujemy książek, które wpływają na nas jak katastrofa, które głęboko nas zasmucają, jak śmierć kogoś, kogo kochaliśmy bardziej niż siebie samych, jak wygnanie go do lasu z dala od kogokolwiek, jak samobójstwo. Książka musi być siekierą dla zamarzniętego morza wewnątrz nas”. F. Kafka Czterdziestokilkuletnia Cecylia jest pracownikiem szwedzkiej ambasady na Filipinach. Katastrofa – wybuch wulkanu Pinatubo – zmienia gwałtownie jej życie i skłania do rozrachunku z przeszłością: latami dzieciństwa i młodości w szwedzkim miasteczku, nieudanym małżeństwem, pracą charytatywną w Indiach, śmiercią matki. Tłem tej doskonale skomponowanej, zaskakującej głębią psychologiczną powieści jest skomplikowana sytuacja społeczna i polityczna Filipin oraz losy uwikłanych w nią ludzi. Droga do piekła, wydana po raz pierwszy w 1994 roku, to powieściowy debiut Axelsson, nagrodzona między innymi prestiżową nagrodą Moy Martinson.

Droga do piekła

Wzruszająca opowieść o przyjaźni, samotności i poszukiwaniu sensu życia. Jakub, samotny idealista szukający ucieczki przed światem, zaczyna pracę w domu opieki. Tam spotyka Marię - zagadkową pensjonariuszkę, która ciągle wymyka się z ośrodka. Nikt nie wie dokąd idzie ani dlaczego to robi - czy jest to objaw jej choroby, czy skrywa jakąś tajemnicę? Z czasem pomiędzy Marią a Jakubem zawiązuje się niezwykła przyjaźń. Przyjaźń, która odmieni ich na zawsze. „Nadzieja” to powieść pełna emocji, która porusza serce i umysł. To historia o tym, jak niewielkie gesty i zrozumienie mogą odmienić życie, przynosząc nadzieję tam, gdzie wydawało się, że już jej nie ma. Idealna dla czytelników ceniących głębokie emocjonalne historie i wciągające opowieści o ludzkich losach. Agnieszka Borys – autorka powieści obyczajowej pod tytułem „Nadzieja” po raz pierwszy wydanej w 2015 roku.

Nadzieja

Ta historia miała się więcej nie powtórzyć. Jednak życie w wiecznie uśpionych miasteczkach jest jak mecze reprezentacji narodowej na kolejnych mundialach: wielkie nadzieje kończą się szybkim powrotem do domu. Mieszkańcom Odchylic najlepiej udają się właśnie powroty. Wracają do tamtych dni, do wiecznie pijanych mężów i dziewczyn, z którymi im nie wyszło. Do tych samych miejsc, aby popełniać te same błędy. Miłość wypaliła się dawno, dawno temu. Teraz palą się tylko papierosy. Można by zapłakać nad niespełnionymi marzeniami i utonąć w morzu łez, ale morze ma barwę żołądkowej gorzkiej. Jak zmienić świat, w którym nic się nie dzieje? W takim świecie gwałtowne przebudzenia przychodzą w najmniej spodziewanym momencie, a dla mieszkańców tego miasteczka mogą oznaczać ostatni cień nadziei. Albo nagłą śmierć. *** „Wiesiek był sobą, a Jadwiga nie miała łatwo. Nowa książka Krystiana Janika to wiwisekcja polskiego męża. Czasem śmieszna, czasem straszna, ale na końcu przybliża nam obraz samego siebie. Bo ci, co nie ryzykują, są jak Wiesiek. Polecam” – Konrad Aksinowicz, reżyser, twórca filmu „Powrót do tamtych dni”.

Nic się nie dzieje

Umysł to labirynt bez wyjścia. Co zrobisz, by się z niego uwolnić? Opinią publiczną w Chicago wstrząsa seria bestialskich zbrodni. Zagadkowy rytuał mordercy, który myje, ubiera i perfumuje swoje ofiary, po czym pozostawia je w pozornie przypadkowych miejscach, nie daje spokoju młodej detektyw, Rosalie Evans. Bezsenne noce spędzone na analizowaniu każdej najdrobniejszej poszlaki, poranki w samochodzie z mocną kawą, ściana zapełniona fotografiami ofiar, butelki po antydepresantach i szklanki z wódką – oto jej codzienność. Prawdziwy koszmar rozpocznie się jednak wtedy, gdy kobieta zda sobie sprawę, że krwawe wizje w jej umyśle stają się rzeczywistością... Aleksandra Helena Jonasz - urodzona 16 maja 1998 roku w Zamościu. Miłośniczka książek, swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła na poważnie w wieku 15 lat. W jej zbiorach literackich znajdują się tomiki poezji, opowiadania, fan-fiction oraz wolna proza. W kręgu jej zainteresowań literackich znajdują się thrillery psychologiczne, horrory, norweskie kryminały oraz opowieści „true crime”. Jej debiutancka powieść nosi tytuł „Obudź mnie zanim umrę” i jest pierwszą częścią trylogii kryminalnej, w której poznajemy dwójkę detektywów badających sprawę tajemniczych morderstw w Chicago. Pierwszą książkę napisała w wieku 19 lat, trzy miesiące po zdaniu matury, natchnięta weną i zainspirowana twórczością Samuela Bjørka. Trylogia kryminalna jest początkiem jej kariery literackiej.

Obudź mnie zanim umrę

Każdy człowiek nosi w sobie niezwykłą historię. Aby odkryć jej głębię i mądrość, potrzeba tylko wrażliwego słuchacza. To miała być czysta formalność - Sabina wraca do rodzinnego miasteczka w interesach, by sprzedać mieszkanie po rodzicach. Nie tak łatwo jest się jednak odciąć od miejsca dorastania. W siedmiu opowieściach poznajemy losy siedmiu kobiet, które połączył wspólny adres. Wchodzenie w dorosłość w rzeczywistości szarego PRL-u, papierosy na klatce schodowej, ukradkiem ścierane łzy. Historie o wielkich marzeniach i godzeniu się z tym, co przynosi los. O kobiecej solidarności i ponadczasowej wspólnocie doświadczeń. Idealna lektura dla miłośniczek historii snutych przez Katarzynę Grocholę. Iwona Małgorzata Żytkowiak (ur. 1963) - autorka powieści obyczajowych i romansów, poetka, z wykształcenia polonistka. Mieszka w miejscowości Barlinek, jest członkinią Związku Literatów Polskich. Do jej najsłynniejszych książek należą: „Tonia”, „Kobiety z sąsiedztwa” czy „Nowe życie”.

Kobiety z sąsiedztwa

W Leśnej Osadzie dobrze jest żyć, a jeszcze lepiej umieraćKoniec XIX wieku. Tytułowa wioska doświadcza skutków dziwacznej zarazy. Jej mieszkańcy żyją kulturą śmierci, która co roku robi się coraz bardziej niepokojąca dla przyjezdnych. Wdowy z tasakami pilnują kostnicy nad jeziorem, wioskowy znachor koty karmi mlekiem, a diabły solą i podkowami, zakonnik codziennie wraca nad jezioro, którego woda w samo południe barwi się na czerwono, a klątwa ciążąca nad bliźniakiem jest ciężka jak jego wyrzuty sumienia. Nocami zaś coraz częściej widać świetliki krążące w ciemności w parach i odbijające blask światła jak kocie ślepia…Mieszko powraca do rodzinnego domu po dwudziestu pięciu latach nieobecności, by pogodzić się z rodziną i zacząć wszystko od nowa. Nie jest jednak jedynym echem przeszłości, które tego lata odwiedzi wioskę.

Tartak Leśna Osada

Kiedy po latach kontaktuje się z tobą kumpel z klasy, może to oznaczać tylko jedno – kłopoty Skatowany w Warszawie przez nieznanych sprawców prezes amerykańskiej korporacji dzwoni do byłego kolegi z klasy, znanego radiowca. Wybiera jedyny numer, jaki zna – do audycji na żywo. Dziennikarz zostaje wplątany w grę, w której stawką jest kilkaset milionów dolarów, życie wielu osób i polska racja stanu. Rozwiązanie zagadki zaszyfrowane jest na bilecie do metra. Kto złamie kod? Tylko ktoś z klasy. Akcja jak z najlepszych amerykańskich filmów. Tajemnica, której wyjaśnienie zszokuje każdego. Fakty, o których nikt w Polsce głośno nie mówi. Nie ma układu. Są układy.

Klasa

Pełne ciepła, humoru i zaskakujących spostrzeżeń felietony znakomitej aktorki jeszcze raz potwierdzają jej niezwykłą wrażliwość i dar obserwacji. Janda mówi o sprawach codziennych z taką samą pasją, z jaką opowiada o swych inspiracjach, życiu i sztuce. Nawet w błahych zdarzeniach potrafi dostrzec treści godne uwagi, a te najważniejsze odkrywają przed nią zupełnie nowe znaczenie. Można płakać ze śmiechu, by za chwilę zrobiło się przejmująco smutno. („Wysokie Obcasy”) Krótkie, dowcipne, celne, błyskotliwe – takie felietony chce się czytać. Lektura obowiązkowa nie tylko dla kobiet! („Dlaczego”) Wspaniałe opisy sytuacji, które wyreżyserowało życie („Głos Wielkopolski”) Felietony zawarte w tej książce były pierwotnie publikowane „Urodzie”, w latach 1997-2001 i w „Pani” w latach 2001-2002. Teksty te, to nie tylko interesująca, ponadczasowa lektura, ale także ciekawe świadectwo czasów, w których były pisane. SPIS TREŚCI CZĘŚĆ I Telefon. Redakcja „URODY” SPADAJ! Jestem facetem! Czy w pani domu straszy? Znów wszyscy mają kryzysy w małżeństwach Jadę do Petersburga Miałam pisać o jakiejś sprawie Dziś w nocy leżałam bezsennie w łóżku Mężczyzno, jeśli zabłądziłeś się na tę stronę Uwielbiam tak zwane trasy W powitaniu osób przychodzących Ostatnie z moich dzieci idzie do komunii Pojechałam na to spotkanie, sama, taksówką Było tak Siedziała przede mną zdenerwowana Jechałam przez miasto, był A teraz, kiedy jest już spokojniej Poznałam ich na Wielkanoc Jadłam niedawno kolację Boję się samotności Ostatnią sobotę spędziliśmy z mężem Najpierw pokroili Tak chciałam wreszcie Nie mam zupełnie czasu Była niezorganizowana Nic na to nie poradzę Ten felieton nie będzie miał formy Kocham mój telefon komórkowy Znów wakacje Dzwonię do jednej Drogie Młode Czytelniczki! Pierwszej nocy po przylocie Serce nie sługa Czy pamiętacie film Pomyliłam niedawno toaletę Dziś rano mama Otwieram pocztę Nie cierpię zegarków, które Zdarzyła mi się rzecz okropna Dzielę życie z psem Jubileuszowy numer „URODY” CZĘŚĆ II Ta pani z małego miasteczka Zazdrość Przez ostatnich kilka lat Czy wierzy pani w horoskopy? Miałam kiedyś ukochaną gosposię Ten dzień był taki dlatego ...Nie kocham jeszcze Zbliża się Siadła koło mnie Moja daleka znajoma

Różowe tabletki na uspokojenie

13 autorek o bardzo różnych charakterach stworzyło kobiecą antologię, którą łączy jeden motyw… ZABAWKI. Misie, lalki, pozytywki, puzderka a nawet gadżety dla dorosłych mogą być świadkami przerażających historii, opowiedzianych w tej niezwykłej książce, będącej wynikiem projektu #grozajestkobietą, zapoczątkowanego przez portal Grozownia. Pamiętajcie, że zabawkami możemy się bawić, ale też nimi stać w rękach innych, najczęściej złych sił. Dagmara Adwentowska „Odłamek”Sylwia Błach „Dom Lalek”Karolina “Mangusta” Kaczkowska „Boogeyman”Agnieszka Kwiatkowska „Chodź ze mną”Aleksandra Łaniszewska „Zguba”Carla Mori „Powiedz przecie”Anna Musiałowicz „Niegrzeczna”Agnieszka Pruska „Sanatorium"Joanna Pypłacz „Pozytywka”Agata Suchocka „Barbie Girl”Izabela Szolc „Policzek do policzka”Flora Woźnica „Inna marionetka”Anna Maria Wybraniec „Król kasztanów”

Zabawki

Pomocy nie wolno odkładać na później. Choćby nawet miało się dobre wymówki. Augusta, Alicja i Andżelika to przedstawicielki różnych pokoleń tej samej rodziny. Łączą je nie tylko więzy krwi, lecz także podobne losy – dwie z nich to matki nieślubnych dzieci, trzecia jest niechcianą córką. Nieświadomie wszystkie popełniają błędy swoich poprzedniczek. Przekazywany z pokolenia na pokolenie dom Augusty, w którym szukają schronienia, staje się świadkiem rozpaczy, radości, poszukiwania prawdziwego uczucia oraz walki o niezależność i samodzielność.

Dom Augusty

Bohaterka odprowadza swoją matkę w ostatnią podróż, początkowo niecierpliwie, ale wraz z upływem czasu coraz czulej. Jednocześnie jakby od nowa, a może po raz pierwszy, uczy się ją kochać i rozumieć własne uczucia w trudnej, bo podwójnej roli córki i matki. To książka o miłości. Niemożliwej, ale w końcu spełnionej. Bohaterkami są trzy kobiety reprezentujące trzy pokolenia. ANNA PIWKOWSKA: Doskonała, psychologiczna proza, rzadkość we współczesnej literaturze polskiej. ZYTA RUDZKA: Ta powieść mówi biegle językiem mądrości. Tłumaczy miłość dla zaawansowanych. Przeprowadza przez ból. Nie daje się zapomnieć. WOJCIECH EICHELBERGER: Powieść zachwycić może inteligencją, zmysłem obserwacji i introspekcji, a także wyrazistym rysunkiem postaci pełnych życia i głębi, psychologicznie spójnych i przekonujących. Wszystko to autorka osiąga, używając bardzo prostych i oszczędnych środków pisarskich. Przypomina w tym starych japońskich mistrzów, zdolnych kilkoma pociągnięciami pędzla wydobyć z malowanego obiektu jego najgłębszą istotę. KATARZYNA NAZAREWICZ: Dzięki tej książce może wreszcie uniosę ciężar pożegnania z mamą. Może uda mi się lepiej zrozumieć, co zostaje w nas z miłości, jaką dają nam najbliżsi, i jak bardzo się trzeba starać, żeby w porę pokazać im, jak ich kochamy. GRANICE.PL: Niekiedy potrzebujemy wiele czasu, aby pokochać własną matkę. Dochodzi się do tej miłości mozolnie, scalając rozrzucone fragmenty wspólnego życia, które dopiero po dokładnym obejrzeniu okazują się rzeczywiście cenne. Drobiazgi i okruchy wspomnień po latach układają się w nowy wzór, a osoba, która wydawała się nam bliska, staje się naprawdę droga. Ale czasami, żeby to zrozumieć, trzeba spóźnić się z uczuciem. To piękna i mądra książka o trudnej i kruchej miłości do matki, o przemijaniu i dojrzewaniu, a także o tym, jak rodzina determinuje los poszczególnych jej członków. Człowiek jak kamyk zanurza się w niej coraz głębiej, kręgi rozchodzą się po tafli wody, ale po chwili odbijają się od brzegów, żeby powrócić. Nawet jeśli jest w tym procesie wiele cierpienia, jest też zazwyczaj i miłość. Trzeba tylko nauczyć się ją rozpoznać we właściwym momencie, a jeśli będzie już za późno, znaleźć chociaż pociechę w pamięci. MONIKA (lubimyczytac.pl): Książka jest fajnie napisana, przedstawione jest życie z różnych punktów widzenia. Może ona uświadomić czytelnikowi, że to co dla niego jest czarne, dla innych może być białe. Dobrze i szybko się ją czyta. Pozostawia też kilka kwestii do przemyślenia. DOROTA SMOLEŃ: Bohaterkami powieści są trzy kobiety: matka, córka i wnuczka. Ich postaci są świetnie skonstruowane – głębokie, prawdziwe, przekonujące. Autorka pisze piękną polszczyzną, dzięki czemu tę niełatwą książkę czyta się znakomicie. Proste słowa bez ozdobników i modnych eksperymentów językowych niosą bardzo ważną treść, która wzrusza i pozostaje w pamięci. Narratorką jest kobieta w średnim wieku, matka nastoletniej córki stanęła przed koniecznością zaopiekowania się nieuleczalnie chorą matką. Obawiała się, że znowu stanie się dzieckiem na posyłki, że wymagająca matka znowu będzie kierować jej życiem, przed czym uciekła wiele lat temu wyprowadzając się z domu. Bała się utraty niezależności, była gotowa walczyć o swoje terytorium. Na początku była pełna zapału. Oddała matce swój pokój, zatrudniła panią do opieki w ciągu dnia, wyznaczyła reguły, ustaliła zasady. Ale wszystko zaczęło się sypać jak domek z kart... Nota: cytowane powyżej opinie cytowane są we fragmentach i zostały poddane redakcji. Projekt okładki: Olga Bołdok.

Miłość. Reaktywacja

Listopad 1918 roku to wyjątkowy czas dla Polaków dotychczas znajdujących się pod pruskim zaborem. W końcu nadchodzi kres długoletniej niewoli. Wielu mieszkańców wciąż nie może w to uwierzyć, a odzyskanie wolności brzmi dla nich jak bajka. Młodzi chłopcy nie dowierzają, że dyrektor Brodscheidt zniknie z ich szkoły, a jego miejsce wkrótce zajmie polski nauczyciel. Koniec z karami za posługiwanie się językiem polskim. Koniec z germanizacją. Jeden z chłopców, Boguś Prusinowski podskakuje z radości na wieść o tym, że mama zabierze go ze sobą do Poznania na uroczyste otwarcie Sejmu Dzielnicowego. Zjadą się tam wysłannicy z wszystkich dzielnic pruskiego zaboru, by wybrać naczelną radę, która będzie rządzić do czasu połączenia Poznania z Warszawą w jedno polskie państwo. Szykuje się wielkie święto! Maciej Roman Wierzbiński (1863 - 1933), polski dziennikarz, działacz i pisarz. Studiował w Berlinie, Antwerpii i Londynie. Był redaktorem „Dziennika Kujawskiego" i tygodnika „Praca". W 1906 roku został skazany na dwa lata więzienia za publikowanie artykułów o antyniemieckim strajku szkolnym we Wrześni. Doświadczenie to wpłynęło na jego dalszą twórczość - w jego powieściach często pojawiały się akcenty skierowane przeciwko pruskiemu zaborcy. Krótko przed śmiercią został wyróżniony nagrodą literacką im. Elizy Orzeszkowej.

Syn Kresów

Opowieść o życiu po wielkim zranieniu. O mężczyźnie, który nie powinien stać się mężem, i kobiecie, która dowiaduje się, że jest tylko żoną. Beata sądziła, że wiedzie zwyczajne, spokojne życie, jak wiele innych kobiet. Prowadzi własną kwiaciarnię i wraz z mężem Markiem wychowuje dwunastoletniego syna. Pewnego dnia Marek oświadcza, że odchodzi. Spotkał miłość swojego życia… Beacie wali się cały świat. Początkowo trudno jest jej w to wszystko uwierzyć. Później przychodzi rozpacz, bezsilność i poczucie bycia oszukaną. Musi stawić czoło przeciwnościom i budować nowe życie dla siebie i syna. I dalej wydaje się, że jest to historia, która spotyka wiele kobiet, gdyby nie to, że miłością Marka okazuje się mężczyzna.

Niechciana prawda

Tajemniczy wiktoriański dom na Wzgórzu Mgieł, w epoce popularności seansów spirytystycznych… Młoda arystokratka, Madeline Hyde, przyjeżdża z Londynu do posiadłości ciotki Hortense, by leczyć złamane serce. Bierze udział w seansie wywoływania duchów, podczas którego niespodziewanie dochodzi do tragedii. Czy duszę ofiary porwały istoty z zaświatów? A może dokonano sprytnego morderstwa? To niejedyny dramat, jaki rozegra się w domu lady Hortense. Madeline Hyde wraz z nieprzeniknionym Gabrielem Ackroydem próbują rozwikłać zagadkę, jaką kryje stara posiadłość otoczona wrzosowiskami. Granice między miłością i zbrodnią zaczynają zacierać się we mgle… Poznaj tajemnice domu na Wzgórzu Mgieł i daj się zahipnotyzować „Damie z wahadełkiem”!

Dama z wahadełkiem

Zaginiony stradivarius (1895 r.) bywa czasami określany jako książka M.R. Jamesa, której ten nigdy nie napisał. Porównanie to jednak nie deprecjonuje wartości utworu Falknera, w którym młody arystokrata, John Maltravers, odnajduje skrzypce Stradivariusa ukryte w pokojach w Magdalen College w Oksfordzie. Ich poprzedni właściciel, okultysta Adrian Temple, starał się zrealizować Visio Malefica, wizję absolutnego zła. Potęgująca się obsesja bohatera na punkcie skrzypiec i historii czarnego maga prowadzi go w coraz mroczniejsze rejony życia i wyobraźni. Skrótowy opis fabuły niech jednak nie będzie mylący dla współczesnego czytelnika. Bohaterowie opowieści przedstawieni są w bardzo realistyczny sposób, a ich zachowania cechuje wiarygodność w stosunku do zaistniałych sytuacji niesamowitych. Poruszona tematyka zła stanowi z kolei ambitne wyzwanie intelektualne. Duża część narracji opiera się na mistycznej filozofii neoplatońskiej, a Falkner porusza w interesujący sposób popularne w XIX wieku zagadnienia, jak choćby związek między pięknem a moralnością, znany z powieści Oscara Wilde’a Portret Doriana Graya. Co bardzo istotne, kluczowym elementem fabuły jest muzyka, traktowana nie tylko jako matematyczna harmonia dźwięków, ale raczej jako droga do otwarcia pomostu między światem realnym a nadprzyrodzonym.

Zaginiony stradivarius

Z pewnością jest to niezwykła sytuacja, mieć osiemnastoletnią matkę, gdy samemu ma się już dwanaście lat. Ale jeśli jesteś sierotą, a ona twoją ciocią – i jedyną matką, jaką znasz – no cóż, sprawdza się to całkiem dobrze. Dlatego tak się zaniepokoiłem usłyszawszy, że dziadek i wujek Charlie rozmawiają o znalezieniu odpowiedniego męża dla cioci Lou! Przecież trzeba było jakoś temu przeciwdziałać. Nie mogłem stać z boku i patrzeć, jak nasza rodzina się rozpada. Dziadek z wujkiem Charliem zadawali sobie wiele trudu, by wydać ciocię Lou za mąż, stąd też i ja musiałem nieźle się napracować, by do tego nie doszło. Ale wtedy zjawił się ten młody duszpasterz i sprawy strasznie się pokomplikowały… O serii Akcja dzieje się na amerykańskiej farmie, na po koniec XIX wieku. Josh Jones zdaje sobie sprawę, że jego rodzina nie jest typowa, ale to jedyne życie, jakie kiedykolwiek poznał. Ciocia Lou, dziadek, wujek Charlie i pradziadek - wszyscy ukształtowali młodego mężczyznę, jakim się stał. Ale kiedy dorasta, Josh zaczyna stawiać czoła ważnym pytaniom dotyczącym życia, miłości i wiary. Trzy miliony książek sprzedanych w serii (na świecie). Janette Oke Znana kanadyjska autorka ponad 70 książek, między innymi sześciotomowej powieści Głos serca (na jej podstawie nakręcono znany w Polsce serial). W Polsce wydana została także jej bestsellerowa seria: Miłość Przychodzi Łagodnie oraz powieść z czasów biblijnych: Śledztwo Setnika. Muzyka: Mateusz Mate.O Otremba Gdy po wysłuchaniu tej niezwykle ciekawej historii zabrałem się do pisania muzyki, chciałem aby dzięki niej czytelnik mógł przenieść się w czasie do Ameryki przełomu XIX i XX wieku. Przepięknie opisane pejzaże, dawne wiejskie i małomiasteczkowe życie opisane w powieści, starałem się również opisać muzycznie korzystając ze stylistyki, która narodziła się właśnie w tamtej czasoprzestrzeni. Poza autorskimi pomysłami wybrałem jedne z najbardziej znanych hymnów kościelnych w Ameryce. Myślę, że są bardzo "stylowe" dla ówczesnej, opisanej w książce społeczności chrześcijańskiej. Zachęcam do posłuchania tej historii Mate.O - gitara, bouzouki, flet pasterski, instr.perkusyjne Paweł Wszołek - kontrabas Paweł Bzim Zarecki - organy Tytuły w serii #PragnieniaSerc 1. Pewnego razu latem 2. Powiew jesieni 3. Zima nie trwa wiecznie 4. Wiosenna obietnica Dodatkowe informacje Autorzy: Janette Oke Czyta: Artur Bocheński ISBN: 978-83-953838-6-1 Tłumaczenie: Dominika Głowa Tytuł oryginału: Once Upon a Summer, seria: Seasons of the Heart Seria: #PragnieniaSerc Czas: 6.5 godz. Wydawnictwo: Psalm18.pl Rok premiery: 2019 Wybrane rekomendacje "(...) Z typową dla siebie dozą ciepła i nadzei autorka po raz kolejny udowadnia, że nawet najtrudniejsze sytuacje mogą mieć szczęśliwe zakończenie. Książka warta polecenia na wspólne rodzinne czytanie (...)" Agnieszka Jedynak, Magazyn Nasze Inspiracje "(...) Widziałam jak z "nie tak to miało wyglądać" rodziły się piękno, dobro, pokój, szczęście. Uśmiechałam się i wzruszałam???????? (...) Z całego serca polecam do kawy, na taras, do stołu kuchennego lub na dywan itd np. do czytania rodzinnego. To powiew świeżego powietrza (...)" @zonglowanie, Instagram "Zachwycająca, pełna szczerych przemyśleń o życiu wiarą!" Stacja7.pl "Porywająca! Książka niesamowicie lekka, a bardzo wartościowa. Chwilami zabawna, chwilami wzruszająca. Poleczam czytelnikom w każdym wieku!" Magdalena Wołochowicz, autorka książek, Fundacja Żyj Pełnią Życia "Ta pozycja mnie urzekła. Świat widziany oczami dwunastolatka jest taki ciekawy i zaskakujący. W sam raz na rozluźnienie się, naprawdę można się pośmiać(...)" opinia z lubimyczytac.pl "(...) Powieści napisane są niezwykle przyjemnym językiem, są pełne ciepła, a także nutki nostalgii. Mimo swobodnego i lekkiego języka, poruszają niemało poważnych zagadnień, z którymi mamy do czynienia w swoim życiu. Podejście do Boga i wiary, do pracy, do swoich obowiązków; miłość, przyjaźń, szacunek do drugiego człowieka. Książki fantastycznie się czyta i czas spędzony przy nich to prawdziwa przyjemność!" Blog Wielopokoleniowo [O "Pewnego Razu Latem" i "Powiew Jesieni"]

PEWNEGO RAZU LATEM - Edycja specjalna (Muzyka Mate.O)

Czasami powrót w rodzinne strony może obudzić dawne demony. A jednak Kinga, pseudonim Kantata, wokalistka popularnej kapeli rockowej, decyduje się z nimi zmierzyć. Robi to dla siostry, pragnącej w miejscu, w którym dorastały, wychowywać adoptowaną córkę Maję – dziewczynkę, która z niewiadomych przyczyn kilka razy wracała do domu dziecka z rodzin zastępczych. Wkrótce w ich otoczeniu zaczynają dziać się rzeczy coraz bardziej przerażające i niepokojące. Koszmary, halucynacje, niewyjaśnione zjawiska – mrok wokół nich zdaje się gęstnieć z każdym dniem. Czy rodzinny dom Kingi kryje w sobie coś więcej niż tylko wspomnienie tragedii? Czy wracając, popełniła fatalny błąd? Budzi się stary koszmar, lecz w nowych, przerażających barwach. *** „Takie debiuty lubię bardzo-bardzo! Przed Wami opowieść o powrocie, który nigdy nie wygląda tak, jak byśmy tego oczekiwali, i koszmarach, które budzą się z uśpionej przeszłości. Smakowicie przerażająca lektura na długie bezsenne noce, w doskonałym kobiecym wydaniu na dokładkę!” Olga Kowalska, WielkiBuk.com *** „Niesamowicie cieszy mnie pojawienie się nowej autorki w grozowej społeczności. Powieścią »Kantata« Klaudia Zacharska zadebiutowała mocno i z przytupem. Udało jej się stworzyć taki klimat, który lubię: kiedy pozornie wszystko wydaje się w porządku, ale podświadomie czujesz, że coś złego się wydarzy... Mnie ta książka kupiła i czekam na kolejne powieści grozy tej autorki!” Magdalena Paluch, Grozownia *** „Małe miasteczko. Powrót do rodzinnego domu. Dwie siostry. Adoptowana dziewczynka. I mrok, który kryje się gdzieś w czterech ścianach... Klaudia Zacharska stworzyła opowieść, która wciągnie Was bezlitośnie, otuli niczym mgła, w której znikniecie i dacie się jej pochłonąć. Gęstniejąca z każdą stroną atmosfera grozy spowoduje, że świat wokół przestanie istnieć, każdy szmer będzie wywoływał ciarki na plecach, ale nie będziecie w stanie się oderwać. Dawne demony, skrywane od lat tajemnice, zaciskające się jak pętla przerażające wydarzenia i wreszcie zaskakujące zakończenie – »Kantata« to zdecydowanie jedna z najlepszych powieści grozy, jakie miałam przyjemność czytać. Polecam!” Anna Jeziorska, Brunetka_czyta

Kantata

Kolej na przełomie XIX i XX wieku wzbudzała często uczucie niepokoju jako technologiczne novum. Dziś również nie jest pozbawiona pewnego tajemniczego uroku, jednak spora część związanych z nią demonów zniknęła daleko za ostatnim wagonem zmierzającym w nieznaną przyszłość. Ale czy na pewno nie wrócą? „Bilet w tamtą stronę” Marcina Kowalczyka to opowieści, w których poniekąd odnajdziecie echo kolejowego horroru Stefana Grabińskiego, ale nie to stanowi siłę tej książki. Zbudowane przez autora jak najbardziej współczesne uniwersum, kryje w sobie fascynujący i tajemniczy świat, istniejący gdzieś na granicy materialnej, „żelaznej” codzienności i uchwytnej często tylko intuicyjnie „nadrealności”. Jego bohaterowie zostają wplątani w sytuacje, które diametralnie zmieniają ich życie i podporządkowują je siłom, z którymi walka często jest daremna. Ta książka łączy w sobie nastrojowy urok dawnych opowieści niesamowitych, mrocznego horroru, który może dopaść człowieka na rubieżach cywilizacji, a także kryminału niepozwalającego oderwać się od lektury przed rozwiązaniem zagadki.

Bilet w tamtą stronę

Ta miłość nie powinna się przydarzyć… Agata ma ustabilizowaną sytuację życiową. Mężczyznę, którego kocha, pracę, którą lubi. Kiedy jednak podczas kolacji z przyjacielem męża poznaje jego kochankę, nagle wszystko się zmienia. Pomimo początkowej niechęci, jaką do siebie żywią, ta młoda kobieta zaczyna ją fascynować. W wyniku splotu wypadków coraz częściej się widują, Agata nieustannie o niej myśli. Aż w końcu zaczyna lawirować między nową znajomą, mężem, przyjacielem męża i jego byłą żoną, która zarazem jest jej bliską przyjaciółką! Okłamuje wszystkich, a kontrolę nad jej życiem przejmuje pożądanie. Czy namiętność okaże się silniejsza niż odpowiedzialność, zobowiązania i wyrzuty sumienia?

Jedno wydarzenie, jedna krótka, tragiczna chwila całkowicie odmienia życie małej Gabrysi. Po śmierci matki dziewczynka wychowuje się pod opieką nieczułego i zagubionego ojca, pogrążonej w starczych rozważaniach babki oraz krążących po domu... duchów. Dorastanie na polskiej wsi pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku nie jest łatwe. O zapomnianą przez rodzinę Gabrysię powoli zaczyna się upominać życie wraz ze swoimi odwiecznymi prawami, zwierzęcością i okrucieństwem. Anna Musiałowicz stworzyła kolejną przejmującą opowieść, której główną bohaterką jest słowiańska wieś, daleka od sielskości, pełna demonów i przesądów, pokutujących w naszym społeczeństwie do dziś.

Śnieg jeszcze czysty

Ludzie, psy i ci, którzy nie są ani jednym, ani drugim. Gwałtowna wojna zniszczyła świat jaki znamy. Utarte podziały i struktury przestały istnieć. A tam, gdzie wszystko jest względne, szybko rozplenia się zło. Istoty, które przetrwały wojenne piekło, próbują na nowo ułożyć swoje życie i wzajemne relacje. Jaką pozycję uzyska przyzwoitość w nowym kodeksie społecznych zachowań? Fantastyka z filozoficznym podłożem - ta książka zachwyci czytelników Jacka Dukaja. Aleksander Cieśla (ur. 1983) - polski autor powieści oraz grafik tworzący w estetyce fantasy i science fiction. Kinoman, meloman i baczny obserwator ludzkich charakterów. Interesuje się astronomią i postapokalipsą.

Psy i ludzie

KIEDY IGRASZ Z OGNIEM, MOŻESZ SIĘ MOCNO SPARZYĆ... Noc, podczas której Wojtek Redyński, zwykły pracownik warsztatu samochodowego, niezamierzenie staje się świadkiem przestępstwa, nie tylko przesądza o jego dalszym losie, ale zapoczątkowuje ciąg śmiertelnie niebezpiecznych wydarzeń. Nie tylko dla niego. Lidia Szwed, wracając późną porą do domu, staje się świadkiem dramatycznej sceny napadu. Reflektory jej samochodu płoszą oprawców. Lidia podejmuje spontaniczną decyzję, by pomóc pobitemu człowiekowi. Od tego czasu ich losy się splatają. Gdyby Wojtek wiedział, do czego gotowi są posunąć się gangsterzy, być może nigdy nie wszedłby im w drogę. *** „Ta książka ma wszystko to, za co kochamy debiuty: oryginalny styl, niebanalną fabułę i osobliwy klimat, który sprawia, że lekturze towarzyszy nie tylko ekscytacja, ale też poczucie niepokoju. Wykreowany przez Marzenę Hryniszak świat jest brutalny, a czające się na kartach powieści zło – przerażająco realistyczne. Mamy tu również galerię nieszablonowych bohaterów: sponiewieranego przez życie Wojtka, odważną Lidię, tajemniczą Karolinę i beztroskiego Mateusza. Przekonują się na własnej skórze, że wszystko ma swoją cenę, a złe wybory mogą mieć naprawdę koszmarne następstwa”. Wojciech Wójcik, pisarz *** „Każdy debiut jest szansą na odkrycie nowej perełki pełnej pomysłów. W tym przypadku to strzał w dziesiątkę. Nazwisko autorki warto zapamiętać, bo już pierwszą książką miesza w głowie, powodując, że czytelnik pochłania kolejne strony w napięciu i nie może pozwolić sobie na chociażby jedną przerwę, bo ciekawość sprawia, że myśli mkną tylko w kierunku genialnej fabuły. Polecam, ale nie przed snem, bo to nie będzie kilka stron czy rozdziałów, a kilka godzin przygody powodującej zarwaną noc!” PAULINA KŁOKOSIŃSKA, www.wystukanerecenzje.pl *** „Kiedy zaczęłam czytać »Nie twój interes«, w mojej głowie powstała wizja tego, co mogło doprowadzić do pierwszych opisywanych wydarzeń. Ta wizja z każdym kolejnym rozdziałem chwiała się coraz bardziej w posadach, by na koniec runąć jak domek z kart. Jestem pod ogromnym wrażeniem powieści Marzeny Hryniszak. Autorka dostarczyła mi nie tylko silnych emocji, ale też poruszyła historią swoich bohaterów”. MARIA DEREJCZYK-ZWIERZYŃSKA, czytelnia-mola-ksiazkowego.pl

Nie twój interes

Autor jedzie do sparaliżowanej przez ebolę Afryki i śledzi losy ludzi w czasach zarazy. Uczestniczy w krwawej ofierze, przedziera się przez lasy namorzynowe i dżunglę, spotyka Polaka z kopalni diamentów, zostaje przemytnikiem, słucha opowieści o zabijaniu dzieci, a w głębi dżungli o czarach, duchach i zombie. W prezencie otrzymuje żonę wodza, częstują go pieczenią z małpy i nietoperza. Widzi męczarnie konających, rozpacz i obojętność wobec śmierci. Wybitny znawca Afryki pokazuje ją prawdziwą, bez retuszu i politycznej poprawności. Trudno oderwać się od książki, która jest i podróżnicza, i sensacyjna, bo do Gwinei, Sierra Leone i Liberii autor dostaje się przez zieloną granicę i jest tam świadkiem zdumiewających wydarzeń. *** „To jedna z najbardziej dramatycznych i fascynujących książek o Afryce. GUI, SLE, LBR – te skróty były dla mnie abstrakcyjne, kiedy komentowałem np. mistrzostwa świata w pływaniu. Teraz wiem, jak Gwinea, Sierra Leone czy Liberia przeżywają piekło eboli”. Przemysław Babiarz, TVP *** „Wanda i Tadeusz Biedzcy, wędrując po Afryce tropem eboli, narażali życie jak korespondenci wojenni, a Tadeusz Biedzki napisał mądrą książkę o przerażającej kondycji ludzi Czarnego Lądu. Wrażliwy obserwator, pełen szacunku dla swoich bohaterów, ich wierzeń i tradycji pisze językiem barwnym, nie stroniąc od humoru. Świetna, pouczająca lektura”. Elżbieta Dzikowska

W piekle eboli

rank|desc

publishdate|desc

publishdate|asc

rating|desc

title|asc

audioduration|desc

audioduration|asc

Polski

BookBeat lets you enjoy over 1 million audiobooks and e-books on your mobile or tablet. Try for free!

BookBeat - Audiobooks and e-books directly in the mobile. Try for free!

Unless you're out on an adventure, it's better to sign up at the website of {country}.

Polski

About us

Follow us

Help and contact

Information

BookBeat

Download BookBeat