RAFAEL Ellie Sinclair is een hopeloze romanticus die liefdesliedjes schrijft. Ik ben een workaholic die zijn leven niet op de rit krijgt. Ik neem haar aan als nanny, maar ik ga haar zo veel mogelijk uit de weg. Tot we op vakantie gaan. Als oppas is het logisch dat ze erbij is, maar ik had niet zien aankomen dat ik zo zou genieten van haar gezelschap. Maar na mijn scheiding heb ik met mezelf afgesproken dat ik mijn hart koste wat het kost moet beschermen. Zelfs als dat betekent dat ik dat van haar moet breken. ELLIE Is er iets erger dan werken voor een chagrijnige alleenstaande vader? Misschien alleen bekennen dat ik op de middelbare school een crush op hem had. Inmiddels zijn Rafael Lopez en ik hele andere mensen: hij is een miljardair, ik een werkloze songwriter. We leven langs elkaar heen, tot een vakantie alles verandert. Meer willen zijn dan de oppas van zijn zoontje? Dat zou me weleens materiaal voor liedjes over een gebroken hart kunnen opleveren. Love unwritten is het tweede deel in de prachtige Lakefront miljardairs-serie van Lauren Asher. Het eerste deel heet Love redesigned, maar alle delen zijn los van elkaar te lezen!

Lakefront miljardairs

Love unwritten

Wanneer de niet zo succesvolle videotheekeigenaar Michael Hartung bezoek krijgt van een journalist verandert zijn leven op slag. Uit Stasi-rapporten zou blijken dat Michael in 1983 als seinwachter verantwoordelijk moet zijn geweest voor een spectaculaire massavlucht uit de ddr, waarbij 127 mensen via station Friedrichstrasse in het Westen terechtkwamen. Michael ontkent aanvankelijk, maar na een behoorlijke vergoeding en een paar biertjes is hij bereid om het verhaal te bevestigen. Hij is tenslotte nog nooit belangrijk geweest, nog nooit een held. Niet veel later voelt het leven, met alle media-aandacht, een boekcontract en een verfilming, als een droom. Maar dan ontmoet hij Paula die als klein meisje in die trein zat. De twee worden verliefd en Michael moet kiezen tussen de liefde of de leugen.

De held van station Friedrichstrasse

Een scherp en compact overzichtswerk dat het ontstaan, de ontwikkeling en de kern van Jeroen Brouwers’ schrijverschap blootlegt en een invoelend psychologisch portret vormt van de man achter het werk. ‘Eenzaamheid in eindeloos meervoud’ van Lodewijk Verduin is een verfrissend, compact overzichtswerk voor liefhebbers van Jeroen Brouwers en een gedegen gids voor alle nieuwe lezers die dit grootse oeuvre nog zullen gaan ontdekken. Jeroen Brouwers (1940) is een van de titanen van de Nederlandstalige literatuur. De ontzagwekkende stroom van romans, verhalen, essays, studies, egodocumenten en polemieken die hij sinds de jaren zestig publiceerde werd alom geprezen en bekroond met vrijwel alle Laaglandse literaire prijzen. Zo veelvormig als zijn werk is, zo herkenbaar blijft steeds zijn verfijnde, muzikale stijl en zijn zwartgallige levensvisie. Ruim tienduizend pagina’s las Lodewijk Verduin om tot de kern van dit gigantische oeuvre te komen. Het resulteerde in een scherpzinnig maar toegankelijk essay dat het ontstaan en de ontwikkeling van dit singuliere schrijverschap in kaart brengt. Via diepgravende analyses van Brouwers’ twaalf romans duidt Verduin de centrale thematiek van dit oeuvre, waarmee hij uiteindelijk een invoelend psychologisch portret van de man achter het werk aflevert.

Eenzaamheid in eindeloos meervoud

Een dagboekje en twee met eigen foto's geïllustreerde bijdragen, die Hermans naar aanleiding van zijn reis naar Suriname en de Nederlandse Antillen, begin 1969, voor het maandblad Avenue schreef, vormden de basis voor dit boek.

De laatste resten tropisch Nederland

Een halfjaar voor zijn dood sprak Gerrit Komrij de wens uit dat er een nieuwe uitgave van zijn beschouwingen zou verschijnen. Het liefste zou hij wat hij eerder verzamelde in Inkt nog eens ordenen en aanvullen in vier paperbacks. 'Zo mooi als die Amerikaanse kleine boekjes.' Vier vooraanstaande auteurs, die allen op een bijzondere manier met Komrij verbonden waren, maken een persoonlijke selectie van zijn stukken, begeleid door een voorwoord waarin zij hun visie geven op zijn werk. De eerste twee delen, door Kees van Kooten en Tom Lanoye, zullen bij Komrijs sterfdag in juli 2014 verschijnen. De andere twee delen, samengesteld door Hanna Bervoets en Bas Heijne, zullen in het voorjaar van 2015 het licht zien. Van Kooten, Lanoye, Bervoets en Heijne laten de geest van Gerrit Komrij niet-aflatend door het literaire landschap waaien. Gerrit Komrij (1944-2012) was dichter, romancier, criticus, polemist, essayist, vertaler, toneelschrijver en bloemlezer. In 1993 werd zijn essayistische oeuvre bekroond met de P.C. Hooft-prijs. Kees van Kooten (1941) is cabaretier en schrijver. Hij schreef de veelgelezen en -geprezen boeken Koot droomt zich af (1977), Hedonia (1984), Levensnevel (1999) en Episodes (2007). Tot zijn meest recente boeken behoren Hartstochtjes (2012)en De verrekijker (Boekenweekgeschenk 2013).

Luim

Een halfjaar voor zijn dood sprak Gerrit Komrij de wens uit dat er een nieuwe uitgave van zijn beschouwingen zou verschijnen. Het liefste zou hij wat hij eerder verzamelde in Inkt nog eens ordenen en aanvullen in vier paperbacks. `Zo mooi als die Amerikaanse kleine boekjes. Vier vooraanstaande auteurs, die allen op een bijzondere manier met Komrij verbonden waren, maken een persoonlijke selectie van zijn stukken, begeleid door een voorwoord waarin zij hun visie geven op zijn werk. De eerste twee delen, door Kees van Kooten en Tom Lanoye, zullen bij Komrijs sterfdag in juli 2014 verschijnen. De andere twee delen, samengesteld door Hanna Bervoets en Bas Heijne, zullen in het voorjaar van 2015 het licht zien. Van Kooten, Lanoye, Bervoets en Heijne laten de geest van Gerrit Komrij niet-aflatend door het literaire landschap waaien. Gerrit Komrij (1944-2012) was dichter, romancier, criticus, polemist, essayist, vertaler, toneelschrijver en bloemlezer. In 1993 werd zijn essayistische oeuvre bekroond met de P.C. Hooft-prijs. Tom Lanoye (1958) is dichter, romancier, columnist, scenarist en theaterauteur. Hij is een van de meest gelezen en gelauwerde auteurs van het Nederlandse taalgebied. Zijn meest recente boek Gelukkige slaven verscheen in 2013.

Dwars

Is de PVV de nieuwe NSB? Heeft Obama iets weg van Chamberlain? Aan de lopende band kwamen ze de afgelopen jaren voorbij: historische vergelijkingen met de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Meestal kreeg de vergelijker al snel de wind van voren en haastten opgetrommelde deskundigen zich om te verklaren dat de vergelijking mank ging. Moeten we het dus maar niet doen, parallellen aanwijzen tussen het verleden en vandaag? Natuurlijk wel. In dit boek laat Jaap Cohen zien waarom. Hij legt verrassende verbanden: tussen Nero, Mussolini en Berlusconi, tussen pepmiddelen op het slagveld en de vervolging van Marco Kroon. Zo plaatst hij het vluchtige dagelijkse nieuws in perspectief. Want hoe nieuw is dat nieuws? En als het oud is, wat kunnen we daar dan van opsteken? Whats New? is een boek vol geschiedenissen, anekdotes, dwarsverbanden en leestips, aangevuld met een verzameling prikkelende biografietjes van alle erin optredende personages van Ahmadinejad tot Zuma, van Napoleon tot Marvin Gaye.

What's new?

De kern van deze verzameling opstellen over litteratuur wordt gevormd door de maandelijkse kronieken over poëzie die J.Bernlef sinds 1966 in De Gids heeft gepubliceerd. Hij heeft ze in drie afdelingen ondergebracht. Eeen aantal 'algemene' stukken, waarin hij wat ballonnen oplaat en weer doorprikt. Hij heeft de waarheid niet in pacht, is niet bezeten van de drang tot bewijzen maar wil in de eerste plaats het leesplezier overbrengen dat hij bij de lectuur had. In de tweede afdeling bespreekt hij een aantal Nederlandse dichters, van F. ten Harmsen van der Beek, J.C. Noordstar en Jan Hanlo tot Hans Verhagen, Gerrit Kouwenaar en Hans vlek. In de derde afdeling komen buitenlandse dichters aan bod: natuurlijk Marianne Moore, die hij zelf heeft vertaald, maar ook andere Amerikanen, zoals de merkwaardige Louis Zukofsky, William Carlos Williams en Robert Lowell. In de vierde en laatste afdeling van het boek komen prozaschrijvers ter sprake. 'Het zijn verslagen over boeken die mij op de een of andere manier erg hebben beziggehouden,' zegt hij. Daar horen bij: het werk van de Argentijnen Jorge Luis Borges en Adolfo Bioy-Casarès, de meesterlijke roman Pale Fire van Wladimir Nabokow, het werk van de bizarre Franse schrijver Raymond Roussel en het volgens Bernlef 'onnavolgbare proza' van Jan Hanlo. De afdeling besluit met een autobiografisch stuk, 'Op het spoor van dr. Hackenbush'.

Wie a zegt

Nederlanders staan niet bekend om hun grote vermogen tot bewondering. In ons land gelden de wetten van het maaiveld. Maar niet voor Kees 't Hart. Hij vereert zijn helden zonder terughoudendheid van de weldenkende volwassene. In De ziekte van bewondering neemt hij dit fenomeen onder de loep: 'Doris Day, Elvis Presley, Carl Barks, Louis Althusser, Jean-Jacques Rousseau, Franciscus van Assisi, Robert Graves, Horace Traubel, Walt Whitman. Wat is het dat me heeft voortgejaagd? vraagt hij zich af. Het antwoord geeft 't Hart in deze bundel, waarin hij zich rot bewondert, waarin hij aan evangelisatiewerk doet voor de door hem bewonderden, maar waarin hij zich tegelijkertijd afvraagt wat een bewonderaar eigenlijk voor iemand is en aan welke neurotische gevaren hij is blootgesteld. Wat deze bundel hartochtelijk laat zien, is dat bewondering zich niets aantrekt van het onderscheid tussen het triviale, banale en de hoogwaardige cultuur. 't Hart schrijft voor iedereen die het snobisme in zichzelf wil bestrijden.

De ziekte van de bewondering

Toen de auteur van Opperlandse taal- en letterkunde een vaste wekelijkse bijdrage beloofde aan het katern Kunst & Cultuur van de Volkskrant, beloofde hij niet over Opperlandse maar over Nederlandse literatuur te zullen schrijven. Dat is hem ook meestal gelukt. Soms behandelt hij een roman (zeven van zulke artikelen staan in hoofdstuk 1, waar onder meer de vraag wordt beantwoord: Waarom is Mulisch Ontdekking van de hemel geen goed boek?). Soms behandelt hij een auteur (zeven van zulke essays staan in hoofdstuk 2, waar onder meer de vraag wordt beantwoord: Wat is de verdikkingsfactor van de geschiedschrijving?). Soms gaat het over vertalen (zeven van zulke betogen staan in hoofdstuk 3, waar onder meer de vraag beantwoord wordt of Niemand de Cycloop kwaad deed). Soms gaat het over Multatuli (zeven van zulke biografische voorstudies staan in hoofdstuk 4, met onder meer het antwoord op de vraag: Schreef Multatuli dit of dat?). Soms gaat het over citaten in de Dikke van Dale, soms gaat het over vergissingen, soms gaat het toch over Opperlands. Altijd gaat het over letters, zinnen, literatuur.

Letterkunst

Politiek is bij uitstek een zaak die je niet aan politici moet overlaten,’ zegt Denker des Vaderlands Daan Roovers. ‘Het wordt tijd om groot onderhoud te plegen aan het democratische systeem.’ Hoe kunnen we meer betekenis geven aan onze gedeelde publieke sfeer? We maken gretig gebruik van onze vrijheid van meningsuiting, maar mag je eigenlijk alles zeggen? En laten we ons niet veel te makkelijk uit elkaar spelen door populisten en trollen? De extreme stemmen eisen onze aandacht op, ten koste van de redelijke en de gematigde, terwijl die in de meerderheid zijn. Daan Roovers pleit in Wij zijn de politiek voor een nieuw politiek bewustzijn en een beter begrip van vrijheid en verantwoordelijkheid. Want wij zijn heel wat meer dan ons brein: wij zijn de politiek. ‘Het is Daan Roovers’ persoonlijke missie om filosofie in de publieke ruimte te brengen. In deze spannende tijd voor de democratie helpt zij ons om samen na te denken over de betekenis van burgerschap.’ – Michael Sandel, auteur van Rechtvaardigheid en Niet alles is te koop

Wij zijn de politiek

De bundel Klaas-Jan Huntelaar staat vol verhalen over de topspits. Ze voeren ons langs de mooie lijst van clubs waar hij speelde en vormen zo een prachtig overzicht van een glansrijke voetbalcarrière. In Klaas-Jan Huntelaar brengen diverse topauteurs een hommage aan de topscoorder. Over een voetbalcarrière vol passie, talent, techniek en vooral heel veel doelpunten! Op 14 januari 2021 viel Klaas-Jan Huntelaar in de 89ste minuut in bij de voetbalwedstrijd FC Twente-Ajax. De stand was op dat moment 1-1. Ajax had vergeefs 19 doelpogingen gedaan om een tweede treffer te forceren. De 37-jarige Klaas-Jan Huntelaar kwam het veld op en scoorde binnen vier minuten de 1-2 en de 1-3. Het is tekenend voor de gretigheid van de spits die gedurende zijn carrière meer dan 400 doelpunten maakte en daarmee de eerste Nederlandse voetballer ooit is die de grens van 400 goals passeert voor club en land. In Klaas-Jan Huntelaar brengen diverse topauteurs een hommage aan deze doelpuntenmachine. De verhalen voeren ons langs de mooie lijst van clubs waar de spits excelleerde en vormen zo een verhalend en anekdotisch overzicht van een glansrijke voetbalcarrière. Met bijdragen van Edwin Winkels, Menno Pot, Sam Planting, Willem Vissers en vele anderen.

Klaas-Jan Huntelaar

Op de vraag wat hij aan de menselijke soort zou veranderen als hij God zou zijn antwoordde primatoloog Frans de Waal eens dat hij de reikwijdte van het medeleven zou willen vergroten. Jesse Klaver stelt dat empathie in onze genen zit. Van dat aangeboren gevoel zouden we volgens hem meer gebruik moeten maken, dat zou ten goede komen aan de samenleving en aan de politiek. In dit bevlogen essay moedigt Klaver progressieve burgers aan het debat over de Nederlandse identiteit naar zich toe te trekken. 'We moeten het "wij" niet kleiner, maar groter maken. Wat zijn onze gedeelde dromen en ambities in een land dat al lang van kleur verschoten is?' Deze vraag kan alleen zinvol beantwoord worden als mensen zich in elkaar inleven. Klaver pleit voor een empathische samenleving die ongelijkheid bestrijdt en tegenstellingen overbrugt.

De empathische samenleving

Na het succes van Houten leeuwen en leeuwen van goud (maart 1979) kwam Hermans in het najaar van 1979 met een nieuwe bundel beschouwingen, Ik draag geen helm met vederbos. Hermans selecteerde voor deze bundel vierendertig stukken die hij eerder (vanaf 1976 tot mei 1979) had geschreven voor onder andere de dagbladen Het Parool en NRC Handelsblad en voor enkele tijdschriften (Nieuwsnet, Hollands Diep, Skoop en Bzzlletin). Hermans bracht de bijdragen onder in vijf thematische afdelingen en nam als voorwoord de voor de gelegenheid herschreven Bijkaart-column `De Koning en de baard van Pronk op.

Ik draag geen helm met vederbos

Hoe vallen de daden van God en andere bijbelfiguren nog te rijmen met de moraal van de (eenen)twintigste eeuw? Hoe kunnen wij vandaag de dag nog goedkeuren dat een vader zijn zoon offert? Had Abraham God geweigerd zijn zoon naar de berg te brengen als hij even met zijn vrouw had overlegd? Op dit soort vragen geeft Guus Kuijer antwoord in zijn boek Hoe een klein rotgodje God vermoordde. In Het boek van alle dingen boog Guus Kuijer zich al over geloof, God en opvoeding. In Hoe een klein rotgodje God vermoordde gaat hij verder en dieper. Door vragen te stellen vanuit het perspectief van de moderne lezer komt hij tot opzienbarende conclusies over koran en bijbel.

Hoe een klein rotgodje God vermoordde

Anna Enquist is bij het grote publiek vooral bekend als dichter en auteur van romans als Het geheim, Contrapunt en De verdovers. Tussen vele andere bedrijven door schreef zij de afgelopen dertig jaar echter ook een scala aan essays en beschouwingen (soms in de vorm van lezingen of interviews) over uiteenlopende onderwerpen waarbij zij zich thuis voelt: kunst en kunstenaarschap, psychotherapie, het menselijk brein en zaken van de ziel, reizen en schrijven, muziek en literatuur. Wat je dán allemaal naast elkaar kan tegenkomen: Thomas Bernhard en Louis van Gaal, kinderlijke angstdromen en alzheimeroptimisme, Goldbergvariaties en cellokwartetten, opera’s in de Kuip en wandelingen langs de Engelse aluinkust, Gerard Reve en het literaire werk van vrouwelijke auteurs op leeftijd.

Tegenwind

In Ogenblik & eeuwigheid doet Joke J. Hermsen twee dingen tegelijk. Zij maakt de balans op van wat zij in de afgelopen twee decennia aan beschouwend werk heeft gepubliceerd en verkent nieuwe onderwerpen in de domeinen waarin zij zich bijzonder thuis voelt: die van de kunst, het denken en de ervaring van de tijd. Deze bundel bevat naast oud goud uit Stil de tijd en Kairos, waaronder stukken over Rothko, Ten Holt, Woolf & Proust, Thomas Mann en Vasalis, vele nieuwe essays.

Ogenblik & eeuwigheid

DE GOETHE-INDUSTRIE is misschien wel het meest excentrieke en meest eigenaardige boek dat de laatste jaren in Nederland verscheen. Het gaat over de Duitse schrijver Johann Wolfgang von Goethe, zijn invloed op Hitler, Mussolini en vele andere dictatoren, maar het gaat ook over het immense genoegen van rare boektitels, over het verzamelen van Goethe-souvenirs en het reizen in Europa op zoek naar de sporen van de grote schrijver. Goethe-verzamelaar Boudewijn Büch graaft zich in dit boek door een hoeveelheid absurde titels die zijn weerga nauwelijks kent. Op zoek naar de Duitse dichter en zijn vriend Friedrich Schiller komt hij als eerste op het spoor van de onteerde sarcofaag van Goethe en het bijna niet meer te ontkennen feit dat Schiller helemaal niet in zijn kist ligt. Op reis door een land van bizarre titels, lijkenschennerij en extreme verzamelzucht.

De Goethe-industrie

In De flaptekstlezer bracht Herman de Coninck de columns samen die hij onder dezelfde titel ongeveer een jaar lang schreef voor de wekelijkse culturele bijlage van De Morgen. Het boek heeft nu zelf een flaptekst, waaruit te vernemen valt, dat De Coninck aanvankelijk van plan was een dagboekachtig verslag van zijn leven met poëzie te brengen, maar dat de werkelijkheid, in de vorm van o.m. de politieke actualiteit, daartussen is gekomen: de Golfoorlog, de ineenstorting van het communisme, de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok. Welke poëzie helpt daartegen? vraagt hij zich af.

De flaptekstlezer

1) Korte verhandelingen kunnen over alle onderwerpen gaan die de hedendaagse mens dwarszitten, die hem fascineren, beangstigen, verlangens in hem opwekken. 2) De korte verhandeling is een essentialistische verhandeling, het overbodige is gekapt. 3) De korte verhandeling wil een vangnet zijn onder de kunst van het converseren. 4) Eén aforisme per korte verhandeling is een minimum. 5) De korte verhandeling is een mini-essay, een samenvatting, een bloemlezing. Als men de schrijver vraagt: wat wilde u nou eigenlijk zeggen met dit of dat?, dan kan hij antwoorden: ‘Lees mijn korte verhandelingen, de rest is uitwerking.’

Van achterdocht tot zelfgenoegzaamheid

Twee jaar voordat hij stierf aan tuberculose schreef Tsjechov in Jalta aan de Zwarte Zee, hoestend en bloed spuwend, De Kersentuin. Op zoek naar zijn nagedachtenis dwaalde Lisette Lewin in 1983 een week in de badplaats die, nog onder het communisme, onveranderd leek sinds De dame met het hondje er haar geliefde ontmoette. De volgende decennia maakte de schrijfster meer zoektochten naar oorden waar haar geliefde schrijvers werkten en geluk of ongeluk beleefden. Verbluft en ontroerd stond zij in hun werkkamer bij hun schrijftafel, waar haar helden hun meesterwerken schiepen, zoals in het geval van Thomas Mann in Zürich. Ze ging op zoek naar Poesjkin in Odessa, Petersburg en in zijn ballingsoord op het familielandgoed Michailovskoje, en naar Theodor Herzl als jonge gefrustreerde toneelschrijver in Wenen. Ze beroerde de toetsen van de schrijfmachine van Michail Zosjtsjenko en zocht Marcel Proust in Parijs en Cabourg. In Schommelingen van het hart zijn alle literaire queestes van Lisette Lewin gebundeld: ontroerend, geestig, informatief, maar bovenal vol liefde.

Schommelingen van het hart

Laat je meeslepen door de prikkelende en moedige kijk op religie, politiek en maatschappij door Lionel Shriver. ‘Tegendraads’ is samengesteld uit de vele columns, essays en opiniestukken die Lionel Shriver schreef voor gerenommeerde Engelse en Amerikaanse media over een breed scala aan onderwerpen: religie, taal, literatuur, Brexit, het schrijverschap, ziekte, de dood, en ‘last but not least’: het belastingstelsel. Elk stuk in ‘Tegendraads’ weerspiegelt standpunten of gevoelens waardoor ze ‘hel en verdoemenis’ over zich heen kreeg, zoals ze opgewekt uitlegt, en die haar meer dan eens met ‘cancelen’ hebben bedreigd, lang voordat het begrip in zwang was. Geen heilig huisje is veilig voor een van de scherpste geesten van onze tijd. Een schrijver die gekoesterde platitudes en eenduidige denkwijzen fileert, in zowel haar romans als haar non-fictie.

Tegendraads

`Het multiculturele drama is inmiddels een ingeburgerd begrip, maar de term werd gemunt door Paul Scheffer. In zijn gelijknamige fameuze essay liet hij in het jaar 2000 al zien hoezeer er in Nederland langs elkaar heen wordt geleefd. Zijn beschouwing leidde tot een groot maatschappelijk debat. In de loop der jaren werkte hij zijn ideeën uit, met als resultaat een breed opgezette beschouwing over de manier waarop immigratie onze wereld verandert. Daarbij duikt hij diep in de geschiedenis. Niet alleen die van Nederland, maar ook van andere Europese landen en Amerika. Het land van aankomst is een hartstochtelijke poging om de huidige impasse rond migratie te begrijpen en te overwinnen. Met Het land van aankomst schreef Paul Scheffer een invloedrijk en veel gelezen boek dat zowel in Nederland als in het buitenland veel stof deed opwaaien. Er verschijnen vertalingen in het Engels, Duits, Deens en Pools. In deze geactualiseerde editie is veel nieuw en internationaal materiaal verwerkt. Scheffer gaat onder andere in op de verkiezing van Barack Obama, het minarettenverbod in Zwitserland en de recente controverse over nationale identiteit in Frankrijk en Engeland. Een onmisbaar boek.

Land van aankomst

Nederland heeft geen Nationaal Historisch Museum nodig, nu het zelf tot museum verworden is: cultureel behoudzuchtig, gerontocratisch, en zwaar beveiligd. De ideologieën van Museum Nederland zijn uitgeput, zijn macht is uitgewerkt en zijn geld is uitgegeven. In deze tijd van crisis geeft Willem Schinkel in De nieuwe democratie een aanzet tot democratische vernieuwing. Want is democratie tegenwoordig niet nog slechts een boekhoudtechniek? Hoe kan een politiek die het steeds moet afleggen tegen de financiële markten opnieuw worden vormgegeven? Juist nu werkelijke alternatieve manieren om de politiek vorm te geven minder denkbaar dan ooit lijken, komt het aan op nieuwe antwoorden op deze vragen. Schinkel pleit voor een nieuwe politisering. Tegen de macht van markt en massamedia in, ontwerpt hij een nieuwe Raad van State als bron van kritische tegenmacht. En tegen gemakkelijke kritiek op populisme en nationalisme in, pleit hij voor een kritisch nationalisme dat de natie als een utopisch project in plaats van een museaal project beschouwt. Hij breekt vastgeroeste debatten open over economie, integratie, cultuur en natie, recht, religie en ecologie en laat zien hoe we kunnen komen tot alternatieve politieke denkwegen.

De nieuwe democratie

Zelfs in serieuze media zijn bekende Nederlanders beeldbepalend, terwijl de belangstelling voor wie niet in het plaatje past krimpt. Dit boek draait het om. Het vertelt de verhalen van onbaatzuchtige, eigenwijze, standvastige, lieve en originele inwoners van Nederland met prestaties, inzichten en opvattingen die (te) weinig aandacht krijgen. Het echte Nederland. Volkskrant-columnist Margriet Oostveen maakte de afgelopen jaren een schitterende reeks portretten van deze onbekende Nederlanders, waarbij ze altijd verder kijkt dan een eerste indruk. Zo blijkt een Friese gemeenteambtenaar een succesvol Bouquetreeksauteur. Helpt een snackbarhoudster haar klanten met afvallen. Zijn twee sympathieke PVV-stemmers ‘hartstikke tevreden’, en maakt een oud-staatssecretaris een statement als buschauffeur. Intussen overleeft een Syrische familie in chic Amsterdam-Zuid. Met scherpe observaties, subtiele details en rake humor schetst Oostveen in Onbekende Nederlanders een ontroerend beeld van mensen die vaak over het hoofd worden gezien.

Onbekende Nederlanders

'We kunnen er niet onderuit: we beleven emotionele tijden. Waar men ook kijkt, commotie is de norm, intensiteit de vorm.’ Zo begint het recentste boek met essays van Stefan Hertmans, waarin hij ons verlangen naar een arcadisch bestaan fileert. Waarom moeten we alles wat we van waarde achten – seksualiteit, identiteit, kunst en literatuur, sociaal engagement – onophoudelijk opfokken voor het grote doel? Kunnen we de dingen niet meer in hun waarde laten zonder ze uit te kauwen? Wellicht hebben we zo’n intens gevoel van verlies, omdat we voortdurend een fictieve persoonlijkheid najagen. Het is niet verwonderlijk dat Hertmans in dit boek uitgebreid aandacht besteedt aan kritische schrijvers als Michel Houellebecq, Søren Kierkegaard en W.G. Sebald, over wie hij met grote instemming schrijft. ‘Hertmans schrijft zo prikkelend dat ik meteen zijn mening wil weten over alles wat ik recentelijk heb gelezen.’ – Elsbeth Etty in NRC Handelsblad ‘Essays die met kracht van argumenten en vaak in superieure, lenige en soms ook geestige formuleringen kritiek leveren op ideeën en praktijken die het culturele leven momenteel beheersen. (…) Een ronduit indrukwekkend boek.’ – De Groene Amsterdammer ‘Er bestaan essayboeken waarvoor je graag een hele kast romans weggeeft, schrijft Stefan Hertmans. Misschien geldt dat ook wel voor zijn nieuwe bundel.’ – De standaard

De mobilisatie van Arcadia

Wat is de link tussen David Bowie en Charles Baudelaire? Waarom maakte Nescio s verhaalpersonage `De uitvreter een einde aan zijn leven door van een brug te stappen? Waarom koos Herman Brood ervoor om van een torenhoog hotelgebouw te springen? Wat bezielde Piet Paaltjens dat hij altijd zo melancholisch gestemd was? Hoe geniaal dan wel krankzinnig was de Franse katholieke duivelaanbidder Jules Barbey d Aurevilly? In welke zin lijken de personages van de door neuzen geobsedeerde Nikolaj Gogol op stripfiguren? Over deze en talloze andere kwesties buigt Christophe Vekeman zich in Leven is werk, een verzameling essays, reportages en interviews over voornamelijk literatuur en muziek. Met een zeldzame combinatie van helderheid en diepgang spreekt Vekeman zowel een publiek van kenners als van geïnteresseerde liefhebbers aan. Christophe Vekeman (1972) is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van zijn generatie in de Vlaamse letteren. In de hier verzamelde stukken schrijft hij over geestverwanten als Yates en Salinger, Huysmans en Van Deyssel, Reve en Hermans, Mennes en Brusselmans, Zappa en Dylan.

Leven is werk

Maarten 't Hart is weliswaar geen columnist, maar hij heeft toch heel wat artikele geschreven die verdacht veel op columns lijken. Ze zijn vaak polemisch van aard of ze handelen over curieuze menselijke gedragingen als 'de overijlde resignatie' of de 'pointe-herhaling,'. Ook schreef hij veel over muziek, en over zijn eigen vakgebied, de ethologie. In Een havik onder Delft brengt 't Hart dit boeiende mengelwerk nu eindelijk bijeen. De bundel bevat bovendien enkele geruchtmakende langere artikelen, zoals een aanval op de literatuurgeschiedenis van Ton Anbeek en zijn tirade over de verschijnselen Godsdienst en psalmgezang. Een enkel reisverhaal zelfs siert deze bonte verzameling ketelmuziek, al betreft het dan een reis van een verstokte thuisblijver. Steeds weet 't Hart ons met zijn felle, anekdotische, uiterst persoonlijke reacties op van alles en nog wat te treffen. Zo breekt hij bijvoorbeeld een lans voor zijn door de AKO-jury gepasseerde kunstbroeder A.F.Th. van der Heijden. We bezoeken met 't Hart de schrijversmarkt en de gynaecoloog en we leren van hem de kunst van het vermageren met behulp van winterwortelen. Het wonder van Maarten 't Hart is inderdaad zijn veelzijdigheid, zijn onvooringenomen nieuwsgierigheid naar veel meer dan enkel boeken en schrijvers en zijn vermogen om daar op pakkende wijze over te berichten.

Een havik onder Delft

In 2006 begon Arnon Grunberg de reportagereeks ‘Onder de mensen’, gebaseerd op Maxim Gorki’s advies aan Isaak Babel om de schrijftafel te verlaten en zich onder de mensen te begeven. Deze literair-journalistieke stukken zijn verzameld in dit boek. Grunberg werkte onder meer undercover als kamerjongen, onder het pseudoniem Anton Morsink, in een hotel in Beieren. Als een gast zijn hotelkamer verliet, stapte Morsink zijn leven binnen. In andere reportages belicht Grunberg de politieke actualiteit. Hij bezocht Guantánamo Bay en reisde naar Afghanistan en Irak om als ‘embedded’ journalist meer te weten te komen over het dagelijkse leven van de soldaten. Met dit boek plaatst Arnon Grunberg zich in de traditie van de meesters van de literaire reportage, zoals de ‘razende reporter’ Egon Erwin Kisch en Joseph Roth, vertellers die met hart en ziel over de politieke en sociale actualiteit berichtten.

Kamermeisjes en soldaten

Eigenlijk is de vraag heel simpel: wat doet de zee met je, de rivier, de lucht, de ruimte – wat doet het uitzicht of de afstand? Dat is voer voor psychologen en schrijvers: je gunt de Siciliëganger van Jeroen van Kan de waddenpsycholoog van Mathijs Deen. Je vergelijkt de troost van schaduwverliefdheid met die van tomaatjes: Emily Kocken, Marjolijn van Heemstra. De liefdevolle schoten, de ontwrichtende woorden: Laura Broekhuysen. Je voelt de kwetsbaarheid en verlangt naar het vasteland – want het is een nummer dat die vaste grond onder de voeten achterlaat, dat het grootse van de oversteek menselijk maakt, en het dagelijkse uitvergroot, dat het evidente laat zien, het immanente impliceert, en voortvaart.

De Revisor 25 De oversteek

Bloedbadnatie gaat over een epidemie die niet veroorzaakt wordt door een ziekte maar door wapens. Mannen, vrouwen, tieners, kinderen en zelfs baby’s zijn er het slachtoffer van. De schietpartijen vinden plaats in kerken, scholen, bioscopen en tijdens concerten. Paul Auster onderzoekt hoe Amerika’s liefde voor wapens ontstond bij de eerste Engelse kolonisten, die met hun vuurwapens de oorspronkelijke bevolking van het land verjaagden. Die geschiedenis van geweld leeft door tot de dag van vandaag. In dit persoonlijke essay beschrijft hij ook hoe hij zelf als jongetje slechte westerns naspeelde met een neppistool in zijn hand en hoe hij op tienjarige leeftijd al een volleerd schutter was. Dit ondanks het feit dat zijn oma zijn opa doodschoot toen Austers vader nog jong was, een traumatische gebeurtenis die voor altijd door zou klinken in de familie. Zonder nadrukkelijk een kant te kiezen in het gepolariseerde debat probeert Auster antwoord te geven op twee belangrijke vragen: waarom is Amerika zo anders dan de rest van de wereld? En is er geen andere maatschappij mogelijk? Door de tekst heen zijn foto’s van Spencer Ostrander verweven, van locaties waar schietpartijen hebben plaatsgevonden. Er zijn geen lichamen te zien, de plekken zijn enkel de stille getuigen van de levens die verloren zijn gegaan.

Bloedbadnatie

Bloeit de belangstelling voor de geschiedenis weer op? Integendeel, betoogt Marita Mathijsen in De afwezigheid van het verleden. De discussie over de canon en het pleidooi voor een nationaal geschiedenismuseum zouden kunnen wijzen op hernieuwde interesse. Ze constateert dat dit maar valse schijn is. Onze eigen geschiedenis laat ons Siberisch, hetzelfde geldt voor die van ons landschap en onze gebouwen. De overheid kijkt met een onverschillig mombakkes toe hoe historische straten veranderen in reclamegalerijen. Vlooienmarkten zijn de stille getuigen van onze desinteresse: voor een appel en een ei verpatsen we zelfs de fotoalbums van onze grootouders.

De afwezigheid van het verleden

Een uiterst actueel essay over vrijheid in kunst en cultuur. Waarover spreken we als we over vrijheid spreken? En over wiens vrijheid spreken we dan? Deze vragen vormen de kern van veel debatten die de kunst- en cultuurwereld in hun greep houden, over culturele toeëigening, ‘cancel culture’ en vrijheid van meningsuiting. ‘Het lijkt mij cruciaal om heel voorzichtig te zijn met een retoriek die het morele gelijk aan haar kant meent te hebben,’ schrijft Nelson, en ze spoort de lezer aan om absolutistische retoriek terzijde te schuiven. ‘Zodra iemand over absolute vrijheid begint, weet je dat je met een stroman van doen hebt. Niemand op deze wereld heeft de absolute vrijheid om wat dan ook te doen.’ Vrijheid in kunst is nooit eenduidig, omdat kunst vele dingen is, tegelijk of beurtelings. Ook de context van uitingen doet ertoe. En je kunt niet oordelen over de vrijheid van anderen, of de beperking daarvan, zonder je eigen positie daarbij te expliciteren. In het essay Het lied van de kunst ontleedt Nelson dit alles op haar karakteristieke wijze: intelligent, prikkelend, bereid om alles te bevragen en complexiteit omarmend.

Het lied van de kunst

Een feest om te lezen en met schitterende illustraties een lust voor het oog ‘Met niets en niemand ben ik zo vaak op de foto gezet als met de eenden bij de grote vijver in het Oosterpark. Dikke stapels zwart-witkiekjes met van die ouderwetse kartelrandjes zijn er met mij als klein meisje voor, naast en tussen de vogels waaraan ik mijn hart had verpand.’ Zo opent het titelverhaal ‘Een eend op zolder’ – Marja Vuijsjes fascinatie voor vogels is er al van jongs af aan. In de afgelopen jaren schreef ze diverse literaire non-fictieverhalen met vogels in de hoofdrol. Die zijn in dit boek bijeengebracht en voorzien van schitterende illustraties van Ien van Laanen. Of Vuijsje nu schrijft over de mus in een standaardwerk uit de klassieke Perzische poëzie, de troost die Rosa Luxemburg vond in het gezang van de koolmees, over het roldoorbrekende Nandoemannetje of de steenarend in Thomas Manns De toverberg: ze verbindt het kleine met het grote, altijd met haar kenmerkende combinatie van verwondering, intelligente humor en elegante precisie.

Een eend op zolder

In Mag ik Orpheus zijn? legt Esther Jansma messcherp uit wat het lezen en schrijven van poëzie en proza voor haar inhoudt. Wat betekent het om `ik  te zeggen in een gedicht, mag een tekst worden herleid tot de persoon van de maker, in hoeverre wordt wat wij `het leven  noemen bepaald door wat we hebben gelezen, zijn er grenzen aan de verbeelding en waar zouden die dan moeten liggen, wie bepaalt wat wel en niet mag of kan in een tekst? Voor deze essays bewerkte zij vier lezingen die zij in Berkeley en als gastschrijver aan de Rijksuniversiteit Groningen heeft gegeven.

Mag ik Orpheus zijn?

Er is maar één ding boeiender dan misdaad: het begrijpen van de dader. Direct na het zedenmisdrijf in Amsterdam, de aanslag in Alphen aan den Rijn, het bloedbad in Utøya en de moordpartij in Luik werd er druk gespeculeerd over de motieven van Robert M., Tristan van der Vlis, Anders Behring Breivik, en Nordine Amrani. Antoine de Kom is psychiater en was jarenlang verbonden aan het Pieter Baan Centrum waar hij spraakmakende delinquenten observeerde. Omdat de zorgvuldigheid hem verbiedt om over lopende of afgesloten strafzaken te publiceren, koos hij historische misdadigers als De Sade, Eichmann en Bin Laden, om aan de hand van hun verhalen te laten zien hoe een psychiater de verdachte beschrijft, hoe hij tot een diagnose komt, en hoe hij motieven blootlegt. In Het misdadige brein laat hij aan de hand van fictieve gesprekken zien hoe rapportages van verdachten tot stand komen, hoe je vertrouwen wint en hen leert doorgronden. Daartussendoor komt hij steeds zelf aan het woord in korte interviews. Het resultaat is een verontrustend boek, dat ons aan het denken zet over het alledaagse en menselijke gezicht van het kwaad.

Het misdadige brein

De liefhebbers van Hellema s romans en verhalen zal het niet zijn ontgaan dat zich in de schijn van de fantasie een moralist heeft gehuld, die ons wel indirect, maar toch indringend aanspreekt. Die moralist komt nu naar voren in dit boek met aantekeningen. Die aantekeningen zijn divers in kwantitatieve zin: ze gaan van aforistische oneliners via marginalia tot kleine essays aan toe, essays in een notendop die als zodanig extra kernachtig zijn. Inhoudelijk bestrijken ze een groot gebied, een gebied dat met het woord alles gekenschetst zou kunnen worden, maar dat daarbij wel degelijk een paar zware en enkele lichtere accenten telt: de Tweede Wereldoorlog, de Jodenvervolging, de vervolging van de vervolgers, het zakenleven, automobilisme, prostitutie, Engeland. Een en ander is vervat in een stijl die recht doet aan de grote traditie van het genre, zoals zich dat van Augustinus via Pascal tot Canetti heeft ontwikkeld. In de lijn van die traditie krijgt ook bij Hellema het meest persoonlijke algemene geldigheid en onuitwisbare kracht.

Slotnotering uit Barnet

Van 1 september 1995 tot 27 maart 1998 verschenen Alfred Kossmanns korte prozastukken om de andere vrijdag op de achterpagina van NRC Handelsblad: fonkelende miniaturen in een soepele, glanzende stijl. `De mannen waaruit ik besta , die regelmatig komen opdraven, redekavelen met elkaar; de waarheid komt niet naar voren uit de botsing van hun meningen, maar ze leveren met elkaar een geschakeerd beeld van Kossmanns wereld.

Mannen waaruit ik besta

De blauwe gitaar bestaat uit een (bewerkte) selectie van de artikelen die Anna Tilroe in de periode 1985-1989 publiceerde in vooral de Volkskrant, gecombineerd met enkele interviews. De keuze van kunstenaars (onder anderen Beuys, Warhol, Koons, Struycken, Van Elk) drukt niet direct een persoonlijke voorkeur uit, maar laat een poging zien om kunst die door `gezaghebbende kringen  als geschiedenismakend wordt beschouwd, te kritiseren vanuit een mentaliteit waarbij aandacht, openheid en algehele scepsis  voorop staan.

De blauwe gitaar

'Zonder moed is kennis onvruchtbaar.' De Spaanse jezuïet Gracián publiceerde in 1647 een handleiding voor de omgang met mensen. In deze verkorte uitgave vinden we de hoogtepunten uit dat veel geraadpleegde werkje. Deze cynische, achristelijke intellectuele verzameling praktische leefregels beïnvloedde vooraanstaande West-Europese schrijvers en filosofen als Voltaire, Stendhal, Nietzsche en Schopenhauer.

Handorakel

In Holland en de oorlog, uitgegeven in 1916, verzamelde dichter, vertaler en essayist Albert Verwey een reeks korte essayistische bespiegelingen over de wereld van toen, die verwikkeld was in de eerste wereldoorlog. Enerzijds probeerde hij vat te krijgen op de verwarrende tijdsgeest, anderzijds wilde hij voorspellingen doen voor de toekomst van Europa. Het is een van de weinige boeken uit die tijd die ingaat op de positie van Nederland als neutraal land tijdens de eerste wereldoorlog, en wat dat betekent voor de landen eromheen. Vanwege deze neutrale positie heeft de eerste wereldoorlog in Nederland nooit zo’n prominente plek gekregen als in de omringende landen. Albert Verwey (1865-1937) behoorde tot de Tachtigers, een revolutionaire groep schrijvers die aan het eind van de negentiende eeuw de Nederlandse literatuur opschudden. Naast dichter was Verwey ook een actief vertaler en letterkundige, al heeft hij nooit een wetenschappelijke opleiding afgerond.

Dutch Classics

Holland en de oorlog

In de essaybundel annex bloemlezing Een daad van eenvoudige rechtvaardigheid combineert de dichter Willem Kloos een selectie uit het werk van achttiende-eeuwse dichters met een reeks essays van eigen hand. De bundel was voor Kloos een poging tot eerherstel van het werk van deze dichters, dat volgens hem sterk onderschat wordt. Vooral is het boek één grote aanklacht aan het adres van Dr. W.J.A. Jonckbloet, een letterkundige die volgens Kloos het imago van de achttiende-eeuwse Nederlandse poëzie om zeep heeft geholpen. Willem Kloos (1859-1938) was een van de bekendste dichters uit de Beweging van Tachtig, de groep schrijvers en dichters die in de jaren tachtig van de negentiende eeuw een revolutie ontketenden in de Nederlandse poëzie. Samen met onder andere Herman Gorter, Albert Verwey en Lodewijk van Deyssel drukten zij voorgoed hun stempel op de literatuurgeschiedenis.

Nederlandstalige klassiekers

Een Daad van Eenvoudige Rechtvaardigheid

'Ik wil de status quo doorbreken’, zei Jesse Klaver bij zijn presentatie als fractievoorzitter van GroenLinks. ‘Het is mijn inzet om de steeds sterkere tendens om iedere maatschappelijke kwestie te reduceren tot een rekensom tegen te gaan. We weten van alles de prijs maar van bijna niks de waarde.’ Jesse Klaver maakte een stormachtige entree in de Nederlandse politiek. Hij was het die het debat over de ongelijke vermogensverdeling in Nederland aanzwengelde door de Franse econoom Thomas Piketty naar de Kamer te halen. Hij was het ook die opzien baarde met zijn reprimande aan het adres van ABN Amro-commissaris Van Slingelandt en met zijn strijd tegen belastingontwijkende multinationals. Nu is hij de jongste fractievoorzitter in de parlementaire geschiedenis. In De mythe van het economisme vertelt Klaver over zijn eigen achtergrond, zijn ervaringen in de Tweede Kamer, en over zijn verzet tegen de economisering van de samenleving. In dit boek analyseert Klaver het economisme, schetst alternatieven en geeft een stem aan een groeiende onderstroom in de samenleving. Hij is ervan overtuigd dat het anders kan.

De mythe van het economisme

In dit derde deel van Beschermvrouwe van de verschoppelingen verliest Delphine Lecompte zich opnieuw in de vreugde van de taal, de reddingsboei waaraan zij zich vastklampt. Worstelend met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant, genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven. Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Al doende dijt haar fantastische, absurde en kleurrijke levenswerk verder uit. Deze cyclus, waarvan het einde nog niet in zicht is, is een tour de force die op geheel eigen wijze verwant is aan de Mijn strijd-boeken van Knausgård en die een net zo groot publiek verdient.

Beschermvrouwe van de verschoppelingen

Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaal-democratie (1915) is een bundel essays die gaan over de consequenties die de Eerste Wereldoorlog zou hebben voor de internationale arbeidersbewegingen. In de eerste twee stukken stelt Gorter dat de oorlog het resultaat is van het imperialisme. In het derde stuk roept Gorter alle Europese arbeiders op om in opstand te komen tegen de imperialistische bourgeoisie. Ook zouden alle arbeiders het kolonialisme moeten verwerpen. In het slotstuk analyseert Gorter de imperialistische aspiraties van Duitsland. Herman Gorter (1864 – 1927) was een Nederlands dichter. In zijn vroege carrière maakte hij deel uit van de Tachtigers, een groep kunstenaars waar onder andere Willem Kloos, Albert Verwey en Frederik van Eeden bijhoorden. Deze dichters keerden zich tegen de ‘predikantenpoëzie’ van destijds en hielden er geheel een apolitieke, esthetische poëtica op na. Gorter raakte echter steeds meer betrokken bij de politiek en werd overtuigd communist. In 1909 was hij een van de oprichters van de Sociaal-Democratische Partij, die later de Communistische Partij zou worden. Als dichter is hij vooral bekend geworden door zijn zeer lange gedicht Mei (1889).

Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaal-democratie

Voor een verbijsterd publiek begon Marita Mathijsen haar Huizinga-lezing in de deftige Leidse Pieterskerk met de zin: 'Ik heb een oud hondje. Binkie. Hij is blind.' Om daarna haarscherp de blindheid van haar hondje te gebruiken om de noodzaak van het verleden te demonstreren. In haar befaamde Jan Hanlo-lezing over gebrek aan stijl stelde ze voor om Connie Palmen en Nelleke Noordervliet in tweeën te knippen en de essayschrijver en romanschrijver apart aan te bieden op Marktplaats, om te zien welke het meest opbracht. Alles van vroeger is weerloos, als er geen verdedigers zouden zijn van de schoonheid van wat achter ons ligt. Marita Mathijsen weet als geen ander de waarden van het verleden naar het heden toe te halen. Maar ze gooit ook met kennelijk plezier tradities omver als die geen betekenis meer hebben voor het heden. Haar trefzekere en gevoelige stijl wordt bits zodra ze zich opwindt over onbegrip en domheid. Die ziet ze in de afbraak van historische gebouwen, in de minachting voor oudere schrijvers, in de blaaskakerij van academici. Veel van haar essays probeert ze eerst uit op een luisterend publiek, en dat kent inmiddels haar provocerende en onorthodoxe openingen en vergelijkingen. In Vroeger is ook mooi zijn de meest opzienbarende lezingen en essays bij elkaar gebracht

Vroeger is ook mooi

De hele wereld is een pleidooi voor een roman die durft te gaan waar nog niemand is geweest, waarin recht wordt gedaan aan het rijke, gelaagde en grillige weefsel dat onze denkwereld is, waarin een tekst niet meer vooral een verhaaltje hoeft te zijn, maar mag zijn wat de tekst wil zijn. De afgelopen decennia is de roman zich meer en meer gaan schikken in het strakke korset van de zogenaamde `three-part novel, zoals Ford Madox Ford het noemde: een vertelling met een begin, een midden en einde. De populariteit van de literaire thriller en de quasi-journalistieke roman illustreert dat. De roman is steeds minder een kunstwerk dat niet alleen een vraag, een thema of een geschiedenis onderzoekt, maar ook zichzelf. `De schrijver is de archeoloog die laag voor laag wegschraapt en tijdens dat proces ontdekkingen doet, die dat proces zichtbaar maakt door niet de logica te tonen en de causaliteit, maar door het geheel van het binnendringen te laten zien, inclusief leemtes, schijnbaar ongerijmde fragmenten, betekenis die dat nog niet is geworden. In het lezen wordt het proces heel.

De hele wereld

Fenna (29) woont samen met haar vriend Lars. Ze heeft een goede baan en is gelukkig. Als ze voor haar werk naar Londen gaat en daar Brandon Daniels tegen het lijf loopt, verandert alles. Hij wil dat zij hem helpt om er vooral zelf beter van te worden. De manier waarop hij haar werk en haar leven binnendringt is dubieus te noemen. Het brengt zelfs Lars aan het twijfelen of er toch niet meer aan de hand is tussen hen. Fenna doet er alles aan om Brandon uit de weg te gaan, maar hoe meer ze daar haar best doet, hoe vasthoudender de Engelsman wordt. Opnieuw een spannende feelgood van José Vriens

Een goed team

Deze bundel bevat bewerkingen van ware gebeurtenissen die piloten in benarde situaties meemaken. Steeds vanuit een andere invalshoek. Het zijn spannende verhalen die elk afzonderlijk door de schrijver worden verklaard en zijn voorzien van commentaar. Piloten zullen er baat bij hebben, maar ook managers die verantwoordelijkheid dragen. Daarnaast zijn het bloedstollende verhalen voor lezers die geïnteresseerd zijn in vliegtuigrampen of bijna-ongelukken. Willem de Kleynen is opgeleid als klinisch gedragspsycholoog en is tevens piloot. Met zijn kennis van de psychologie ontwikkelde hij luchtvaart gerelateerd trainingen. Zo heeft hij crews van de luchtvaartmaatschappijen, de luchtmacht en helikopter-reddingsdiensten getraind. Als seniorvlieger is hij tevens vliegexaminator.

Durf jij nog te vliegen?

Ooit, bij wijze van research, vroeg Kristien Hemmerechts aan een man hoe het voelde om een erectie te hebben. Na enige aarzeling antwoordde hij: 'Het is alsof je met een mes op zak loopt.' Sommige uitspraken zijn onvergetelijk. Hoe terecht is deze schokkende metafoor? Hoe 'normaal' zijn seksueel geweld en seksueel misbruik? Zijn de oorzaken van biologische of van culturele aard? Of van beide? Ook vrouwen plegen seksuele gewelddaden. Of ze helpen mannen seksuele gewelddaden te plegen. En ook mannen worden het slachtoffer van seksueel geweld. In De man, zijn penis en het mes argumenteert Hemmerechts dat seksistische beelden en vooroordelen in onze westerse cultuur zo vanzelfsprekend zijn dat elke vrouw noodgedwongen twee vrouwen wordt: degene die zich aanpast en degene die er het hare van denkt. Meestal zwijgt ze uit angst voor mannenhaatster uitgescholden te worden. Misschien mag ze ook zwijgen. Het is nu de beurt aan mannen om erover te praten. Want het is hún probleem.

De man, zijn penis en het mes

rank|desc

publishdate|desc

publishdate|asc

rating|desc

title|asc

audioduration|desc

audioduration|asc

Romans

BookBeat lets you enjoy over 1 million audiobooks and e-books on your mobile or tablet. Try for free!

BookBeat - Audiobooks and e-books directly in the mobile. Try for free!

Unless you're out on an adventure, it's better to sign up at the website of {country}.

Romans

About us

Follow us

Help and contact

Information

BookBeat

Download BookBeat