In Naar de zee, om het strand te zien neemt Willem Brakman de lezer wederom mee naar de plaatsen van zijn jeugd, plaatsen die alleen in zijn herinnering voortleven, plaatsen die misschien niet eens hebben bestaan. Dat laatste deert Brakman overigens in het geheel niet. Zijn personages slenteren langs de Scheveningse haven en over de Fahrenheitstraat in Den Haag alsof ze hun leven lang niets anders gedaan hebben. Alsof ze niets beters te doen hebben. Alsof ze volkomen thuis zijn in de wereld die de schrijver voor hen schiep.
